Tweeling Gladys en Grace: ‘We waren zeker geen poppenmeisjes’

Tweeling Gladys en Grace

Zin redactie 19 mei 2022

Gladys zorgde fulltime voor de kinderen, Grace ging voor een carrière. Gladys woonde twintig jaar in de Verenigde Staten, Grace zou nooit uit Nederland weg willen. Gladys noemt zichzelf conservatief, Grace is altijd in voor iets nieuws. Zo verschillend als ze zijn, zo veel houden deze tweelingzussen van elkaar.

Grace (de oudste van de eeneiïge tweeling) en Gladys werden op 10 juni 1964 geboren. Ze groeiden op in het Friese Joure. Tijdens het gesprek straalt de zusterliefde ervan af. Voortdurend kijken en raken ze elkaar aan, met blikken vol herkenning en warmte. En een enkele keer verbazing: “Wááát, vond jij dansles wél leuk?” Grace van Tongeren werkt als inkoopmanager bij een bedrijf dat parkeergarages exploiteert, zit in de health- en beauty business en geeft al vijftien jaar turnles. Ze is recent gescheiden en woont met haar kinderen (21 en 22) in Nieuwerkerk aan de IJssel. Gladys Visser heeft met Roeljan drie kinderen tussen de 22 en 26 jaar. Na haar terugkeer uit Californië volgde ze een opleiding tot begeleider dementie, ze werkt nu in de dementiezorg. Sinds kort woont ze in Wolvega, weer terug in Friesland.

Geen Poppenmeisjes

Grace: “In de eerste vijf jaar van ons leven waren we ‘samen alleen’. Na vijf jaar kwam Sabine erbij, vier jaar daarna Roger.”
Gladys: “Het was een geluk voor onze ouders dat Sabine zo rustig was. Ze hadden hun handen vol aan ons. Wij telden wel voor tien.”
Grace: “We haalden van alles uit. We hebben de kelder een keer onder water gezet, de muren onder de schoenpoets gesmeerd en mamma ooit in de slaapkamer opgesloten.”
Gladys: “Haha, ja, toen heeft ze een man op straat geroepen of hij naar de buurvrouw wilde gaan, die had een sleutel van de voordeur.”
Grace: “Wij waren zeker geen poppenmeisjes. De poppen, het hobbelpaard, we sloopten alles.”

Wie is wie?

Gladys: “En Grace mij. Toen we 2 of 3 waren, wilde Grace mijn sinaasappel en duwde ze me van mijn stoel af, zo tegen de vensterbank. Het gevolg was een litteken op mijn voorhoofd. Jarenlang tilde opa onze pony’s op om te zien wie wie was. Als hij dan mijn litteken zag, riep hij: ‘Ah, jij bent Gladys!’”
Grace: “We leken enorm op elkaar. Mamma kleedde ons heel mooi aan, en in dezelfde kleren natuurlijk.”
Gladys: “Pas na de brugklas gingen we ons van elkaar onderscheiden. Grace ging naar het atheneum, ik naar de havo. Vanaf dat moment ontwikkelden we onze eigen identiteit en stijl. Eindelijk konden anderen ons ook uit elkaar houden. Als we vóór die tijd ergens zonder elkaar waren, kregen we standaard als begroeting: ‘Hoi Gladys-of-Grace.’”

Grace: “Klopt! Het was wel fijn om eindelijk als Grace herkend te worden. Toch vond ik die tijd niet altijd leuk. Ik vond het moeilijk om voor het eerst helemaal alleen ergens op af te stappen. We waren altijd samen geweest hè. En Gladys had al vanaf haar 13de een vast vriendje. Ze ging helemaal in zijn vriendengroep op en ik hoorde daar niet bij. Ik weet nog dat ze voor haar verjaardag die hele club thuis uitgenodigd had, vergaten ze mij te feliciteren… Het was zeker niet bewust, maar wel confronterend.”
Gladys: “Grace had steeds andere vriendjes. We zijn op veel vlakken heel verschillend. Ik ben behoudend, Grace is altijd in voor iets nieuws. Ik hou ook van tijdloze kleding in conservatieve kleuren. Grace is veel trendgevoeliger, ze heeft haar haar ook elk seizoen weer anders.”
Grace: “Ik heb lang in de mode gezeten, dan ga je met alle trends mee.”

Eenzaam in Amerika

Gladys: “Tot 2014 heb ik twintig jaar in Californië gewoond, waar mijn man Roeljan voor zijn werk terechtkwam. In Nederland werkte ik fulltime, in de VS kwamen onze kinderen al gauw en besloot ik fulltime moeder te worden. Toen de kinderen groter werden, genoot ik alle dagen van het Californische cliché: tennisbaan, zwembad en een druk sociaal leven. Dat was niet verkeerd. Maar ik heb me ook eenzaam gevoeld. Ik miste mijn familie en vooral Grace. Door de afstand konden we ons niet meer goed inleven in elkaars situatie. En als er iets speelde in de familie, hoorde ik dat altijd als laatste. Dat vond ik moeilijk. Zeker toen Grace een keer zei: ‘Maar je bént hier ook niet, je hebt er toch zelf voor gekozen om weg te gaan?’ Die kwam hard binnen.”
Grace: “Eerlijk gezegd heb ik weleens gedacht: als er iets complex in de familie is, dan is het best lekker makkelijk als je ver weg zit.”
Gladys: “Ach, je kunt op afstand verwijdering ervaren, maar elke keer als jullie bij ons op vakantie kwamen, was het meteen goed en merkten we allebei hoe fijn het weer was om bij elkaar te zijn.”

Beeld: Hester Doove. Tekst: Annemarie Bergveld.