Stef Bos: ‘Woorden schieten tekort. Maar ik doe een poging’

Nu we sinds enige tijd weer naar musea kunnen zonder al teveel restricties, dacht ik opeens terug aan een moment van een halfjaar geleden toen ik in België, kort voor alles weer op slot ging, tussen kunstwerken mocht rondlopen. Ik hou daarvan. Het inspireert.

Ik ben een beelddenker en schrijf mijn teksten eigenlijk met mijn ogen. Ik moet iets voor me zien, hoe abstract ook. Dus laat mij maar een middag ronddwalen tussen olieverf en houtskoolschetsen. Terwijl ik daar rondliep werd ik teruggebracht naar een ander moment.

Museum van onvertelde verhalen

Een zomerdag in Kaapstad. Ik liep een winkel in met tweedehands spullen. Een soort museum van onvertelde verhalen uit een ver verleden. Ben graag op dat soort plekken. Voor je het weet, spookt er een lied rond in dat soort winkels. Oude foto’s in lijsten van onbekenden die je aankijken vanuit een vervlogen tijd. Kasten die ergens gestaan hebben voor muren die oren hadden. Je kunt er van alles bij verzinnen. De eigenaar sprak mij aan over mijn muziek en mijn vriendschap met de Zuid-Afrikaanse legendarische songwriter Johannes Kerkorrel. Een protestzanger die aan het einde van de apartheid zijn generatie wakker kuste. Daarna een gesprek over de weg die je hebt afgelegd, de tijd waarin we leven en het land met al zijn moeilijkheden en mogelijkheden. Een kameraad van hem kwam binnen. Hij stelde zich voor als Henk. Het mooie gesprek in dat kleine museum van onvertelde verhalen ging verder met drie mannen.

‘Alles is er in zichtbaar: onze kwetsbaarheid, onze kracht, ons verdriet, en het geluk dat die handen ooit hebben vastgehouden’

Stef Bos

Pas later kwam ik erachter dat het Henk Serfontein was. Ik ken hem van naam als beeldend kunstenaar en hou van zijn werk. Het mooiste is dat de intentie van wat hij maakt overeenkomt met wie hij is. Dat maakt een kunstenaar groots. En nog overtuigender. Om zijn werk te omschrijven moet je er eigenlijk voor staan. Woorden schieten tekort. Maar daar ben ik aan gewend dus doe ik toch maar een poging.

Alles is zichtbaar

Met een enorm technisch vermogen schetst Henk handen in houtskool. Oude handen. Je ziet niet de mensen maar leest eigenlijk hun leven in de lijnen die hij met ontroerende nauwkeurigheid heeft vastgelegd. Er wordt vaak gezegd dat onze ogen de spiegel van onze ziel zijn. Als dat zo is, zijn de handen het boek dat het verhaal van ons leven vertelt. Zonder dat we het weten. Zonder dat we het mooier kunnen maken dan het is. Tenminste, als die handen door Henk zijn vastgelegd. Alles is er in zichtbaar: onze kwetsbaarheid, onze kracht, ons verdriet, en het geluk dat die handen ooit hebben vastgehouden.

Je ziet niet de mensen maar leest wel hun leven. Een beetje zoals de plek waar ik hem ontmoette: tussen al die onvertelde verhalen in die tweedehands winkel.

De handen van Henk Serfontein

Ooit zag ik in een museum in Wenen de schetsen van Rembrandt. Een portret van zijn moeder, mooi en ongenaakbaar… Stond er met tranen in mijn ogen. Het heeft jaren geduurd voor ik datzelfde gevoel had bij een kunstenaar. Ik kreeg het op een zondagmiddag kijkend naar De handen van Henk Serfontein.

Nooit meer Stef missen?

Stef Bos (1961) is singer-songwriter en woordkunstenaar. In Zin schrijft hij over zijn leven als muzikant en als echtgenoot en vader. Stef is getrouwd met de Zuid-Afrikaanse kunstenares Varenka Paschke. Samen hebben ze drie kinderen: zoon Kolya (11) en dochters Lorelei (9) en Vonkie (4). Ze wonen afwisselend in Zuid-Afrika en in Vlaanderen. Stef staat op het moment weer in de Nederlandse en Vlaamse theaters en maakte samen met kunstenaar Peter Verstraten het boek Achtbaan.

Nooit meer een column van Stef missen?
Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.