Hoe kan ik wat ongevoeliger worden?

Hoogleraar Klinische Psychologie Willem van der Does (1960) heeft een frisse kijk op het leven en de mens. Hij reageert hier op een dilemma’s van een lezer.

Hypergevoelig

Mijn echtgenoot overleed plotseling, vijf jaar geleden. Ik durf inmiddels – anoniem – toe te geven dat het een opluchting was. Hij was veel ouder dan ik en hij had een narcistische persoonlijkheid. Die ‘diagnose’ heb ik in bijna twintig jaar huwelijk nooit geweten, die is me na afloop verteld door een psychiater die me destijds met een paar gesprekken weer redelijk uit de kreukels heeft gekregen. Al die tijd was ik vaak ongelukkig maar dacht ik dat het aan mij lag. Mijn man was vaak ontevreden en ik werd hypergevoelig voor signalen van hoe zijn stemming erbij stond, er hing zoveel vanaf. Nog steeds ben ik sensitief. Ik leef altijd erg mee met wat anderen overkomt, of het nou iets goeds of iets slechts is. Ik voel vrijwel feilloos aan hoe anderen erbij zitten. Dat is niet altijd een voordeel, of meestal niet zelfs. Het maakt me terughoudend om een nieuwe relatie aan te gaan, beducht dat het mijn nieuwe evenwicht verstoort. Het klinkt misschien gek, maar ik zou wel wat ongevoeliger willen worden. Wat voor soort therapie zou ik daarvoor moeten volgen?
Sandra

Beste Sandra

Ik snap je vraag en je geeft al veel informatie, maar voor een goed advies is toch nog wat doorvragen nodig. Ik weet bijvoorbeeld niet of het wel een goed idee is om minder sensitief te willen worden. Je ‘sociale antenne’ brengt je vast ook veel goeds. Misschien is het voldoende als je leert niet altijd te handelen naar het appel dat (je denkt dat) anderen op je doen. Met andere woorden: leren je grenzen te bewaken. Of leren een time-out te nemen als je voelt dat je ergens ingetrokken wordt.
Je schrijft dat je hypergevoelig werd van de stemmingen van je man. Had je daar daarvoor nooit last van? Sommige mensen zijn van nature erg empathisch, maar geregeld is het ook heel vroeg aangeleerd. Opvallend verder dat er maar een paar gesprekken nodig waren om je weer uit de kreukels te krijgen na een problematisch huwelijk van twintig jaar. Je bent dus echt veerkrachtig of je hebt destijds een goeie psychiater getroffen. Maar misschien is die therapie iets te vroeg afgesloten. Kortom, het lijkt me een goed idee als je je vraag voorlegt aan een psychiater, klinisch psycholoog of psychotherapeut en een paar gesprekken aangaat. Je hoeft niet meteen in therapie te gaan, het is prima om je te melden met de vraag die je stelt.

Wat vind jij?

Hoe zie jij dit? Of heb je een tip voor Sandra? Wij horen het graag.

Prangende vraag? Mail hem naar redactie@zin.nl o.v.v. ‘Dr. Does’. Meer vragen staan in Zin 1. Nu in de winkel of bestel dit nummer online.