‘Ik ben en blijf die outsider, die haar eigen gang gaat’

Interview met actrice Lottie Hellingman

Zin 10 november 2021

Ze is moeder en vader tegelijk, een werkende alleenstaande moeder met een volle agenda. Maar actrice en zangeres Lottie Hellingman (1977) is gelukkig. Met haar dochtertje Minke (2016), ze vormen een echte twee-eenheid. Én met de film Mijn beste vriendin Anne Frank, zojuist bekroond met de Gouden Film Award. Nú in Zin.

Handtekening van Bowie

Lottie Hellingman is nu te zien in de eerste Nederlandse speelfilm over Anne Frank ooit: Mijn beste vriendin Anne Frank. Ze speelt de moeder van Hannah Goslar, Annes beste vriendin. De film over de vriendschap tussen de pubermeisjes krijgt lovende recensies. “Geweldig! Ik ben ook zo blij dat ik mijn werk na anderhalf jaar weer kan laten zien.” Het muziekspektakel Lazarus, geregisseerd door toneelregisseur Ivo van Hove in samenwerking met David Bowie, lag na een paar maanden al stil door de coronamaatregelen. Lottie speelde wisselend met Noortje Herlaar een hoofdrol. Een enorme domper. “Hoe dat met Lazarus ging was zo bizar. In die periode vloog ik naar Hongarije voor de opnames van Mijn beste vriendin Anne Frank. Zeg ik nog: “Jongens, met een week zien jullie me weer,” en het is er nooit meer van gekomen. Ik genoot van de samenwerking met Ivo van Hove, zijn streven naar perfectie. Zo ben ik óók. Ik ben geen diehard Bowie-fan, maar had in Lazarus echt iets te spelen. Ik heb trouwens nog wel ergens een handtekening van Bowie, gescoord als 16-jarige tijdens een evenement waar hij ook optrad. Iedereen vroeg erom, dus ik ook.”

Klein wurmpje

Lottie voedt Minke vanaf dag een alleen op. Dat was geen vooropgezet plan, maar is zo gelopen en dan kun je maar beter meebewegen in de realiteit in plaats van blijven hangen in negativiteit, relativeert ze. Dat kleine wurmpje op je buik heeft immers alle liefde en aandacht nodig. “Direct voelde ik een allesoverheersende onvoorwaardelijke moederliefde. Ik ging dit gewoon doen.”

Lottie schakelt geregeld haar vader met zijn partner, zussen of vriendinnen in als oppas voor Minke. Zij zorgen liefdevol voor haar dochter als Lottie op de planken staat. “De laatste anderhalf jaar veel minder omdat bijna al mijn theaterwerk wegviel door de coronamaatregelen.” Begin september stond Lottie voor het eerst sinds lange tijd op de rode loper: voor haar rol in de speelfilm Mijn beste vriendin Anne Frank. “Zo bijzonder! Als een gekooid dier mocht ik weer naar buiten, mensen ontmoeten en mijn werk laten zien. Zo voelde dat. Ik mis het theater ook zo,” vertelt ze met grote gebaren.

Alleenstaande ouder zijn is vast niet altijd even makkelijk?

“Niet altijd nee. Soms verlang ik naar een partner, naar het samen delen en leren van elkaar. Ach, het is wat het is. Ik pakte mijn leven als alleenstaande werkende moeder best snel op en zag het vooral als een nieuw avontuur. Ik ben en blijf die outsider, die haar eigen gang gaat. Na Minkes geboorte begon ik met kortdurende theatertours in Nederland en Vlaanderen. Nam ik een slaaptentje mee dat fungeerde als haar kamertje. In Vlaanderen sliepen we bij mijn tegenspeler Peter de Graef en zijn vriendin. Zij paste op Minke als wij speelden. Per week keek ik wie kon helpen bij de zorg voor Minke als ik haar niet meenam. Die eerste twee jaren waren heel intensief. Maar het was ook romantisch, zo met z’n tweetjes op pad. Later zorgde vooral mijn vader en zijn vrouw voor Minke als ik ‘s avonds moest spelen. Bracht ik haar en tufte bijvoorbeeld door naar Brussel. Kroop ik midden in de nacht naast Minke in bed. Vroeg mijn vader ‘s ochtends heel lief of hij het moest overnemen, kon ik nog even doorslapen. Weet je, de kunst van het leven is vertrouwen op je intuïtie en weten welke golf je moet pakken. Dat zou ik veel beter willen leren.”

Je mist wel eens een afslag?

“Absoluut! Ik zou nog beter met tegenslagen om willen leren gaan. Nog sneller leren loslaten. Als ik 70 ben, wil ik die kunst helemaal machtig zijn. Ik geef mezelf nu een 7,7. Ben ik al een eind op weg toch? Ik probeer op mijn intuïtie te varen maar als ik moe ben, gaat dat minder goed. Misschien ben ik té gevoelig. Afgelopen zomer ben ik met Minke drie weken door Italië getrokken en ik vond die rust heerlijk. Op een camping hoog in de bergen had ik nul bereik. In eerste instantie gaf het onrust: je kunt je mail niet meer checken, niet bellen en anderen hebben geen idee of het goed met je gaat. Maar het was zó relaxed. Eenmaal terug probeerde ik het langzame leven vast te houden maar voor je het weet, zit je weer in hetzelfde hectische bestaan. Ik probeer daar op te letten en doe aan yoga. Lees spirituele en psychologische boeken zoals De Tao Te King voor ouders of Een ongewoon gesprek met God. Als twintiger had ik zo’n ongelooflijk liefdesverdriet en na het lezen van dat boek ging er een wereld voor me open.”