We glibberen en glijden door eindeloze weilanden

Susan wandelt het Pieterpad in 26 etappes in 18 afleveringen. Deze keer aflevering 15: Van Millingen aan de Rijn naar Gennep.

De Duivelsberg

Stel nooit uit tot morgen wat je vandaag kunt doen. Dat blijkt maar weer. Vorige keer hebben we het pontje gelaten voor wat het was. En hoe graag we ons ook aan de letter van het Pieterpadboekje wilden houden en we vandaag wilden beginnen met een tochtje heen en weer over de Rijn, toch kunnen we alleen maar naar het veerbootje staren dat net voor onze aankomst van de kade vertrok. Jammer, maar het is schitterend weer, we moeten door en we weten dat het niet makkelijk gaat worden vandaag.
We hadden gerekend op de Duivelsberg – die heet natuurlijk niet voor niets zo. Maar minstens zo uitdagend is de modder van Zeeland in de Duffelt, het rivierenlandschap met oude Rijngeulen en stroomruggen, waar veel boederijen op terpen staan omdat het gebied zo veel wateroverlast kende. We glibberen en glijden door eindeloze weilanden en over en langs de grens met Duitsland. Aan de voet van de voor ons opdoemende Duivelsberg, bij het Wijlermeer, houden we even pauze en zie ik eindelijk een ijsvogeltje voorbij flitsen – veel te snel voor mijn camera. En dan wordt het klimmen. Voorzichtig, want ook de Duivelsberg is glibberig en de berg blijkt de voorbode van nog veel meer, maar gelukkig wel minder hoge klimmetjes.

Indrukwekkend

We zijn moe, maar het ommetje naar de Canadese Begraafplaats nemen we graag. Ik vind het ongelofelijk heftig, die rijen en rijen witte stenen. Allemaal jongens, zoons, vaders – mannen die in een ver, vreemd land gestorven zijn. Bij één van de opschriften schiet ik vol. Will some kind hand in this far off land place a flower for us – zou iemand in dat verre land namens ons een bloem willen leggen? Wat een verdriet, een kind missen. Wat een offer. Onmenselijk. Natuurlijk heb ik geen bloem bij me. Maar in gedachten leg ik een hele bos neer bij het graf van G. Taylor, de 25-jarige gunner van de Royal Canadian Artillery, die nooit meer thuis kwam. De volgende dag modderen we verder, omringd door landschap dat overloopt van de herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog. We lopen door Milsbeek, waar op het kerkhof ook 210, overwegend Britse, soldaten liggen en zien dan uiteindelijk de Martinustoren van Gennep liggen. Het is alleen de toren, het kerkschip is verwoest in de oorlog. De bushalte blijkt bij de Highlanderbridge te liggen. De oude brug werd, vlak voor de komst van de geallieerden, opgeblazen door de Duitse Wehrmacht. Engineers van de Schotse 51st^e Highlanddivisie kregen het voor elkaar binnen 24 uur een brug te bouwen –belangrijk voor de bevrijding, maar natuurlijk niet zonder daar een hoge prijs voor te betalen. Weer ben ik er stil van. Wat een verdriet. Wat een offers. En wat is het toch belangrijk dat we dat niet vergeten, want dat herinneren is wel het minste wat we al die ouders, geliefden en families verschuldigd zijn.

Teruglezen

Lees hier aflevering 1: van Pieterburen naar Winsum.
Lees hier aflevering 2: Van Winsum naar Groningen.
Lees hier aflevering 3: Van Groningen naar Zuidlaren.
Lees hier aflevering 4: van Zuidlaren naar Rolde.
Lees hier aflevering 5: van Rolde naar Schoonloo.
Lees hier aflevering 6: van Schoonloo naar Coevorden.
Lees hier aflevering 7: van Coevorden naar Hardenberg
Lees hier aflevering 8: Van Hardenberg naar Ommen
Lees hier aflevering 9: Van Ommen naar Hellendoorn
Lees hier aflevering 10: Van Hellendoorn naar Laren
Lees hier aflevering 11: Van Laren naar Vorden
Lees hier aflevering 12: Van Vorden naar Zelhem
Lees hier aflevering 13: Van Zelhem naar Braamt
Lees hier aflevering 14: Van Braamt naar Millingen aan de Rijn
Een nieuwe aflevering staat nu in Zin. Bestel dit nummer eenvoudig online.

De wandelaar

Susan Haveman (1971) is getrouwd met Erik en moeder van Daan en Thomas. Ze woont in ’s-Graveland en is altijd op zoek naar het mooie in het leven. Samen met haar vriendin Jacoliene loopt ze het Pieterpad. Lees haar avonturen elke maand in Zin.