‘Toen ik beter werd, stroomden de ideeën weer binnen’

Loes den Hollander (1948) schrijft vanaf 2006 thrillers. In haar nieuwste thriller ‘Wacht maar af’ zijn veel eigen ervaringen verwerkt. Het is het tergend spannend verhaal over een vrouw die na een hersenbloeding ontwaakt en haar dierbaren met steeds meer argwaan bekijkt. Loes maakte hersenbloedingen van nabij mee: bij haarzelf én bij haar echtgenoot.

Wist u meteen: deze ervaringen worden een boek?

“O nee, helemaal niet. Ik was eigenlijk van plan een boek te schrijven over wat mijn man en ik samen hebben doorstaan. Hij heeft een jaar vóór mij een hersenbloeding gehad. We hebben tegen de bierkaai moeten vechten om voor elkaar te krijgen dat hij een goede revalidatie kreeg. Echt, het is schandalig wat we hebben meegemaakt. Dat moeizame proces wilde ik in een verhaal zetten. Maar toen ik daarmee begon, werd ik weer zo boos en verdrietig. Ik besloot dat ik het beter bij mijn eigen ervaringen kon houden. Dat was een goede beslissing. Ik heb het schrijven als therapeutisch ervaren, de angst van toen heb ik van me afgeschreven met dit boek.”

Waarin lijkt u op uw hoofdpersoon?

“Net als zij was ik vanaf het moment dat ik uit narcose kwam weer aanspreekbaar. Ik kon alles weer doen. Niemand had in de gaten dat ik alles op de automatische piloot deed en niets van wat ik deed of zei, opsloeg. Na vier weken kwam het moment wat ik in het boek beschrijf: ik zat op de rand van mijn bed en dacht: het lijkt wel alsof ik in Heliomare ben, de revalidatiekliniek waar mijn man ook heeft gelegen. Ik vroeg een verpleegster of het klopte en waarom ik hier was. Zij was stomverbaasd: al die weken leek het alsof ik volkomen bij mijn positieven was. Het schijnt vaker voor te komen: het brein krijgt zo’n klap dat het geen nieuwe prikkels kan verwerken. Als beschermingsmechanisme sluit het de geheugenfunctie af zodat je niets meer kunt opslaan en alles doet op basis van wat je al weet.”

Hoe reageerde u na die ontdekking?

“In het begin was ik heel wantrouwig. Ik wilde van iedereen weten of ik gekke dingen had gezegd of gedaan. Ik was bang dat mijn vrienden me wilden sparen en uit beleefdheid zeiden dat het allemaal wel meeviel. Ik was ook bang voor een karakterverandering, dat ik door de hersenbloeding iemand was geworden die ik niet wilde zijn. Dat heb ik gelukkig niet kunnen ontdekken.”

Was u bang dat u niet meer kon schrijven?

“Ja, ik was heel erg bang dat het weg was. Het duurde een hele tijd voordat ik weer een idee kreeg. De verhalen zoeken mij altijd op, alsof ze al bestaan. Ik hoef ze alleen maar te vangen. Maar mijn hoofd was denk ik nog te moe om open te staan voor ideeën. Het heeft lang geduurd voordat ik mijn energie weer terug had. Toen ik langzamerhand beter werd, stroomden de ideeën weer binnen. Ik was intens gelukkig. Schrijven is zo heerlijk. Het geeft me een kick om een eigen wereld te creëren met mensen die voor mij bestaan en die ik alles kan laten doen wat ik wil. Als ik eenmaal begin, lijkt het boek zich vanzelf te schrijven. Ik weet bijna nooit hoe het afloopt. Zoals lezers het boek leren kennen, gaandeweg, zo leer ik het verhaal ook kennen.”
Wacht maar af (Crime Compagnie, € 19,95)

Gratis boek? Hier verloten we Loes haar nieuwe thriller!

Interview: Margriet de Groot