Project Pieterpad: deel 1

Susan wandelt het Pieterpad in 26 etappes in 16 afleveringen. Deze keer: van Pieterburen naar Winsum.

Project Pieterpad

We zitten in een 8-persoonsbusje op weg naar Pieterburen. Buiten miezert het, binnen is de stemming al bijna even somber. Natte jassen, natte haren, grijze blikken. Alleen op ons bankje schijnt de zon. Vandaag gaan we beginnen aan een groot project: we gaan het Pieterpad lopen. Elke maand één etappe – behalve dan die paar keer dat we blijven overnachten. Dan lopen we er twee. We hebben afgesproken dat we ons door niets of niemand laten tegenhouden. Weer of geen weer, de data van alle 16 afspraken staan in de agenda’s gebeiteld. Want je weet hoe dat gaat: anders komt er elke keer wel iets tussen en dan gaat het erg lang duren voor we die 498 kilometer naar de St. Pietersberg hebben afgelegd.

Gebroken hart

Ik heb er zin in, en dat is grappig. Want eigenlijk hou ik helemaal niet van wandelen. Fietsen: prima. Stukje met de auto rijden: super. Maar wandelen? Natuurlijk ben ik inmiddels 49 en een beetje krakkemikkig: bootcampen gaat niet meer, wandelen wel. Maar veel belangrijker: ik heb ontdekt dat mijn hoofd heerlijk leeg wordt als ik loop. Dat er zo veel moois te zien is, waar ik ook loop, en dat ik daar gelukkig van word. En daar draait het om. Ik grijp elk beetje geluk dat ik te pakken krijg. Eind 2017 is onze jongste zoon Thomas overleden en ja: dat is het allerergste wat je kan overkomen. Het heeft me volledig uit het lood geslagen. Maar met dat gebroken hart en het enorme verdriet was er ook meteen het besef: onze oudste is er nog en die heeft ons nodig. Voor hem moeten we door, we kunnen niet verzuipen in ons verdriet. En dus ging ik, zo goed en zo kwaad als het ging, op zoek naar lichtpuntjes.

Mindful

Het begon met elke dag een wandeling naar de begraafplaats. Het duurde even, maar na een tijdje zag ik de lichtpuntjes: de zon die tussen de bomen doorscheen, de mist boven de weilanden, de blauwe lucht. Het troostte me te weten dat ik dat mooi kon vinden, dat ik niet zo gebroken was dat ik dat niet meer zag. En dus wandelde ik door, soms met vriendinnen, steeds vaker ook alleen. Maar hoe mooi het hier ook is, na twee jaar ken ik nu echt álle hoeken en gaten van de buurt en het is een beetje saai aan het worden. Vandaar ons Pieterpad-plan. Nou is Pieterburen in januari niet bepaald bruisend, zelfs niet als wij huppelend de verplichte foto bij het officiële startpunt van het pad gaan maken. Al gauw verdwijnen we in de Groningse mist. De akkers liggen braak, vlakker dan dit kan het landschap niet worden. Saai – maar alleen in eerste instantie. Het heeft ook wel iets mystieks, iets louterends. Soms doemt er ineens een kerkje voor ons op, op een wierde. Overal is het stil. Stiller dan een Randstedeling als ik voor mogelijk kan houden. Nog geen vliegtuig komt er over. Meer mindful dan dit kan het niet worden. Niets te zien, niets anders te doen dan de ene voet voor de andere zetten. We kijken elkaar grijnzend aan: we zijn begonnen!

De wandelaar

Susan Haveman (1971) is getrouwd met Erik en moeder van Daan en Thomas. Ze woont in ’s-Graveland en is altijd op zoek naar het mooie in het leven. Samen met haar vriendin Jacoliene loopt ze het Pieterpad. Lees haar avonturen elke maand in Zin.