Zou de kudde Galloway-runderen met kleintjes ook in de rug aanvallen?

Susan wandelt het Pieterpad in 26 etappes in 18 afleveringen. Deze keer aflevering 16: Van Vierlingsbeek naar Venlo.

De lente is aangebroken en het eind van ons Pieterpad-avontuur komt in zicht. De vorige etappe was Jacoline ziek, de agenda’s pasten niet in elkaar en dus hebben we die los van elkaar gelopen, maar nu zijn we weer herenigd. Omdat het toch elke keer best een eind rijden is vanaf onze woonplaatsen, besluiten we het voor het laatste stuk steeds twee etappes achter elkaar te lopen. Dat maakt het gevoel van een mini-vakantie alleen maar sterker. We zijn in Limburg, dat helpt ook mee. Want Limburg is toch echt heel anders dan Noord-Holland en Utrecht. Neem alleen al de kappelletjes die we nu regelmatig langs de route treffen.

Deze keer ben ik voorbereid en heb ik kleingeld mee, dus ik steek overal kaarsjes voor Thomas aan. Maar ook de plaatsnamen zijn niet te versmaden. Ik had nog nooit van Smakt gehoord, maar we zijn reuze dankbaar dat er een pelgrimshuis is waar we even van het toilet gebruik kunnen maken – dat is toch altijd fijner dan wildplassen. Het pad leidt ons door de schitterende Boschhuizerbergen, een stuifzandgebied, langs een rosmolen en uiteindelijk door Tienray, wat ook wel Klein Lourdes wordt genoemd. Het staat vol met afbeeldingen van de kruisweg en kruisbeelden. Ik weet niet of dat in het Grote Lourdes ook zo is, maar ik kan me er nu wel iets bij voorstellen. Ik wil niet oneerbiedig klinken, maar zwaar is het inmiddels ook voor ons zonder kruis wel. Bij het eindpunt van de route moeten we de weg nog zien te vinden naar onze B&B en die weg lijkt eindeloos. Elke stap is er één te veel en we liggen vroeg op bed.

Humeurige runderen

De volgende ochtend blijkt dat laatste stuk van gister slechts een paar honderd meter – wat een goede nachtrust al niet voor een mens kan doen! Het regent en enthousiast haal ik mijn net aangeschafte poncho tevoorschijn. Maar goedkoop blijkt duurkoop: één rukwindje trekt het hele ding uit elkaar. Gelukkig wordt het al gauw weer droog. We lopen door natuurgebied het Schuitwater, langs akkers vol asperges en buurtkappeletjes.  Met een pontje gaan we de Maas over, naar Velden. Het spannendste komt als we op de uiterwaarden langs de Maas een gigantische kudde donkere Galloway-runderen tegenkomen. Met kleintjes. En je weet: runderen met kalfjes kunnen nog wel eens humeurig uit de hoek komen. We proberen zo veel mogelijk afstand te houden, terwijl we de beesten angstvallig in het oog houden. Zouden ze ook in de rug aanvallen? Nou, nee dus, ze kijken ons niet aan. Wij hobbelen verder, want met al die koeien wordt het pad er niet vlakker op. Bij de Kapel van Genooi steken we nog maar weer eens een kaarsje aan als dank voor een behouden tocht. We zijn er bijna.

De wandelaars

Susan Haveman (1971) is getrouwd met Erik en moeder van Daan en Thomas. Ze woont in ’s-Graveland en is altijd op zoek naar het mooie in het leven. Samen met haar vriendin Jacoliene loopt ze het Pieterpad. Lees haar avonturen elke maand in Zin.