‘De zorg als een knusse hondenmand’

Behalve echtgenote en moeder is Zuster Ronda (1963) gediplomeerd wijkverpleegkundige. In Zin Magazine gidst ze ons langs bekende zorgthema’s: van werkdruk en te weinig personeel tot klotsende bedpannen. Maar ook en vooral de liefde voor het vak. Dagelijkse beslommeringen, huwelijksperikelen, zorg en zelftwijfel: bij zuster Ronda komt alles voorbij.

Wijkverpleging

Veertig jaar geleden koos ik niet voor het verpleegkundig beroep vanwege het indrukwekkende salaris, de bonuscultuur of de doorgroeimogelijkheden. Ik koos voor de zorg met mijn hart. Als 18-jarig meisje werkte ik voor het eerst in een verpleeghuis. Wassen, boterhammen smeren, spelletjes doen, pillen uitdelen. In bed lag een oude dame met een nare wond die ik moest verzorgen. Ik kende haar niet, we gaven elkaar een hand. “Ik ben Stien,” zei ze. “Stien de sukkel.” We moesten vreselijk lachen, het begin van een bijzondere band. Toen ik vanochtend bij een van mijn favoriete cliënten was, bleek mijn keuze van lang geleden – zoals zo vele keren – opnieuw de juiste. Mijn cliënt vertelde dat hij oordruppels had gekregen. “Deze oordruppels zijn voor uw linkeroor,” legde de apothekersassistente uit. “Dat is bij u aan de linkerkant, meneer.” “En voor de kijker rechts, mevrouw,” had hij gevat geantwoord. Mijn cliënt is 85 jaar oud en hulpbehoevend, maar nog altijd messcherp. “Tja, zuster Ronda,” zei hij lachend vanuit zijn leunstoel, “mijn performancestatus is natuurlijk niet meer zoals vijftig jaar geleden. Maar het verschil tussen links en rechts weet ik nog wel. Zelfs op mijn vergevorderde leeftijd.”

Mijn cliënt is 85 jaar oud en hulpbehoevend, maar nog altijd messcherp!

Mijn cliënt bleef maar praten terwijl ik koffiezette en daarna zijn steunkous aantrok. Hij vond dat de zorg een knusse hondenmand moest zijn, met een lieve zuster die af en toe je rug komt wassen. Niet de reiniging is van COLUMN belang, zei hij, maar de warmte van het contact. Een lieve, gezellige hand, het liefst zonder zo’n plastic handschoen, een hand die nog een keer extra je rug aait zonder dat je daar om moet vragen. Een extra aai omdat de ander weet dat het zo lekker voelt. Heerlijk. Een hand die losstaat van de ziektekostenverzekeraar, los van de registreerbare handelingen, los van de doelmatigheid en vooral los van de financiële bezuinigingsdriften. Een hand die losstaat van verdienmodellen en marktwerking in de zorg. Ik knikte en wreef even over zijn hand. “Het is van belang zuster Ronda,” zei hij, “dat de oudere gezien blijft worden als een mens dat een fijn leven wil leiden maar daar wat hulp bij nodig heeft. En pas daarna als een cliënt voor wie medische handelingen nodig zijn. Zuster Ronda,” hij keek me ernstig aan, “mocht je zelf een keer hulp nodig hebben omdat je in een code-zwart-zorggat bent gestruikeld, dan hoop ik dat er voor jou ook iemand is die je vastpakt en voor je zorgt.”

Warm zorghart

Ik kon hem geruststellen. Als ik op een dag om wat voor reden dan ook languit ga, zullen mijn collega’s me gezamenlijk uit het gat komen trekken. Hoofd koel, zorghart warm. Ik nodig jullie uit om met me mee te gaan op avontuur in de zorgsector. Een die kraakt in zijn voegen met stijgende zorgkosten, collega’s die nauwelijks nog te vinden zijn op de arbeidsmarkt en een compleet vergrijzende bevolking. En toch. Bedenk dat zorgmedewerkers zich graag inzetten om het leven van de ander een stukje mooier te maken.

Reageren? Mail naar Redactie@zin.nl of laat een bericht achter in de comments!

Meer zuster Ronda?

Nooit meer de verhalen van zuster Ronda missen? Bekijk via deze link onze voordelige abonnementen.