Die durft! Sandra Nieweg, zestiger, verkocht haar huis, gaf haar baan als tv-maker op en kocht een camperbus. Die knapt ze nu op. Straks gaat ze – vergezeld door haar hondje Bobby – roadtrippen. Europa in, op naar een nieuwe toekomst in Portugal. Over hoe het begint, vertelt Sandra nu zelf. Vanaf de Zin 8 reizen we via Sandra’s maandelijkse column met haar mee.

I don’t know where I’m going, but I’m on my way. Aldus de Amerikaanse dichter Carl Sandburg. Ik vind het wel een toepasselijke uitspraak voor het avontuur dat ik binnenkort aanga. Een ander leven waarin ik het roer radicaal omgooi en mij stort in het onbekende en ongewisse.

Plinggg!

Het begint ergens vorig jaar zomer. Tijdens het doorbladeren van de ANWB Kampioen stuit ik op een artikel over globetrotters die wonen en reizen in een omgebouwde Volkswagenbus, een bakbeest genaamd Hymer of een oude Mercedes legerambulance. Hashtag #vanlife staat erbij. Gretig lees ik over de levensstijl die kort samengevat neerkomt op: minder spullen, meer vrijheid, minder vastgeroeste patronen en verplichtingen, meer reizen. Het is alsof er in mijn bovenkamer een lampje aanfloept.

Plinggg! Ik weet wat mij te doen staat. Kristalhelder ontvouwen zich de plannen waarmee ik de komende dagen, weken, maanden aan de slag wil gaan. Alsof na jaren onrust in mijn lijf tientallen puzzelstukjes op hun plek vallen. Ik. Wil. Weg. In Amerika noemen ze dat, met een mooi geïmporteerd woord: wanderlust. Ontdekken, óók jezelf. Binnen no-time tik ik een lijst. Met stip op 1: huis verkopen (je moet nú cashen, met die gekte op de woningmarkt). Nummerrrr 2: een tiny house on wheels kopen waarin Bobby de hond en ik zullen wonen en reizen. Op 3: baan opzeggen en dan richting Portugal. Waar ik als mid-twintiger een aantal jaren met veel plezier heb gewoond en gewerkt, samen met mijn (Portugese) jeugdliefde. Waar mijn prachtige dochter Claudia 35 jaar geleden werd geboren. En dan ga ik eens rustig op zoek naar een idyllische quinta of een rustieke casa em pedra. Om een nieuw hoofdstuk toe te voegen aan mijn tumultueuze leven.

Geraniums

Mijn huidige leven kan ik tot aan mijn AOW uittekenen. Ik kan de geraniums al ruiken, brrr. Al dik dertig jaar ben ik als freelance eindredacteur verantwoordelijk voor tv-programma’s. Het klinkt misschien blasé, maar dát kunstje ken ik inmiddels wel. Been there, done that. Wordt de volgende opdracht niet een herhaling van zetten? In welk restaurant zullen we nu weer eens gaan eten? Hoe vaak zal ik die nieuwe stiletto’s eigenlijk dragen? Ga ik zitten wachten op de Tinderman die nu eens wél een wedervraag stelt of niet te cheapo is om die vier wijntjes af te rekenen? Nee dus. Ik vind het zelf wel een tof plan, dat van life.

Vriendin C. is minder enthousiast. “Gevalletje midlifecrisis?” roept ze als ik haar mijn Het Roer Om-plannen onthul. Ze zegt het niet voor niets. Ik sta bekend om mijn ‘Eerstdoen-dan-denken-mentaliteit’. Maar in deze zaak ga ik écht niet over een nacht ijs, beloofd. Mijn inner circle weet dat ik al veel langer speel met de gedachte om mijn biezen te pakken en weer groots en meeslepend te gaan leven. Als kind leidde ik met mijn ouders al een soort nomadisch bestaan. Duitsland, Indonesië, later toen ik groot was Frankrijk en Portugal. Ik ben tot mijn 30ste vaker verhuisd dan mijn vriendin L. van vriendjes wisselde (trust me, ze had een jaarabonnement). Maar door relaties, kind, baan, koophuis en al die andere onvermijdelijke zaken die bij een ‘Zo-hoort-het’-leven horen, is de wanderlust enigszins op de achtergrond geraakt.

Zes jaar geleden echter werd er iets in gang gezet. Ik werd ziek. ‘K’, zoals ze vroeger zeiden. Ik moest heel erg mijn best doen om de dood voor te blijven. Het is gelukt. De ringtone van mijn telefoon destijds is nog steeds mijn favoriet: I’m a survivor, van Destiny’s Child. Ik besloot in die periode al: we gaan het helemaal anders doen. Maar vlot ging het niet. Na mijn ziekte volgde nog een relatiebreuk, na zestien jaar. Het waren verwarrende tijden. We zijn geen geliefden meer, maar J. en ik hebben er iets anders voor teruggekregen: onvoorwaardelijke vriendschap. Uniek.

Hij vindt het vreselijk dat ik vertrek, maar gunt het mij van harte. En ik roep dapper: je kunt me altijd opzoeken, het is maar 2,5 uur vliegen naar Portugal… “Je gooit al je zekerheden overboord,” protesteert vriendin C. weer. “Zekerheden?” werp ik tegen. De enige zekerheid in het leven is dat er geen zekerheid is! Kijk maar naar mij: je leeft je leven en opeens heb je kanker. Of check het verhaal van vriendin M.: haar vent gaat er opeens vandoor met een jongere versie van haarzelf. Zit je dan met je ‘zekere’ dak boven je hoofd dat in de verkoop gaat. En vriendin S. denkt promotie te krijgen… Jammer, reorganisatie. Weg zekerheid van een vaste baan. We leven een leven van schijnzekerheden. Wat vandaag heel is, kan morgen kapot zijn. Dus geniet ervan zolang het kan, maar blijf niet hangen in iets omdat je bang bent om uit je comfortzone te stappen…..

Mis niets

Dit is deel Sandra’s introductieverhaal in aanloop naar haar avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? We verzamelen Sandra columns op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen

Over Sandra

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (35) en na twee huwelijken en een derde lange relatie weer happy single. Ze verkoopt haar huis in Muiderberg en gaat samen met hond Bobby wonen en reizen in een camperbus.

Volg Sandra op Instagram via @bobby.goesplaces