‘Ik denk dat we meer foto’s hebben van onze egel dan van onze Koen’

Een nieuwe column van cabaretière Katinka Polderman: ‘Als ze gevoederd wil worden krabbelt onze egel aan de tuindeuren en ’s avonds zit ze op haar schoteltje met veel herrie te dineren.’

Tam egeltje

Hoe onze egel in de tuin is gekomen weten we niet, want we wonen in een rijtjeshuis met een tuin die omheind is door schuttingen en muurtjes. Waarschijnlijk is ze deze zomer, toen we haar voor het eerst opmerkten, onder de schutting doorgekropen. Toen ik ’s avonds buiten zat hoorde ik geritsel in de categorie Redelijk Groot Beest in de struiken, en nadat ik een stukje stokbrood in die richting had gegooid bleek het redelijk grote beest dat de struiken uit kwam getrippeld gelukkig geen rat te zijn maar een egeltje. Een klein tam egeltje dat in de dagen erna op haar gemakje door onze tuin sjokte alsof ze geen natuurlijke vijanden had. Ik kon haar zelfs aaien terwijl ik haar kattenbrokjes toestopte. Ze rolde zich niet op, ze rende niet weg, waarschijnlijk was ze nog te klein om te weten dat ze eigenlijk bang voor me moest zijn.

Foto’s

Ze kreeg een bordje naast haar struik, waar we elke avond een stukje watermeloen en een handje brokjes op legden. En we maakten foto’s, honderden slecht belichte foto’s van onze schemeregel met haar ogenlampjes. Ik denk dat we meer foto’s hebben van de egel in het halfduister dan van onze Koen. (Maar Koen is dan ook de jongste zoon, daar maak je sowieso toch al minder foto’s van.) Binnen een week hielp de egel ons van al onze slakken af, wij verruilden de kattenbrokjes voor officieel egelvoer (een loeidure mix van meel en gedroogde larven in luxe verpakking), zij verruilde haar struik voor een waterbestendiger onderkomen onder de grote kist met buitenspeelgoed en wij fantaseerden over een klein deurtje in de muur van de schuur, met daarachter een mini-hokje met blaadjes en stro waarin ze haar winterslaap zou kunnen houden. Mijn man werkt in de bouw, die maakt dat zo.

Verhuizen

De egel groeide en is inmiddels schuw, zoals het hoort. Zich oprollen doet ze niet, misschien heeft ze niet geleerd dat dat kan, maar ze kan best snel wegwaggelen, haar favoriete struikje in. Als ze gevoederd wil worden krabbelt ze aan de tuindeuren en ’s avonds zit ze op haar schoteltje met veel herrie te dineren. Onder de schutting door past ze niet meer en de slakken zijn op, wij zijn nu dus volledig verantwoordelijk voor deze kleine allenige egel.
Maar nu gaan we misschien verhuizen.
We hebben alle mogelijkheden doorgenomen: zetten we in het koopcontract dat de kopers van ons huis verplicht zijn de egelstruikjes te laten staan en haar elke avond te voederen met deugdelijk voedsel? Maken we een klein poortje in de schutting zodat ze de tuin uit kan, de drukke weg op of zo in de bek van de enge buurpitbull? Of nemen we haar mee naar onze nieuwe tuin, met grote bomen, heggen, struiken, een groene tuin met drie keer zoveel ruimte als nu? Ik denk dat ik al weet wat het wordt. Nu alleen nog eens kijken of er egelreismandjes bestaan.

Katinka Polderman (1981) is cabaretier. Ze woont in Den Bosch met haar man Peter, zonen Bram (5) en Koen (1) en poes Beertje. Haar dagen vult ze met schrijven, tekenen, Lego en boeken. Het liefst dwaalt ze door onbekende Nederlandse provinciesteden en plaatselijke boekhandels.

Nooit meer een column van Katinka missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.