Mijn vader, alzheimer en ik

Als de vader van journalist Esmir van Wering (1974) de diagnose alzheimer krijgt – en zij de enige mantelzorg-kandidaat is – heeft dit naast alle ellende en verdrietige momenten, ook onverwacht positieve gevolgen. Ze besluit haar ervaringen te bundelen in een boek!

Waarom moest dit boek er komen? 

“Omdat dit boek een ander geluid laat horen over de vreselijke ziekte van Alzheimer. Toen mijn vader de diagnose alzheimer kreeg, dacht ik: dit is het begin van het einde. Maar dat pakte héél anders uit: doordat ik 1x per week voor mijn vader mantelzorg, zie ik hem vaker dan ooit. Hij had vroeger een drukke baan, waardoor ik hem maar weinig zag. Dankzij het mantelzorgen, kreeg ik alsnog de warme familieband met hem die ik als kind heb gemist. Deze afschuwelijke ziekte heeft dus ook iets ongelofelijk waardevols teweeggebracht!

Ik wilde geen tijd met mijn vader meer verloren laten gaan en probeer zoveel mogelijk de parels uit de modder te vissen. Al die pareltjes heb ik in dit boek verzameld. Met dit boek hoop ik andere mantelzorgers een hart onder de riem te steken en te inspireren om zelf ook te kijken naar wat er allemaal nog wél kan in plaats van wat er veranderd is en niet meer kan. Het helpt als je je eigen verwachtingen bijstelt en aansluit bij degene die de ziekte heeft. Dit doe ik iedere mantelzorg-dag opnieuw. Ik verwacht niets van mijn vader en kijk hoe het gaat. Het is meedeinen op de golven, af en toe de teugels laten vieren en zoveel als mogelijk genieten van wat er is.”

Stond je er meteen voor open om mantelzorger te worden?

“Nee, ik stond er zeker niet om te springen om te gaan mantelzorgen. Integendeel, ik zag alleen maar beren op de weg, omdat ik dan een werkdag zou moeten inleveren. En dat terwijl ik hem eigenlijk niet zo goed kende. Wat moest ik de hele dag met hem doen? Maar achteraf gezien, had mij niets beters kunnen overkomen!”

Beschrijf eens een dag met je vader

“Op de allereerste mantelzorg-dag besloot ik om door een fotoalbum uit zijn jeugd te bladeren. Dat bleek een schot in de roos. Al bij het zien van de eerste foto’s bloeide mijn vader op en kwamen er steeds meer verhalen naar boven, waar ik geen weet van had. Zo was er een foto van een prachtige dame die ik niet ken. Mijn vader vertelt enthousiast dat iedereen achter haar aanliep, maar dat híj haar wist te veroveren. Bladerend door de fotoboeken leerde ik mijn vader in sneltreinvaart kennen hoe hij was als klein ventje en als jongvolwassene. Ik ging hem met heel andere ogen bekijken, want wat een knappe en stoere man is hij eigenlijk!

Meestal beginnen we de dag met koffie (hij) en thee (ik) aan de eetkamertafel. We kletsen wat en van het een komt het ander. ’s Middags maken we vaak een wandelingetje, bijvoorbeeld naar het dorp voor een ijsje. We lezen wat in de tuin, knutselen of kleuren soms of doen een spelletje, zoals dammen of sjoelen. De dag is meestal zo voorbij.”

Wat heeft de ziekte van je vader jou als mens gebracht? 

“Dat ik mij nu gezien en geliefd voel door mijn vader, betekent heel veel voor mij en heeft mijn zelfvertrouwen en zelfbeeld opgekrikt. Ik merk dat ik daardoor minder onzeker ben en meer mezelf durf te zijn, omdat ik tot in mijn vezels voel: ik ben oké. Door mijn vader en de alzheimer heb ik ook geleerd om meer in het hier en nu te zijn. Het verleden brokkelt steeds verder af en de toekomst is een ongrijpbaar begrip. Op de dagen met mijn vader is het mindful onthaasten.”

Mijn vader, alzheimer en ik

Alzheimer is een vreselijke rotziekte. Nu ik mijn vader eindelijk gevonden heb, moet ik hem ook weer gaan loslaten. Juist daarom probeer ik me zoveel mogelijk te focussen op the good times. Daarover gaat mijn nieuwe boek: Mijn vader, alzheimer en ik. Over de grote en kleine avonturen die we samen meemaken: leuk, onverwacht, rauw en hartverwarmend.

Mijn vader, Alzheimer en ik, Esmir van Wering