Corrie en Schilleman (1927): ‘Wij hebben de sterke genen van onze moeder geërfd’

Schilleman Kluit en Corrie de Man-Kluit hebben hetzelfde ijzeren gestel en ijzersterke geheugen, dezelfde interesses en nuchterheid. Al bijna 95 jaar zijn ze elkaars beste vrienden.

Schil: “Corrie was vroeger ook net een jongen. Ze durfde veel. Springen en klimmen, niks was haar te gek. Ze speelde vaak met mij en mijn vriendjes.”
Corrie: “Ik had ook vriendinnetjes hoor. Toen we wat groter werden, speelden we met jouw vrienden en mijn vriendinnen mens-erger-je-niet en ganzenbord onder de olielamp. We waren veel samen en ik kan me niet heugen dat we ooit ruzie hebben gehad.
Schil: “Nooit. We hielpen elkaar ook.”
Corrie: “Schil was veel liever dan ik. Ik kon heel kattig zijn. Weet je nog dat je een poppenhuis voor me bouwde? Van karton, op zolder. Na een tijdje liet er iets los en toen werd ik zo kwaad dat ik er een trap tegenaan gaf. Toen was-ie hélemaal kapot. Maar Schil zei er geen onvertogen woord over.”

Vader en Moeder

Schil: “Moeder was ook heel lief. Ik heb haar nooit één keer kwaad gezien.”
Corrie: “Schil kon al helemaal geen kwaad doen bij moeder. En hij hoefde nooit iets in het huishouden te doen.”
Schil (met een knipoog naar zijn zus): “Daar heb je het nu nog moeilijk mee hè?”
Corrie: “Vader was boerenarbeider. Hij werkte zes dagen in de week, vanaf vijf uur ’s ochtends. Als het werk klaar was, ging hij thuis verder in de moestuin en verzorgde het varken. Hij zat in de kerkenraad en zong in het mannenkoor. Hij kon prachtig zingen.”
Schil: “Vader stapte overal op af, moeder was heel bescheiden en behulpzaam voor iedereen. Het was altijd netjes in huis. Dat hebben wij van moeder geërfd, Corrie en ik zijn allebei dwangmatig netjes. Alles heeft bij mij zijn vaste plaats en er mag geen krant scheef liggen.”
Corrie: “Toen we allebei een gezin hadden, en Schil zou op bezoek komen, dan zeiden de kinderen altijd: ‘Ome Schil komt, we moeten nog maar even schoonmaken.’”

Werken bij de boer

Schil: “In de oorlog hebben we het niet slecht gehad. Er was altijd te eten, ook al was het niet altijd lekker.”
Corrie: “Ik was doodsbenauwd toen vader en Schil gedwongen werden schuttersputjes voor de Duitsers te graven aan het Hollands Diep. Aan de overkant lagen de Engelsen al, ze konden elk moment over en weer gaan schieten. Ik ben nooit zo bang maar dat vond ik heel angstig.”
Schil: “Voor mij was het één groot avontuur. Ik zag het gevaar niet zo. Wat ik erg vond, was dat ik bij de boer moest werken. De middelbare scholen gingen dicht en ik denk dat ik 15 was toen ik van vader mee moest naar boer De Bruin, zijn baas. Aardappels rooien, koren opstapelen, onkruid wieden… ik vond het verschrikkelijk, ik hoopte elke dag dat het ging regenen, dan hoefden we niet te werken. Ik was ook veel te precies, ik kwam mijlenver achter de andere jongens aan. Na de oorlog moest ik in militaire dienst, wat was ik daar blij mee. Maar daarna wilde vader dat ik weer bij De Bruin kwam werken, hij was bang dat hij anders zijn baan zou kwijtraken.”
Corrie: “Toen kwam moeder om de hoek, dat weet ik nog goed. Zij nam het voor je op, ze vond dat je niet terug hoefde als je het zo verschrikkelijk vond. Het was de enige keer dat ik haar tegen vader zag ingaan. Met de staart tussen de benen ging vader aan zijn baas vertellen dat je niet terugkwam.”
Schil: “Op voorspraak van een oom kreeg ik een baan bij de suikerfabriek waar ik opgeleid werd tot laborant. Dat paste bij me, daar was het fijn dat ik zo precies werkte.”

Werken in de huishouding

Corrie: “Ik werkte vanaf mijn 14de in de huishouding, bij dezelfde boer. Jaren eerder had vrouw De Bruin al eens tegen moeder gezegd: ‘Die Corrie, dat wordt een meisje voor mij.’ Ik wilde graag bij een gezin met kinderen, maar dat maakte vader niet uit, ik moest naar De Bruin. Ik verdiende twee gulden per week, dat ging meteen naar vader. Ik weet niet of Schil het nog weet, maar ik heb na vijf jaar zélf ontslag genomen. Ik was net verloofd met Piet toen zijn moeder ziek werd. Toen ging ik daar het huishouden doen.”

Het hele verhaal

Het complete interview met Corrie en Schilleman staat in Zin 4. Hier vertellen broer en zus over kanker overwinnen en waarom het ook wel eens minder leuk is om zo oud te zijn. Dit nummer ligt nu in de winkel of bestel je hier eenvoudig online.