‘Zwoele zomeravonden, een eindeloze sterrenhemel’

En toen konden we niet meer op reis. Dag vakantie, hallo corona. Bij gebrek aan het echte werk reisden we in onze gedachten af naar die fijne stekjes waar we eerder waren. Nathalie reist in gedachten naar: pittoresk Château Corail, in het Franse dorpje Queyssac

Frans plattelandsgevoel

“Ik verlang terug naar ‘ons’ koetshuis naast het kleine kasteel waar allerlei verhalen over de ronde deden. Vroeger woonde hier een nogal eigenzinnige familie die bij de aanleg van het elektriciteitsnetwerk fel tegen de komst was van elektriciteitspalen op hun land. Een van de zonen heeft destijds zelfs met een jachtgeweer een gemeenteambtenaar van het erf geschoten. Daar, op Château Corail moest je dus niet zijn! Tijden veranderen want wij hadden hier een heerlijke, ontspannen tijd. Met zwoele zomeravonden, een eindeloze sterrenhemel en heus Frans plattelandsgevoel. Het bijzondere was dat onze vier kinderen (in de leeftijd 19 tot 25 jaar) weer eens mee waren – al dan niet met geliefde. Dat betekende koken met z’n allen en uitgebreide gesprekken aan tafel of het zwembad. Thuis zien we elkaar altijd vluchtiger, nu voelde ik weer sterk onze band. We fietsten in Bordeaux langs de Garonne, met aan de oevers duurzame woonwijken met begroeide gebouwen en kunstprojecten in oude pakhuizen. Ik hou daarvan. Maar ook van geweldig eten bij de bistro op het dorpsplein van Queyssac. Het voelde zo warm allemaal. Door corona ben ik anders tegen reizen gaan aankijken. Gekkenwerk is het eigenlijk, om met z’n allen voor een habbekrats de wereld over te vliegen. Europa is zo bijzonder, er is zoveel historie en schoonheid. Frankrijk is om de hoek. Met stille, smalle landweggetjes die je maar volgt en dan uitkomt in een eeuwenoud dorp of wijngaard van een châeau. Elke keer als ik een van de flessen openmaak die we meebrachten van deze vakantie denk ik daaraan terug.”

Meer mooie herinneringen lezen? Zin 2 staat er vol van. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je hier zonder verzendkosten.

Productie en tekst: Louël de Jong