Hanneke schaamt zich voor haar onbeduidende zorgen

En in deze tijd maak ik me druk om de Ziggo-monteur die niet op komt dagen. Ik schaam me voor mijn onbeduidende zorgen.Sta ik mijn huis af aan vluchtelingen? Meld ik me bij de Poolse grens? Eerlijk gezegd: nee. Dat is de spagaat waarin we leven.

Miljoenen ontheemden

Natuurlijk, ik stort zoveel mogelijk geld op het passende gironummer. Ik stem op de partij die mij het meest humaan lijkt. Druppeltjes op de gloeiende plaat. Miljoenen ontheemden op de vlucht, nucleaire afschrikking… En tegelijk onze onbeduidende luxeproblemen, als kapotte telefoons

Zou het dan toch eindelijk lente worden? De zon doet haar best door de zware grijze lucht heen te breken. Ik had net een feestweek. Met de familie naar Portugal. Oma, kinderen, kleinkinderen. Zo stel ik me de hemel voor. Algarve, mooi huis gehuurd, de zee was nog koud maar toch leuk, we waren er echt even uit.

Oorlogsdreiging

Maar we merkten allemaal dat het best moeilijk feest vieren is met een oorlogsdreiging die ons onder de huid was gaan zitten. Onze feestweek was daardoor tegelijk een zwarte week. Als de kinderen naar bed waren zaten we toch te somberen over een onberekenbare dictator die droomt van een groot Russisch rijk en bij die dromen de meest afgrijselijke oorlogsmisdaden voegt.

Op een dag rijden zijn mensen op de vlucht. Troosten radeloze moeders kinderen. Nemen ze afscheid van hun mannen, vaders, zonen. Een ondenkbare, onvoorstelbare oorlog. En in deze tijd maak ik me druk om de Ziggo-monteur die niet op komt dagen. Om de aankoop van een nieuwe telefoon. Welk model, welke kleur, wat gaat me dat kosten? Ik schaam me voor mijn onbeduidende zorgen.

Een kennis van me rijdt naar Polen om een gezin mee te nemen naar het veilige Nederland. Een moeder, een dochter, een baby. Uit Kiev. Ze krijgen bij hem onderdak. Zonder voorbehoud, met open armen. Voor hoe lang? Geen idee. Mijn gedachten tollen in een zinloze carrousel. Schaamte en egoïsme buitelen over elkaar.

Onderdak

Sta ik mijn huis af aan vluchtelingen? Meld ik me bij de Poolse grens? Eerlijk gezegd: nee. Dat is de spagaat waarin we leven. Miljoenen ontheemden op de vlucht, nucleaire afschrikking die ineens realistischer is dan een herinnering aan demonstraties in de tachtiger jaren. En tegelijk onze onbeduidende luxeproblemen, als kapotte telefoons of kleine oogoperaties. En de onwil om samen te gaan leven met een vluchtelingengezin in mijn prettige (maar niet heel grote) huisje.

Hoe kom ik hieruit? Natuurlijk, ik stort zoveel mogelijk geld op het passende gironummer. Ik stem op de partij die mij het meest humaan lijkt. Druppeltjes op de gloeiende plaat, en verreweg het minste wat ik kan doen.

Machteloos

Maar dat neemt mijn machteloosheid niet weg. Het schuldgevoel omdat ik zo weinig antwoord heb op dit immense onheil. Even weinig antwoord als ik had op het onheil dat al eerder onze kant uit kwam, met de vluchtelingen uit Syrië. Of Soedan. Of Somalië. Of waar ook vandaan. Waarvan er ook velen zonder enig perspectief verkommeren in lelijke AZC’s. En die nu misschien plaats moeten maken voor Oekraïners. Als u dit stukje leest zijn we een paar weken verder, waarschijnlijk nog dieper in de put, maar in elk geval verschrikkelijk veel verdriet later. Misschien zeg ik dan wel: Het idee dat je toen die oorlog al begonnen was nog een nieuwe telefoon hebt gekocht! Of naar Portugal bent geweest. En dat je niks deed. Onvoorstelbaar…