‘En daar stokte onze onmachtige discussie’

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: ‘En toen zei jij ineens, boem, pats, dat Trump ‘zo gek nog niet was.’

Vijftig jaar vriendschap

Hoe lang zijn wij al niet bevriend? Toch zeker bijna vijftig jaar. Ik heb je in feite meer gezien dan mijn meeste vrienden. Dat komt doordat je al bijna vijftig jaar mijn haar knipt, je een fantastisch gymnastiekclubje leidt en je ideaal bioscoop-, theater- en vakantiegezelschap bent. We hebben eenzelfde soort smaak en belangstelling voor van alles. Wel raakte je onlangs gegrepen door het verschijnsel bitcoins omdat jij dacht slapend rijk te worden, en de banken niet vertrouwde. Ik dommel gewoon door met mijn ouderwetse bankpasje. Even goede vrienden. Maar toen kregen we het over Trump. Ik vond/vind hem eng. Het symbool van een heel griezelige tijd. Angstaanjagend. Narcistisch. Grillig als een klein kind. Gevaarlijk als een dronken machinist in een sneltrein. Jij zei: “Toch is Trump niet zo gek als jij denkt. Er zitten ook goede kanten aan hem.” Daarvan raakte ik in de war. Ik ken niemand in mijn omgeving die Trump een stukje van een warm hart toedraagt.

Linkse bubbel

Ik leef comfortabel in een bubbel van gelijkgestemden, we lezen dezelfde kranten, kijken naar dezelfde programma’s (Netflixserie The Trump story!), stemmen op gelijksoortige partijen. Zullen we het een linkse bubbel noemen? Ik koester me in die bubbel als in een warm bad, op afstand van de boze buitenwereld. Die ik overigens wel op de voet volg met gepaste oplettendheid. En toen zei jij ineens, boem, pats, dat Trump ‘zo gek nog niet was’. Hoe kom je aan dat idee, vroeg ik. “Nou,” zei jij, “ik lees veel over hem. Niet alleen in de linkse kranten hier, maar ook in Amerikaanse kranten. Ik verdiep me ook in mensen die veel van hem weten. Op internet is veel te vinden. Je moet goed zoeken, maar dan zie je een heel andere kant van hem. Dan begrijp je hem beter. Het is ook raar gegaan met die verkiezingen. Ook dat hele coronaverhaal is verdacht. Wie weet of dat allemaal waar is en of er niet een groot complot achter zit? Er is veel geld mee gemoeid hoor.”

Onmachtige discussie

Ik raak in het nauw door deze discussie, want die hoef ik nooit te voeren. Ik gooide Orban en Erdogan en Baudet nog op tafel, maar het overtuigde haar niet. Het ging nog over de werkloosheid die Trump teruggedrongen zou hebben, de oorlogen die hij – in tegenstelling tot Obama – niet gevoerd zou hebben, over oproerkraaiers van Black Lives Matter… Ik raakte verstrikt in mijn eigen “niet waars”, want ik had niet genoeg feiten paraat. Had die eerder ook nooit nodig gehad. Ik greep terug op mijn mantra dat ik verlangde naar de beschaving en de integriteit van Obama. Jij noemde mij naïef. En daar stokte onze onmachtige discussie. Wat bij mij overbleef was verwarring. En teleurstelling. Over onze vriendschap, over mezelf. Kan ik niet bevriend zijn met iemand met wie ik het op een onderwerp hartgrondig oneens ben? Daar ben je toch vrienden voor? Inderdaad. Even goede vrienden. Echt.

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt.

Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.