‘De spreeuw in de tuin, deed me aan mezelf denken’

De kinderen hebben speelgoed, de man een dartbord en een bus deodorant. De rest van de spullen in het huis blijkt van mij.

De spreeuw was bezig met het bouwen van een nest en had duidelijk geen zin om vaker heen en weer te vliegen dan strikt noodzakelijk. In zijn snaveltje klemde hij takjes en sprietjes, eigenlijk zat het al vol, maar toch moest er nog een takje bij – en nog een grasspriet. Telkens wanneer hij een nieuwe spriet in zijn snavel wist te proppen, viel er eerder gevonden bouwmateriaal uit. En zo bleef de hoeveelheid spulletjes die hij uiteindelijk naar zijn bouwplaats vloog per saldo even groot. Ik moest aan mezelf denken, want waarschijnlijk gelden op een hoop gebieden in het leven dezelfde soort wetten als nu voor deze spreeuw.

Teveel spullen

Niet in materiële zin, want als je maar groot genoeg woont, is er altijd wel ruimte voor nog meer spullen. Maar voor immateriële dingen, dingen waar je je aandacht bij moet houden, daarvoor geldt het wel. Vriendschappen, hobby’s en dromen: komt er in deze categorieën iets bij dan valt er – meestal ongemerkt – vaak ook een vriendschap, hobby of droom je snaveltje uit.

We zijn aan het verhuizen, tussen de bedrijven door. Ons nieuwe huis is nog niet af, dus beetje bij beetje breng ik ons leven per volgeladen auto naar een hok achter een roldeur op een industrieterrein. Ons leven blijkt vooral te bestaan uit mijn leven: de kinderen hebben een paar bakken speelgoed, de man bezit een dartbord, drie thrillers en een bus deodorant en de rest van de spullen in het huis is, zo blijkt nu, van mij. 

In de dozen die ik inpak zie ik heel goed wat er in de loop der jaren allemaal uit mijn snaveltje is gevallen. De gigantische bak met borduurspullen: ik houd hem wel, ruimte genoeg in ons nieuwe huis, maar de ruimte in mijn vrije dagen is inmiddels met andere hobby’s gevuld. De plaats van het borduurtwijgje is ingenomen door het Lego-takje of het tekenhalmpje.

De kist met jaren niet aangeraakte mini-orgeltjes, effectapparaten en andere elektronische muziekinstrumenten: ik houd hem wel, altijd leuk om eens mee te prutsen met de kinderen in de volgende lockdown, maar het is duidelijk dat ik niet meer dat podium vol gekke instrumenten ambieer. Een akoestische gitaar (of drie) is genoeg.

Afscheid

Het takje met de lappen stof en de naaimachine heeft maar heel kort in mijn snaveltje gezeten, net als het sprietje met zeefdrukken en mijn oude basgitaar. En toch verhuis ik ze mee, want wie weet passen ze ooit weer in mijn snavel. Van het nest des levens heeft tenslotte niemand een bouwtekening.

Ook deze column laat ik uit mijn snaveltje vallen. Het is mijn laatste voor Zin, het is tijd voor nieuwe projecten. Er zit al een stapel te schrijven boeken in mijn snaveltje, en een stapel om te lezen. Een nieuw huis dat geschilderd en behangen moet worden, en twee kinderen natuurlijk. Wie weet ziet u me binnenkort hier of ergens anders met een van mijn nieuwe takjes.

Voor nu dank ik u voor uw aandacht, met een ferme tjielp!