‘Ooit houdt het op en een aftakeling of pijnlijk ziekbed wil ik liever niet’

Een nieuwe column van Hanneke Groenteman: ‘Ik prefereer ook een natuurlijk (snel en niet smartelijk) einde, maar als dat niet in de sterren staat…’

Stof tot nadenken

Het lijkt onontkoombaar: nu ik boven de 80 ben, denk ik steeds vaker na over mijn levenseinde. Dat komt ook doordat met enige regelmaat in mijn omgeving iemand van mijn leeftijd ziek wordt, omvalt, de weg kwijtraakt. De omgeving verdrietig en ontheemd achterlatend. En dan dringt de vraag zich op: hoe wil ik zelf de regie over mijn einde houden, als dat mogelijk is? Als deze overdenking u somber stemt of als u het een onprettig onderwerp vindt, sla dan lekker deze pagina om. Ik ben vroeger altijd een fervent voorstander geweest van het baas-in-eigen-buik-principe, regie in eigen hand, zelf beslissen over je leven. Onder andere streed ik mee voor een wettelijk goed geregelde abortus. Dat is na veel vallen en opstaan geregeld.

Eigen beslissing

Datzelfde principe wil ik nu ook voor mijn levenseinde: ik wil voor zover mogelijk zelf kunnen beslissen wanneer het mooi geweest is. Ooit houdt het toch op, een aftakeling of pijnlijk ziekbed wil ik liever niet. Ik heb geregeld dat ik, als de dokter me niet kan helpen, na zorgvuldig wikken en wegen kan uitstappen zonder nare brokken te maken. Ik zou ook waardig afscheid willen nemen. Omslachtige manier om te zeggen: ergens in een hoekje van mijn huis verstopt ligt een ‘pil van Drion’. Menigeen hoort dit met afschuw aan. Zo mag je niet ingrijpen in de natuur. Nou, ik prefereer ook een natuurlijk (snel en niet smartelijk) einde, of een dokter die me meevoelend helpt, maar als dat allemaal niet in de sterren staat…

Samen sterven

Ik hoorde onlangs het verhaal van een echtpaar dat samen uit het leven wilde stappen. Ze hadden afgesproken dat als een van beiden ongeneeslijk ziek zou worden, ze samen zouden gaan. Alleen achterblijven wilden ze niet. En toen kreeg hij de aanzegging van de dokter dat hij ongeneeslijk ziek was. Hij was nog fit, maar behandeling waarbij hij kwaliteit van leven zou behouden, was niet meer mogelijk. Toen sloegen ze aan het regelen. Dit (Canadese) echtpaar was bevriend geraakt met vrienden van mij op wereldreis. Het werd een intense, zij het korte vriendschap. De Canadezen vertelden hun verhaal. Ze hadden hun huis verkocht, de erfenis vastgelegd, afscheid genomen van geliefden, een camper gekocht om langs plaatsen te reizen die ze nog eens of voor het eerst wilden zien. Ze hadden uitgevonden dat je in Peru vrijelijk een middel kon kopen voor een milde dood. Ze hadden daar een hotelkamer, geregeld dat niet het kamermeisje ze zou vinden maar iemand van de politie, voorzieningen voor de begrafenis getroffen. De avond ervoor hebben ze via FaceTime nog eens tegen mijn vrienden gezegd dat ze gelukkig waren en overtuigd van hun beslissing. De volgende ochtend zijn ze hand in hand op bed aangetroffen. Alles was precies gegaan zoals ze het hadden gewild.

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar een vrouw in deze levensfase tegenaan loopt. En wat ze daarvan vindt.

Nooit meer een column van Hanneke missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.