‘Ik mis andere geuren, smaken en verrassingen’

En toen konden we niet meer op reis. Dag vakantie, hallo corona. Bij gebrek aan het echte werk reisden we in onze gedachten af naar die fijne stekjes waar we eerder waren. Marianne van den Brink reist in gedachten: met haar dochter, in de trein naar Budapest.

Ik verlag vaak naar deze treinreis

“Budapest is geweldig. Ik vond het een soort Barcelona maar dan Oost-Europees, met prachtige badhuizen en zonder hordes toeristen. Toch is het vooral de treinreis ernaartoe waaraan ik nu met verlangen terugdenk. Die begon ’s avonds laat op perron 6b van station Arnhem. Geen trein met roodpluchen stoelen en gezellige gordijntjes, nee, Duitse degelijkheid. Met zo’n in control, kordate conductrice: als zij floot dan gíng die trein. En met eenzelfde ferme vanzelfsprekendheid serveerde ze ’s ochtends koffie en thee in onze couchette. De entourage was dus niet per se romantisch, maar wat een fijne herinneringen. Ik was samen met mijn oudste dochter, als cadeau voor het behalen van haar eindexamen. Een treinreis, dat vond ik mooi symbolisch. Met onderweg veranderende landschappen zoals dat in het leven, haar toekomst, ook gebeurt. Allebei hadden we een dik boek mee voor onderweg, nauwelijks hebben we in die twintig uur gelezen. Het had iets vertrouwds en gemoedelijks. Bossen, meren en bergen trokken aan ons voorbij, op tussenliggende stations stapten internationale reizigers in en uit. Heerlijk om dit alles te observeren, met in München een overstap die ons even de tijd gaf de stad op te snuiven. Mis ik reizen momenteel? Mijn man en ik wonen tijdelijk in een vakantiewoning in de Achterhoek, tussen twee verhuizingen in. Dit voelt als een soort vakantie. Wel mis ik andere geuren, smaken en verrassingen. En op drukke dagen verlang ik vaak naar deze treinreis: niks anders kunnen dan zitten, praten en kijken, op weg naar een onbekende bestemming.”

Meer mooie herinneringen lezen? Zin 2 staat er vol van. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je hier zonder verzendkosten.
Productie en tekst: Louël de Jong