‘Als ik hem terugzie, voel ik me haast weer verliefd’

Ze hebben allemaal een bijzondere relatie. Met een afstand tussen hen – letterlijk of figuurlijk, of in elk geval: nét even anders. Nú in Zin: stellen die met afstand en vol overtuiging voor deze ene, unieke liefde kiezen. Op de avond voor zijn eerste missie – zeven maanden Bosnië – vroeg Henk (1967, beroepsmilitair) zijn vriendin Jenny (1968, verloskundige) ten huwelijk. Inmiddels leven ze al 33 jaar samen, zijn ze gewend aan lange periodes zonder elkaar, maar vormen ze nog altijd een innig stel. Een voorproefje:

Gemis

Als Jenny soms wordt gevraagd of ze Henk niet ontzettend mist als hij een half jaar ver weg is, zegt ze nee. Maar als ze hem weer mag ophalen van het vliegveld en hem eindelijk terugziet, voelt ze een opwinding als in een verliefdheid. Vrienden kunnen zich verbazen hoe klef ze samen nog altijd zijn.
Jenny is ook nooit zo bezorgd tijdens missies. “Ik ben soms meer bezig met de angsten van anderen om me heen. Maar vlak voordat hij terugkomt kan ik ineens zo bang zijn dat hem alsnog iets overkomt.” Kennelijk krijgen beide gevoelens pas rond het weerzien weer de ruimte.
“Je kunt niet een half jaar lang missen, dat houd je niet vol,” zegt Henk. “We zijn beiden nuchter. We hebben gekozen voor beroepen die een way of life zijn en meer dan fulltime inzet vragen. We accepteren de verplichtingen die de ander heeft.” Dat pakte soms ongelukkig uit: “Tijdens mijn eerste missies was de communicatie met thuis nog erg beperkt: eens per week een kwartiertje per satelliettelefoon. Als ik dan eindelijk Jenny sprak, kon het gebeuren dat ze net een oproep kreeg voor een bevalling.”

Ieder een eigen netwerk

Henk: “Die telefonische uitwisselingen waren altijd kort en praktisch; diepgaande gesprekken zaten er niet in. Ik ben trouwens helemaal geen telefoonprater.” Jenny: “Ik heb geleerd ermee om te gaan dat we dingen niet meteen konden delen, dat we iets pas vertelden als het al verwerkt was. Dat vond ik het moeilijkst toen de kinderen jonger waren en ik iets met Henk wilde bespreken over hen. Maar meestal vond ik het sneu voor Henk dat hij het opgroeien van de kinderen tijdelijk moest missen, meer nog dan dat ik het zélf zo lastig vond. Zowel voor oppas vroeger als voor gezellige uitjes nu heb ik een groot sociaal netwerk. En soms ga ik lekker alleen op pad.”
Henk: “Als we met collega’s een half jaar op missie zijn, maken we veel samen mee en ontstaat er een enorme band. Wanneer er echt iets ernstigs is gebeurd, delen we dat vooral met elkaar en niet meteen met thuis. Het is moeilijk een buitenstaander een goed beeld te geven. Voor onszelf is er een debriefing en professionele opvang.”
Toch valt het Jenny ook op dat Henks maten goed op de hoogte zijn van het reilen en zeilen in hun gezin; de gesprekken beperken zich duidelijk niet tot militaire operaties. Na de geboorte van hun eerste kind kon Henk een soort heimweegevoel naar huis hebben. “Ook merkte ik dat ik me door het vaderschap meer inleefde en betrokken voelde bij mijn omgeving, zeker als ik bijvoorbeeld kinderen op blote voeten in de sneeuw te zien kreeg.” Eenmaal thuis nam Henk ouderschapsverlof op om zijn betrokkenheid meer vorm te geven.

Lees het complete interview in Zin 13 en ontdek wat het voordeel van deze bijzondere relatie is. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je eenvoudig online.

Tekst & beeld: Lieske Meima