‘Hadden we méér genoten als we dit hadden geweten?’

Een nieuwe column van cabaretière Katinka Polderman: ‘Telkens als ik foto’s zie van die zorgeloze zomer, klinkt er in mijn hoofd: ‘Little did we know’

Geselecteerde foto’s

Bij de ontelbare functies die mijn telefoon inzet om mij van mijn werk af te houden zit, behalve de usual suspects als Twitter en Facebook, een functie die automatisch oude foto’s laat zien. Soms toont mijn telefoon foto’s die zijn gemaakt op dezelfde dag exact één of twee jaar geleden, soms toont hij schijnbaar lukraak geselecteerde foto’s, en mijn telefoon lijkt zelfs favoriete afbeeldingen te hebben die hij wat vaker laat zien: een leeg strand, strakblauwe lucht en mijn zoon die een eind verderop met een plastic emmertje in de branding staat. Of de foto waarop mijn zoon aan de hand van mijn moeder op een modderig landweggetje staat, in zijn blauwe wollen houtje-touwtjejas, de blonde krullen om zijn schattige dreumes-snoetje en in zijn hand het mini-appeltje dat hij even daarvoor zelf geplukt heeft, met een hapje eruit.

Swipen

Natuurlijk is er door de telefoonfabriek uitgebreid onderzoek gedaan naar manieren om mij zo lang en ongemerkt mogelijk bezig te houden, dus vanaf de automatisch aangeboden foto is het makkelijk doorswipen naar de volgende herinnering, en de volgende, en de volgende. Meestal swipe ik terug naar vóór het voorjaar van 2020. Naar de eindeloze, zorgeloze zomer waarin ik de foto van mijn zoon met zijn emmertje maakte. Hij hoefde nog niet naar school, en ik had, zoals elke theatermaker, een maandenlange zomervakantie. Zodra er mooi weer werd afgegeven reden wij naar Zeeland, naar mijn ouders of direct door naar het strand. Het was een lange zomer van forten bouwen, zwemmen, frietjes van de strandtent, ijsjes in de buggy en zand in de kofferbak. En telkens als ik foto’s zie van die zomer, maar ook als mijn telefoon me foto’s onder de neus wrijft van het najaar dat erop volgde, klinkt er in mijn hoofd: ‘Little did we know’. Ik weet niet waar het zinnetje vandaan komt, het zal wel een citaat zijn uit een film of zoiets. Al die zorgeloze vrolijkheid, de vanzelfsprekendheid waarmee we dingen ondernamen: little did we know. We fietsten een eindje en aten een pannenkoek in een restaurant, we gingen een stukje met de trein mee en weer terug, we logeerden een weekend in een bungalowpark, we zwommen in een zwembad – alsof het niks was. Hadden we méér genoten als we hadden geweten dat corona een paar maanden na het maken van die foto’s alles overhoop zou gooien?

Over een jaar

Op de een of andere manier kom ik op mijn swipe-tocht door mijn foto’s altijd uit bij de foto’s en filmpjes die ik gisteren maakte, of vorige week. Mijn jongste zoon, blonde krullen, rode wangen, die verrukt kijkt naar het fluitje in zijn hand, waarvan hij net heeft ontdekt dat het geluid maakt als hij erop blaast. Mijn oudste die in zijn pyjama geconcentreerd lijm op een wiebeloogje smeert, omringd door kilo’s glitterpapier, karton, viltstiften, pompons, kwasten en pailletjes.
Wat zal ik over een jaar denken, als mijn telefoon deze foto’s als herinnering voor me opdiept? Ik hoop dat het iets vrolijkers is dan little did we know. Liefst iets in het Nederlands, ook.

Katinka Polderman (1981) is cabaretier. Ze woont in Den Bosch met haar man Peter, zonen Bram (5) en Koen (1) en poes Beertje. Haar dagen vult ze met schrijven, tekenen, Lego en boeken. Het liefst dwaalt ze door onbekende Nederlandse provinciesteden en plaatselijke boekhandels.

Nooit meer een column van Katinka missen? Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.