Het is nu twintig jaar geleden. Mijn lichaam ging op de rem staan. Ik was al een paar jaar in overdrive. Te veel spelen, te veel willen, te weinig stilstaan. Mijn lichaam zocht de juiste methode om mij in lockdown te zetten, en vond die in mijn stem. Ik kon opeens niet meer zingen en nauwelijks spreken. Een hardnekkige stembandontsteking ontstaan door een zware verkoudheid werd verkeerd gediagnostiseerd en ik werd op cortisone en antibiotica gezet.
Chinese filosofie
Maar dat verergerde de boel alleen maar omdat de oorzaak niet werd aangepakt. Rust houden, stilte en eens goed nadenken over het tempo waarmee ik mijn passie voor de muziek leefde. Na maanden was er redding in zicht. Ik kwam via een collega-zanger terecht bij een arts/acupuncturist die mijn hele leven een beetje onder de loep nam vanuit de Chinese medische filosofie, een filosofie die de stembanden niet los ziet van de rest van het lichaam. Het werkte bij mij ongelofelijk goed. Energiebanen werden opengemaakt en mijn eigen farmaceutische fabriek kwam langzaam weer in werking. Vanaf dat moment ben ik anders gaan denken over mijn lichaam. Ik ging als er een grote tournee voor de deur stond preventief in behandeling want volgens het Chinese idee ga je naar de dokter als je gezond bent. Mooie gedachte.
Ik ben niet tegen onze westerse medische wetenschap. Die kan helpen waar het echt moet, maar we zijn volstrekt doorgeschoten in pillengebruik. Het gemak ook waarmee antidepressiva worden voorgeschreven is schrikbarend. En de manier waarop acupunctuur door sommigen wordt weggezet als kwakzalverij is voor mij onaanvaardbaar als zoon van een DES-moeder die in de jaren 60 medicijnen kreeg die onvoldoende getest waren. Later bleken die zwaar kankerverwekkend te zijn waardoor ze te vroeg is overleden. Veel van wat ons westerse medische denken gebracht heeft is een zegen maar één ding doen we niet goed: we behandelen te veel het gevolg en nemen de oorzaak niet weg.
In het laatste bedrijf van het coronatoneelstuk stonden een paar politieke kopstukken op de barricaden om vaccinatietwijfelaars over de lijn te trekken. Eerst met milde woorden maar al snel werd het wat grimmig toen bijvoorbeeld Hugo de Jonge in Nederland mededeelde dat de postcodes van die twijfelaars bekend waren. De Belgische minister van Volksgezondheid ging in een interview nog wat verder en zei op een dwingende wat dreigende toon “Uw gezondheid is mijn verantwoordelijkheid.” Ik zag hem en herinnerde mij opeens hoe hij lang geleden het politieke toneel verlaten had door een schandaal dat zijn weerga niet kende in België en dacht bij mezelf: nee broeder, mijn gezondheid ga ik niet in jouw handen leggen. En mijn besluit om welke regels dan ook te volgen is er een van mezelf.
Viroloog
Het kwam terug in mijn gedachten omdat ik onlangs een fijn interview op de radio hoorde met viroloog Jaap Goudsmit en zijn pleidooi over een gezondere samenleving. Hoe we vooral nu zouden moeten gaan denken over het scheppen van omstandigheden waarin mensen meer immuniteit opbouwen voor wat ons mogelijk nog te wachten staat.
Waar zijn de ministers van gezondheid nu om eens flink met de bezem door de stal te gaan van een samenleving vol plastics, luchtvervuiling en ongezond voedsel. We zouden nu meer dan ooit stil moeten staan bij onze manier van leven. Dat was ook het zaligmakende van die eerste lockdown. Reflectie en beseffen: je moet eigenlijk soms naar de dokter als je gezond bent.
Nooit meer Stef missen?
Stef Bos (1961) is singer-songwriter en woordkunstenaar. In Zin schrijft hij over zijn leven als muzikant en als echtgenoot en vader. Stef is getrouwd met de Zuid-Afrikaanse kunstenares Varenka Paschke. Samen hebben ze drie kinderen: zoon Kolya (11) en dochters Lorelei (9) en Vonkie (4). Ze wonen afwisselend in Zuid-Afrika en in Vlaanderen. Stef staat op het moment weer in de Nederlandse en Vlaamse theaters en maakte samen met kunstenaar Peter Verstraten het boek Achtbaan.
Nooit meer een column van Stef missen?
Met deze aanbieding lees je Zin wel erg voordelig.
