Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (35) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en gaat samen met hond Bobby reizen in een camperbus. Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 3: Alles zit even tegen. De bus krijgt een naam. En eindelijk: het vertrek is daar.

Ik vertrek

De laatste loodjes wegen het zwaarst. Al sinds een aantal weken heb ik het idee dat ik in mijn eigen aflevering van het populaire tv-programma Ik vertrek zit. Ik zou de ideale kandidaat zijn geweest. Met de primeur dat de problemen zich bij mij al in Néderland opstapelen, in plaats van pas in het buitenland. De ombouw van de bus – en daarmee de datum van vertrek – loopt namelijk in het honderd. Door de coronapandemie zijn materialen en apparatuur slecht leverbaar omdat iedereen opeens in zijn eigen camper-bubbel wil zitten.

Keuring RDW

Zo is er een run op het fornuis-metingebouwde-oven dat Brian de Ombouwer heeft besteld voor ons keukentje. BAM. Vertraging. Vervolgens hebben we een bezoek aan de Rijksdienst voor het Wegverkeer (RDW) twee keer moeten uitstellen. Als je een bestelbus ombouwt tot camper, moet hij voldoen aan een aantal wettelijke eisen zoals een keukenblok, minimaal twee slaapplaatsen, vaste tafel, etc.

Dan pas krijg je de zegen van de RDW en mag je, voorzien van een nieuw kentekenbewijs, met jouw omgebouwde voertuig weer de weg op. Maar een paar voorjaarsstormen (tante Corrie, remember her?!) gooien roet in het eten. Wegens code rood wagen wij ons de weg niet op. Da-hag, afspraak RDW. Waar je wegens drukte pas weken later weer terechtkunt. BAM. Vertraging. En net als je denkt: ik heb al een tijdje geen nieuws van het ombouwfront gehoord en geen nieuws is goed nieuws, belt Brian. “Ik heb heel slecht nieuws.” Ik hou zó niet van dit soort openingszinnen.

Vertraging

Een van de drie ramen blijkt te lekken, iets met een scheur in het kozijn. BAM. Vertraging. Ik zal het maar eerlijk zeggen: ik heb er stress van, ben onrustig en humeurig. Ik ga niet zo goed op tegenslagen, misschien best gek voor iemand die zich in een avontuur stort waarin tal van tegenslagen op de loer liggen. Ik ben nogal een controlfreak, een eigenschap die meer mensen in de tv-wereld hebben. Een van de dingen die ik hoop te kunnen loslaten op mijn reis. Moet hij natuurlijk wel ooít starten, die reis. Vriendin M. zegt: “Plannen zijn er om vanaf te wijken. Je hebt geen plan, wel tijd.”

Nieuwe mantra

Juist. Mijn nieuwe mantra, bij elke volgende hick up: als de vergrendeling van de schuifdeur kapot blijkt te zijn; als ik mijn tijdelijke huurhuis in Naarden opeens uit moet en voor de laatste weken in Nederland nog even nieuw onderdak moet vinden (hoera voor ex J. die mij ruimhartig zijn zolderkamer aanbiedt!); als ik in quarantaine ga wegens Covid terwijl mijn bomvolle agenda geen uitstel duldt. Wat ik zeg: Ik vertrek 2.0! Zoals dat hoort in de wereld van ‘van lifers’, moet ook míjn bus een naam krijgen. Ik kom veel woordspelingen tegen die de avontuurlijke aard van de eigenaar weerspiegelen: Camper Diem, ColumBus, AOW (Altijd Op Weg), Casa Mobile, VanHierTotDaar (‘van’ als in het Engelse ‘bus’).

Maar je hebt ook doordenkertjes: Maya (de Bezige Bij die van bloem=hotspot naar bloem=hotspot trekt), Frodo (vast een avontuurlijke eigenaar en fan van Tolkiens Lord of the rings), Calimero (wit hefdak), Eindeloos (achternaam eigenaar is Loos), The Minion Mansion (gele bus). De mijne krijgt de naam ‘Luce’. Naar Lucien, mijn vader. Een eerbetoon aan de man die alles opzij zette voor mij en mijn toekomst.

Sunny side

Op de laatste verjaardagskaart die ik van hem kreeg, één jaar voor zijn overlijden, schreef hij: ‘Blijf het leven van de zonnige kant zien en blijf met liefde de toekomst dansend tegemoet gaan.’ En dat is precies wat ik nu doe, negentien jaar later. Een dikke maand later dan gepland, springt Bobby enthousiast Luce in. Ik klik zijn speciaal aangeschaft tuigje vast in de veiligheidsgordel, start de motor en rijd luid toeterend en zwaaiend het avontuur tegemoet. Ik ben opgewonden en krijg pijn in mijn kaken van de grijns op mijn gezicht. Als we de grens passeren bij Hazeldonk, zingt Marco Borsato op Radio 2 Vrij zijn, ze wil alleen maar vrij zijn… Ik barst in snikken uit. Ik weet even niet zo goed of het tranen zijn van geluk, van afscheid of van het ongewisse. Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: @Bobby.goesplaces

Dit is deel 3 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/

Mis niets van Sandra’s reizend solobestaan

Geen aflevering meer missen van de avonturen van Sandra en haar hondje Bobby. Bekijk via deze link zeer aantrekkelijk abonnementsaanbiedingen.