5 vragen aan Karin Slaughter

‘Het is onmogelijk om altijd de beste versie van jezelf te laten zien

Zin redactie 1 juni 2022

De Amerikaanse Queen of Crime Karin Slaughter (1971) voert al twintig jaar lang elke thrillerbestsellerlijst aan. Wereldwijd verkoopt ze tientallen miljoenen boeken en onlangs verscheen er zelfs een spannende Netflix-serie (Pieces of her) rond haar boek Gespleten. De opvolger Gewetenloos ligt nú in de winkel.

Hoe was het voor jou om jouw verhaal als Netflix serie terug te zien op televisie?

“Geweldig! Ik heb ervan genoten. Uiteraard is de serie niet helemaal hetzelfde als het boek. Dat is logisch. In Gespleten zit hoofdpersoon Andrea veel in haar auto en lees je vooral over wat ze allemaal denkt. Die gedachtes laten zich niet zo makkelijk vertalen in beelden. En alleen een autorijdende Andrea zien, is dodelijk saai. De meeste scènes zijn gedraaid in Australië waar hoofdrolspelers Toni Collette en Bella Heathcote vandaan komen. Ik mocht erbij zijn toen ze een paar scènes hier in Georgia draaiden. Het boek dat nu is uitgekomen,

Gewetenloos, kun je lezen als een vervolg maar het is ook een op zichzelf staand verhaal. Of Netflix ook daar een serie van gaat maken, weet ik niet. Het boek gaat over jezelf vinden. Tuurlijk, het is en blijft crime, dus er wordt iemand vermoord en die moord moet worden opgelost. Emily is het slachtoffer, Andrea degene die de moordenaar probeert te ontmaskeren. Op dieper niveau lees je over de levens van Emily en Andrea. Emily is een meisje dat door omstandigheden snel volwassen moet worden. Ze komt erachter dat de mensen met wie ze omgaat niet goed voor haar zijn. Ze moet keuzes maken, beslissen wie ze wil zijn voor de rest van haar leven. Andrea is bezig met eenzelfde soort zoektocht. Eigenlijk gaan vrijwel al mijn thrillers in de kern over: wie wil ik zijn? Die vraag intrigeert me. Als kind heb je vaak geen keuze, dan ben je afhankelijk van je ouders die de beslissingen voor je nemen. Maar zodra je volwassen bent, kun je zelf bepalen welke kant je op gaat. Doe ik het zoals mijn ouders het deden of pak ik het anders aan?”

Wat voor iemand wil je zijn?

“Ik probeer een goed en aardig mens te zijn. Daar hoort bij dat als ik merk dat ik onbedoeld iemand heb gekwetst, ik dat toegeef en erken. Veel mensen vinden dat moeilijk. Kunnen het niet toegeven wanneer ze fout zitten. Jammer. Want volgens mij is het juist krachtig als je van jezelf kunt accepteren dat je niet perfect bent. Het is onmogelijk om altijd de beste versie van jezelf te laten zien. Er huizen in mij verschillende Karins. De auteur Karin Slaughter lijkt niet helemaal op Karin als privépersoon. Als auteur wil ik dat mijn boeken succesvol zijn; ik ben gedreven. Nog altijd ben ik nerveus als er een nieuwe titel verschijnt. Ook al is het de zoveelste en hoef ik het voor het geld niet meer te doen: het blijft spannend. Toen ik begon met schrijven, stond succes voor mij gelijk aan ‘gepubliceerd worden’. Gaandeweg veranderde dat in ‘de boekenlijst van The New York Times aanvoeren’. Tegenwoordig wil ik zo lang mogelijk op die eerste plek staan. Het is niet zo dat ik jaloers ben als iemand anders, bijvoorbeeld Stephen King, de bestverkopende is. Ik gun het hem, maar ik wil dat óók.

Karin privé is relaxter, maakt grapjes, houdt van cupcakes en katten. Ik kan happy zijn als ik de hele dag in een pyjama kan rondlopen. Lekker bankhangen met mijn vrouw, met wie ik al lang samen ben en met wie ik, zodra dat mocht in Amerika, ben getrouwd. Er wordt me weleens gevraagd naar ons relatiegeheim. Eigenlijk is het simpel: we hebben afgesproken dat degene die de ‘huishoudelijke taak’ doet, dus kookt, autorijdt of boodschappen haalt, dat op haar eigen manier mag doen. 99% van onze ruzies gingen over wat de ander fout deed of anders zou moeten doen. We hebben afgesproken dat als ik kook, zij zich onthoudt van commentaar en omgekeerd. Zo houden we het gezellig. Wat ook helpt, is dat ik vaak weg ben. (lacht) Ik ga regelmatig naar mijn boshuis, vooral als ik wil schrijven. Die cabin staat midden in de natuur, op ruim twee uur rijden van mijn woonplaats Atlanta. Schrijven lukt het beste in mijn eentje in een prikkelvrije omgeving. Zelfs mijn katten wil ik niet in mijn buurt hebben. Daarnaast reis ik om mijn boeken te promoten – al ben ik de afgelopen twee jaar nauwelijks op pad geweest vanwege de coronapandemie. Ik moet voorzichtig zijn omdat ik een wankel immuunsysteem heb. Stap ik in een vliegtuig, dan ben ik meteen verkouden of krijg ik griep.”

Veel van je boeken gaan over geld tegen vrouwen. Ook huiselijk geweld….

“Klopt. Voor mij is dat een belangrijk thema. Mijn eigen oma zat in een extreem gewelddadige relatie. Mijn opa mishandelde haar en regelmatig liep oma rond met blauwe plekken. Dat werd vaak afgedaan als ‘oma heeft zich gestoten’ of ‘oma is van de trap gevallen. Ze is ook zo klunzig’. Dat, terwijl iedereen wist wat er echt aan de hand was. Maar niemand die daar openlijk over sprak of mijn opa erop aansprak. Zelfs mijn eigen familie hield hun mond. Als volwassene realiseerde ik me dat die stilte haar niet heeft geholpen. Ons zwijgen was juist in het voordeel van mijn grootvader. In Amerika was veel te doen over een aanklacht tegen Johnny Depp wegens huiselijk geweld. Ik weet dat er in Nederland een gelijksoortig geval speelde (Karin doelt op rapper Lil’ Kleine, red). Wat me opvalt, is dat mensen – zelfs vrouwen – hun oordeel vaak al klaar hebben. ‘Waarom is ze dan ook al die tijd bij hem gebleven?’ Of nog erger: ‘Waarom sloeg ze niet terug?’ Alsof een vrouw daartoe fysiek in staat is. Al die commentaren zijn niet helpend. Wij vrouwen moeten elkaar juist steunen. Zoals mannen elkaar beschermen, zo moeten wij vrouwen dat ook doen.”