Geluk is het vermijden van ongeluk

Een nieuwe column van Stef Bos

Zin 18 juli 2021

Stef Bos (1961) is singer-songwriter en woordkunstenaar. In Zin schrijft hij over zijn leven als muzikant en als echtgenoot en vader.

Avontuur

Geluk is het vermijden van ongeluk. Dat is volgens de filosoof Schopenhauer de formule voor het ultieme welzijn. Ik vond het altijd wel een goede zin. Kort maar krachtig en daar hou ik van. Maar er zit te weinig risico in. Want voor je het weet, blijf je alleen nog thuis. Uit angst dat er daar buiten iets kan gebeuren. Ik ken ze, die mensen, en ze zien er niet gelukkig uit. Maar het is geen verkeerd uitgangspunt. Als je daarna maar op avontuur gaat. Avontuur. Dat associeer ik met geluk en gezondheid. Avontuur naar binnen en naar buiten. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik leef als ik mijn grenzen probeer te verleggen, mezelf in vraag stel en een nieuwe ruimte in ga die me eigenlijk een beetje angst inboezemt. Een paar maanden geleden vroegen ze mij of ik het 5-mei-bevrijdingsconcert wilde presenteren. Ze zochten een nieuwe vorm middels een verhalenverteller die alle songs en artiesten zou kunnen verbinden. Het eerste gevoel was een groot JA. Daarna een NEE, ingegeven door mijn vriend Schopenhauer. Ben je bijna 60 jaar en ga je voor de eerste keer in je leven als liedschrijver een tv-programma presenteren… Live. Met groot orkest. En op een dag waarop iedereen op je vingers kijkt. Vragen om moeilijkheden, zei de ene stem in mijn hoofd; wat heb je te verliezen, zei de andere stem.

Twee stemmen

Ik ken die stemmen. Ze gaan al jaren mee. Sancho Panza en Don Quichot. De een zit op een ezel en de ander op een krakkemikkig paard. De ene is een voorzichtige realist, de ander een dromende durver. Die twee stemmen kunnen goed met elkaar overweg. Ze zijn samen op reis en de een zou eigenlijk de ander willen zijn. Ze houden van elkaar.
Vanaf het moment dat ik mijn geboortedorp verliet op mijn 18de ken ik de dynamiek tussen voorzichtigheid en durf. Het is mijn bron van geluk en gezondheid geworden en ik kan dat het beste omschrijven als ‘Groei’. Zolang ik het gevoel heb dat ik groei, leef ik. Daar horen ook de mindere periodes bij die je nodig hebt om jezelf te herdefiniëren. Van huid te wisselen. De dynamiek van weten wat je grenzen zijn en er toch bij tijd en wijle overheen gaan om nieuwe ruimtes te ontdekken. Het credo van mijn leven is: De ruimte is oneindig zolang je maar je grens verlegt. En echte verandering gebeurt heel geleidelijk, dus het is niet een kwestie van grote daden die alles op zijn kop zetten.

Evenwicht

We leven wat dat betreft is een gevaarlijke tijd door dat virus omdat geluk en gezondheid opeens afhankelijk lijken van statistieken. En ik aanvaard de noodzakelijkheid daarvan maar als we Don Quichot geen ruimte geven in ons denken, houden we misschien een virus buiten maar gaat op de lange duur onze gezondheid en ons geluk er ook aan. Want wij zijn zoals planten: zolang we groeien zijn we in leven en zolang we leven kunnen we gelukkig worden. Ik ben nu gelukkiger dan dertig jaar geleden. Er is meer evenwicht en ik groei nog altijd een beetje. Dat voelde ik toen ik ‘s nachts naar huis reed na dat concert in Carré. Want ja, ik heb het gedaan. En nu voel ik het weer: de ruimte is oneindig zolang je maar je grens verlegt.

Stef is getrouwd met de Zuid-Afrikaanse kunstenares Varenka Paschke. Samen hebben ze drie kinderen: zoon Kolya (11) en dochters Lorelei (9) en Vonkie (4). Ze wonen afwisselend in Zuid-Afrika en in Vlaanderen.