Grove breisels zijn een trend deze winter

De nieuwste trends op modegebied, de do’s maar ook de absolute don’ts voor ons: modejournalist Liddie Austin (1959) weet er wel raad mee.

Truijurk

Lang geleden, ik was nog een jonge blom, werd er honend gesproken over Germaine Greer, die een boek had uitgebracht over de menopauze. Dat is nu geen populair onderwerp en in 1991 was dat al helemáál niet het geval. Greer beschreef in haar boek hoe ze als postmenopauzale vrouw eindelijk zichzelf kon zijn. Ze hoefde niet meer aan allerlei (mannelijke) verwachtingen te voldoen, ze was vrij. Ja, om te tuinieren en seksloze truijurken te dragen, smaalden critici. Ik was onaangenaam getroffen. Niet zozeer door wat men over Greer en de overgang zei, maar omdat er zo lelijk werd gedaan over de truijurk, mijn lievelings! Hoezo was een truijurk bij uitstek het kledingstuk voor vrouwen die het hadden opgegeven? Ik vond het zelf eigenlijk júist sexy: eruitzien alsof je een grote trui van je vriend of man hebt aangetrokken.

Grove breisels

Nu ik zelf inmiddels sans gêne een postmenopauzale vrouw ben, houd ik nog steeds van truijurken. Ze zijn troostrijk, lekker warm, relaxt, elegant. Soms vallen ze iets boven de knie, soms zijn ze langer; ik draag ze met of zonder ceintuur, nu eens met een smal broekje eronder, dan weer met een maillot; de ene keer met gympen, de andere met combatboots – what’s not to like? Grove breisels zijn sowieso een trend deze winter. Alle mogelijke kledingstukken steken in een gebreide variant de kop op, soms in een opvallende vorm: van truien tot jassen, van vesten tot broeken. Fijn, want ik houd van – met zorg uitgezochte, want het mag niet kriebelen – wol. Dat die wol steeds vaker duurzaam wordt geproduceerd, is ook goed nieuws. Doordat schapen methaangas uitstoten en relatief veel land nodig hebben om te grazen, is wol milieutechnisch gezien een van de slechtste materialen die er is. Ook worden de schapen vaak slecht verzorgd. Dit alles kan voor modegewetensnood zorgen, al zullen wolliefhebbers tegenwerpen dat wol óók biologisch afbreekbaar, ademend, water- en vuilafstotend én lekker warm is.

Heel lang mee

“Je hebt ‘s winters toch niet graag van die koude materialen op je huid? Wol is veel comfortabeler,” zegt Marian Wigger, die traditioneel altijd veel breisels in haar Zenggi-collecties heeft. Tegenwoordig voldoet haar wol aan de Responsible Wool Standard (een certificaat om op te letten als je verantwoord wol wilt dragen): het komt van goedverzorgde schapen van boerderijen die een duurzaam landgebruik voeren. Zenggi’s kasjmier is recycled (bijkomend voordeel: dat pilt niet). “Ik vind het belangrijk om met materialen te werken die een zo laag mogelijke impact hebben op de wereld. Het wordt ook steeds makkelijker om dat te doen. Spinners zijn er ook mee bezig.”

Is wol vanwege alle haken en ogen die er bij de productie komt kijken niet eigenlijk een luxeproduct geworden? Marian Wigger vindt van niet: “Dat zou betekenen dat het alleen voor de happy few zou zijn.” Aan gecertificeerde wol hangt soms een iets hoger prijskaartje maar zijzelf heeft liever één mooie wollen trui dan de tien truien van acryl die je voor dezelfde prijs kunt kopen. En bedenk: modemerken doen hun best, maar qua duurzaamheid kan het niet allemaal van één kant komen. Als koper en drager heb je ook je verantwoordelijkheden. “Gooi een wollen trui niet zomaar in de wasmachine met de gedachte: als hij krimpt, koop ik wel een nieuwe. Wol hoeft trouwens sowieso niet vaak gewassen of gestoomd te worden. Even buiten hangen is vaak al genoeg om een wollen kledingstuk op te frissen. Het mooie van wol is dat je er heel lang mee kunt doen als je er goed voor zorgt.” Klopt. Sommige van mijn truijurken gaan al mijn hele volwassen leven mee.

Nooit meer een aflevering missen? Met deze aanbieding lees je Zin extra voordeling.