‘Ik ben gevaccineerd, mijn gemoed is rustig, het komt goed’

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: ‘Ergens knaagde altijd wel het gevoel dat ik iets miste.’

Tussenbalans

Van lente tot lente in halve en hele lockdown. Tijd voor een tussenbalans. Wat heb ik geleerd, afgeleerd, ingeleverd, gewonnen? Van alles en nog wat, wit en zwart, zoet en bitter, een ratjetoe. Het was afzien, missen, verbijten. Maar het gaf mij ook inzichten. Belangrijkste inzicht: dat vanzelfsprekendheden (is dat een woord??) niet vanzelfsprekend meer zijn. En dat je de leuke kleine dingen van het pre-COVID-leven moest koesteren toen ze voor het grijpen lagen. Bijvoorbeeld: zomaar, als je zin hebt, met een paar vriendinnen of alleen, naar de bioscoop gaan. Ongepland, ’s middags, met je bioscooppas. Goede film, slechte film, maakt niet uit. Dat heerlijke ouderwetse gevoel dat je spijbelde. Terwijl er in mijn leven eigenlijk niets meer te spijbelen valt. Of: klaverjassen in het buurtcafé, met z’n vieren, dicht bij elkaar, rond een kleine tafel. Hapjes, drankjes, kaarten, lachen. Of: dom shoppen, terwijl je helemaal niks nodig had, omdat je pinpas in je tas kriebelde. En dat je dan thuis komt met iets overbodigs waar je maar één minuut blij van werd. Of: naar die verjaardag gaan waar je helemaal geen zin in had maar waar je nou eenmaal niet weg kon blijven. En die achteraf toch heel leuk was.

Allergrootste bonus

Winstpuntje: dat je je kleinkinderen hoort smachten naar school, terwijl voorheen het standaardantwoord op de vraag ‘hoe is het op school?’ altijd was ‘saaaai’. Een incidenteel ochtendje school ervaren ze nu als een evenement. Als ik nu vraag ‘hoe gaat het met zoomlessen?’ zeggen ze ‘saaaai’. Maar de allergrootste bonus is, voor iemand met mijn onaangename karakter: FOMO (de Fear Of Missing Out, de eeuwige angst dat je iets mist) is als bij toverslag verdwenen. Daar had ik nogal last van. Hoeveel leuks ik vroeger ook beleefde, ergens knaagde altijd wel het gevoel dat ik iets miste. Dat ik ergens niet was. Dat ik bij iets niet was uitgenodigd. Dat ik ergens buiten viel. Als enige! Nou, grote winst: dat gevoel is helemaal weg. Omdat iedereen iets mist, niemand ergens wordt uitgenodigd en nergens feestjes zijn waar ik bij had kunnen zijn.
Natuurlijk willen we alles terug, willen we iedereen knuffelen (alhoewel ik het niet-knuffelen met Jan en alleman wel heel comfortabel vind), wil ik door de stad fietsen en zomaar in een café een broodje eten. Maar ik ben gevaccineerd, mijn gemoed is rustig, mijn afgunst getemd, ik wacht geduldig, het komt goed.

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt.

Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.