Pensioen = Me-time!

Zolang van gedroomd, over gefantaseerd, plannen voor gemaakt… En dan ineens is het zover: tijd voor jezelf, je gaat met pensioen! Wat is het eerste wat je dan doet (of deed)? Welke droom maakt(e) je waar? Zin-lezers vertellen.

De Camino Francés lopen

Op mijn 63ste, op 1 februari 2013 begon mijn pensionering. Ik was nog geen 65, maar alla, na eenenveertig jaar in het onderwijs vond ik het wel mooi. Ik verheugde mij op een wekker die niet meer om zes uur het nieuws via Carmen Verheul onze slaapkamer binnenschoof. Dat was winst. We gingen nu achter elkaar de Camino Francés lopen, vanaf Mont-de-Marsan (onderdeel van de route naar Santiago de Compostella, red). Jarenlang hadden wij steeds tien of veertien dagen gelopen vanaf Amsterdam; eindelijk kon het écht gaan gebeuren. En… gebeurde het ook! Heerlijk deze wandelvakantie met in de grote steden een extra dag. Wat ik daarna ging doen? Vrijwilligerswerk!
Diana (1950)

Verbouwde vrachtwagen

Mijn droom begon vijf jaar geleden toen ik met mijn vriendin Marjan in de woestijn van Namibië een vrachtwagen zag staan. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en we werden verliefd toen we dit zelfvoorzienende tiny house op wielen van binnen zagen. Dit wilde ik ook! Maar: onbetaalbaar. Mijn vriendin kreeg bij terugkomst in Nederland een hartinfarct en toen realiseerden we ons dat tijd kostbaar is en we met de middelen die we hebben onze droom waar moesten gaan maken. Na veel zoeken vonden we een gepaste vrachtwagen en door zelfbouw kon onze droom dan echt werkelijkheid worden. Om eerder met pensioen te kunnen, woon ik nu in deze wagen met de naam Passenger. Op een aantal kleine details na is de auto zo goed als klaar en hoop ik over ongeveer een jaar na 46 jaren te hebben gewerkt samen met mijn vriendin op wereldreis te gaan.
Jogchum (1959)

Uitslapen in euforie

Pensioen, mijn vrouw en ik zijn er tegelijk aan toe. We slapen dagenlang in euforie uit maar dan opeens is er weer behoefte aan actie. We lopen daarom vroeg in de ochtend de hal van Rotterdam CS in. Onze ogen stuiten op een enorme mensenmassa. Een puberale lachstuip overvalt ons. “Wat een mensen.” “Ja, maar waar gaan die allemaal naartoe?” vraagt mijn vrouw. “Naar hun werk?” reageer ik. Mijn vrouw knikt met medelijden. Ik vervolg al dollend: “Werken moet wel héél erg leuk zijn, anders zouden al die mensen er nooit zo vroeg op uit willen gaan.” We vallen elkaar lachend in de armen, blij dat wij dat achter de rug hebben. Ook zijn we trots dat we veertig jaar hebben volbracht. We blijken bovendien, wat de wereld betreft, weer wakker geworden te zijn en zeggen simultaan: “Ja, zo was het. Nog geen week geleden.”
Jan Willem (1952)

Canadese droom

Twaalf jaar geleden waren onze kinderen uitgevlogen, verkochten we ons grote huis en vulden we ons pensioen wat aan. Verliefd op Canada probeerden we daar een huisje te kopen om er voor tien jaar te leven en rond te trekken. En… dat is gelukt! Het is zo fijn om samen iets nieuws te ondernemen, het avontuur aan te gaan, een andere cultuur te leren kennen! We moesten veel dingen leren en waren volkomen op elkaar aangewezen. We hebben genoten van de rust en de ruimte en met veel voldoening kunnen we terugkijken op de mooie reizen over het continent van Noord-Amerika. Nu zijn we in de 70 en realiseren we ons dat we ongelooflijk mooie jaren hebben gecreëerd door deze stap te zetten. Dus dóen, maak je dromen waar!
Andries & Annemieke (1948)

Pensioenrozen voor straks

Als ik vroeg in de morgen door het nog donkere buiten mijn voorlamp achterna fiets, verheug ik me op de tijd dat ik de wekker tweemaal per week vroeg ga zetten. Dat ik me bij het afgaan nog eens genoeglijk omdraai en de gelukkigste mens van Assen ben. Omdat die wekker niet meer per se hoeft. Hooguit om de boot naar Schier te halen. Om daar eindeloos ‘vitamine zee’ te slikken. Zonder benul van tijd. Letters die zich in mijn buik aaneenrijgen tot zinnen. Domweg gelukkig zijn. Verder zou ik graag vrijwilliger worden bij mensen met een verstandelijke handicap. Me verdiepen in die medemensen die niet in staat zijn te praten maar wel wat te vertellen hebben. Het lijkt me heel verrassend om zo’n medemens te kunnen verstaan. En ik zou graag nieuwe Nederlanders wegwijs maken in onze taal. In ruil voor het opsnuiven van nieuwe culturen.
Tryanka (1963)

Meer inspirerende verhalen staan in Zin 11. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je hier eenvoudig online.