‘Geen idee of ik een reizend solo-bestaan kan handelen’

Die durft! Sandra Nieweg, zestiger, verkocht haar huis, gaf haar baan als tv-maker op en kocht een camperbus. Die knapt ze nu op. Straks gaat ze – vergezeld door haar hondje Bobby – roadtrippen. Europa in, op naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 2: ‘Geen idee of ik een reizend solo-bestaan kan handelen’

Wat voor grepen wil je voor de keukenkastjes: greeplóós, van leer, gaten, knoppen? Wil je een 20, 40 of 60 liter watertank? Wélke tint roze had je precies in gedachten voor de wanden…? Van Brian – de man van de ombouw – moet ik dagelijks een ei leggen over tig details. Los van wezenlijke zaken waar de keuken überháupt moet komen.  Achter de cabine, aan de kant van de schuifdeur of daartegenover? Of ik een douche in de bus wil (nee, dat vreet ruimte, weet ik inmiddels; dat wordt buiten badderen, bij de achterdeuren – of op een camping). En welke look het héle interieur moet hebben: felkleurig Mexicaans, Ibiza-zen of sixties-retro?

Less is more

Terwijl Brian zich in Middelburg (I kid you not, dik twee uur rijden vanaf Muiderberg) een slag in de rondte werkt, nadert de datum van de verhuizing met rasse schreden. Tweeëntwintig jaar heb ik in dit fijne huis gewoond. Als ik samen met mijn dochter Claudia de zolder inspecteer, valt het eigenlijk best mee met de troep. Nu ben ik nooit een hamsteraar geweest. Sterker nog: ik dirigeer alles naar de vuilnisbak of kringloper wat ik langer dan een jaar niet heb aangeraakt óf waarvan het nut me totaal ontgaat. Een chocoladefonduesetje bijvoorbeeld.

Nomade

Door de nomadische aard van mijn jeugd – mijn ouders sleepten mij de hele wereld over – is mijn filosofie: less is more. Ik was al een opruimgoeroe lang voordat Marie Kondo hip werd. Het dreef mijn ex en nog steeds beste vriend J. steevast tot waanzin. Neeeee, klonk het vaak getergd, je hebt toch niet dat superhandige kartonnetje-voor-boeketten-met-hengsels-en-waterreservoir weggegooid?! Ehm, jawel.

Ik ga schiften: welke spullen wil ik houden, welke sla ik op? Wat pak ik in voor de bus? En wat gaat richting kringloop of Marktplaats? Ik ga rigoureus te werk en in twee weken tijd heb ik mijn hele leven ingepakt.

Alles zit in zegge en schrijve dertien verhuisdozen, twee koffers, een weekendtas en drie vuilniszakken. Die gaan, met een aantal schilderijen en kleinmeubels, naar de opslag. Een moderne, verwarmde, droge en vooral beveiligde berging van vriendin en oud-collega M. die een appartement op Amsterdam IJburg heeft. Superlief dat ik daar gebruik van mag maken. In ruil voor een doosje (Portugese, uiteraard) wijn.

De jongen van de kringloopwinkel in Naarden protesteert ondertussen als ik voor de vierde keer met een tot de nok toe volgeladen auto kom aanrijden. Het magazijn zit rammetje vol, dankzij de opruimwoede die zich van Nederland meester heeft gemaakt tijdens de coronacrisis. Ik lach mijn tanden bloot en mag, vooruit, nog één keer uitladen.

Het voelt heerlijk, dat ontspullen. Het geeft een opgeruimd gevoel in mijn hoofd, daar is nu weer ruimte voor andere zaken. Minder spullen, minder ballast. Letterlijk en figuurlijk.

Downsizen

Uiteindelijk resteren er zes verhuisdozen voor in de bus. Ik moet nog maar zien of het überhaupt allemaal past, op die negen vierkante meter. Anders zal ik nog meer moeten downsizen. Dan maar geen kleine én grote borden, witte én rode wijnglazen, dekbedovertrekken in drie verschillende dessins, twéé winterjassen (eentje waarmee je kan overwinteren in Noorwegen… ja, in Portugal kan het óók best fris zijn, hoor) en vier paar gympen.

Als ik een paar weken later de sleutel van mijn huis overhandig aan de nieuwe eigenaresse en de deur na tweeëntwintig jaar achter mij dichttrek, ben ik tot mijn eigen verbazing niet emotioneel. Sterker nog, het lijkt alsof er een last van mijn schouders valt. Ik zit nergens meer aan vast. Ik kan gaan en staan waar ik wil. Ja, de toekomst is onzeker. Ik heb geen idee of ik een reizend solo-bestaan, het ontbreken van luxe, het sporadische contact met familie en vrienden in Nederland en de ongetwijfeld ook eenzame dagen kan handelen. Maar, om met Johan Cruijff te spreken: Je gaat het pas zien als je het doorhebt.

Mis niets van Sandra reizend solobestaan

Dit is deel 2 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/

Dit is Sandra

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim 30 jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (35) en na twee huwelijken en een lange relatie is ze weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en gaat samen met hond Bobby wonen en reizen in een camperbus. Die bus zoekt ze nu, haar ‘huisje op wielen’. En daarna? Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal.

Volg Sandra op Instagram via @bobby.goesplaces