‘Moeder kleedde ons tot op de onderbroek hetzelfde’

Samen sporten, samen werken, samen ouwehoeren, samen streken uithalen… Marian en Riëtte zijn een tweeling zoals je je dat als kind voorstelt: een twee-eenheid waar geen speld tussen is te krijgen, ook niet als het leven tegenslagen in petto heeft. Op het moment van het interview zit Riëtte tussen diagnose en behandeling van borstkanker.

Steun

Riëtte: “Ik vroeg bij het maken van de controle-mammografie nog aan de vrouw in de tietenbus: ‘Staan ze er mooi op?’ Bleek kort daarop dat het niet goed was en begon het hele circus. Ik voel me niet ziek. Ik ben fit. Het is een gek idee, en ik wil het eigenlijk maar zo snel mogelijk achter me hebben en doorgaan. Ik maak er het beste van, heb veel lieve vrienden en familie om me heen, ook mensen die borstkanker gehad hebben. Het duurt een jaar, en natuurlijk vind ik het niet fijn m’n haren te verliezen, maar het is wat het is.”
Marian: “We zitten op die trein en we gaan. En hopelijk is het over een jaar dan allemaal voorbij. Ik ben enorm geschrokken. In eerste instantie voor Riëtte, maar daarna ook voor mezelf. We hebben vaak hetzelfde, het zou toch niet… Maar het bleek een niet-erfelijke vorm van kanker. Nu kan ik Riëtte ondersteunen.”

Samen in een bakje

Riëtte: “Onze ouders ‘moesten’ trouwen, zoals dat heet, en met zeven maanden kwamen wij. Onverwacht een tweeling. Marian kwam het eerst en toen ik daarachteraan kwam, dachten ze dat ik de nageboorte was. Verrassing!”
Marian: “We ‘zaten onze tijd uit’ in de couveuse, gezellig samen in een bakje… We waren voor meisjes van de wat stoerdere soort. Echte buitenkinderen; huttenbouwen, slootjes springen. Met pa gingen we altijd ‘strunen’ achter de dijk. We woonden er amper drie kilometer vandaan. In onze tienerjaren deden we daar verder niet veel mee, dat kwam pas later weer, toen we wadloopgids werden. Tot die tijd was het vooral heel veel voetballen.”
Riëtte: “We hebben járen met heel veel plezier gevoetbald. Toen we kinderen kregen, lag onze prioriteit bij hen, maar we bleven fanatiek. In 2011 zijn we gestopt en overgegaan op wadlopen. We zijn nog steeds fanatiek, hoor, en willen nog altijd graag winnen. Maar het was mooi geweest. Tijd voor wat anders. Nu leiden we samen als gids groepen over het wad. Schitterend!”

Dezelfde stijl

Marian: Moeder was zó trots op haar tweeling. Ze kleedde ons tot op de onderbroek hetzelfde. Vonden we niet altijd leuk. Toen we pubers werden, was dat snel over. Toch komt het nog altijd voor dat als de een een truitje koopt, de ander net zoiets heeft gekocht. Eigenlijk kleden we ons daardoor nog steeds een soort van hetzelfde, we hebben dezelfde stijl. Vinden we nu niet erg meer.”

Zin in meer?

Wist je dat ze ook nog eens zijn getrouwd met twee broers? ‘Marian kreeg wat met Kees. Zes weken later kregen zijn broer Erik en ik ook verkering.’  Lees het hele interview in Zin 8. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je eenvoudig online.