Ik zie het muurtje te laat en rijd mijn rechterspiegel aan gort

Roadtrippen met Sandra Nieweg en hondje Bobby - deel 4

Zin redactie 14 september 2022

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (35) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en gaat samen met hond Bobby reizen in camperbus Luce. Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 4: ‘Net onderweg, nu al pech.’

We zijn vertrokken! Eindelijk! We zetten koers naar het Noord-Franse dorp Rumigny, vlak over de grens met België. Daar heb ik gereserveerd bij hondencamping Une chance de la France waar de viervoetige gasten vrij over het terrein mogen rondrennen. Leek me wel zo sympathiek voor Bobby, het is tenslotte zijn eerste kampeerervaring. File op de ring van Antwerpen en Brussel, wegwerkzaamheden én fikse regenbuien (hello roadtrip!) vertragen het tempo aanzienlijk. Als ik de snelweg verlaat en zo’n typisch grauw Belgisch dorp instuur omdat Bobby na vier uur rijden toch eens moet plassen, gaat het vreselijk mis. Ik moet uitwijken voor een oude Mercedes die de hoek om komt scheuren, zie een stenen muurtje te laat en rijd mijn rechterspiegel aan gort. Totaal over de rooie over zoveel pech stap ik uit. Dit kan niet waar zijn, ik ben net één dag onderweg!!

Bitterkoud

Ik bel de eigenaar van Une chance de la France dat het ietsje later wordt. En of er een garage is in Rumigny. Die is er. Nadat ik mijn tranen heb afgeveegd, Bobby heeft geplast en ik de kapotte spiegel terug heb geduwd in zijn behuizing, draai ik de snelweg weer op. Met mijn hand uit het raam gebaar ik welke kant ik opga, want de richtingaanwijzer doet het ook niet meer. De volgende ochtend word ik wakker met uitzicht op grazende Franse roodbonte koeien. Ik treuzel nog met opstaan. Het moet eerst een beetje opwarmen want meine Güte, wat is het vannacht koud geweest. Twee dekbedden, flanellen pyjama, extra sweater met hoodie, Bobby tegen me aan (dat díe niet is bevroren!) en nog lag ik te rillen. Halverwege de nacht het dakraam maar dicht gedaan want je kunt ook overdrijven met je zuurstof.

Frans ontbijt

Branko, de alleraardigste eigenaar van de minicamping die hij samen runt met zijn goedlachse vrouw Monique, heeft in alle vroegte al croissants en stokbrood gehaald. En daar zit ik dan, vóór Luce, in het ochtendzonnetje, te genieten van mijn eerste Franse ontbijt. La vie est belle: de rust, de geur van vers gemaaid gras (de camping is nog maar net open) en Bobby die snuffelend probeert uit te vinden welke van de drie honden van Branko en Monique het minst eng is. Picture perfect – althans, bijna. Want er is nog die kwestie van de kapotte spiegel. Tijdens zijn rit naar de bakker had Branko al informatie ingewonnen bij de lokale garagehouder. Mais oui, hij kon de spiegel bestellen. Afhankelijk van de levertijd kon hij het boeltje dan ergens in de loop van deze week repareren. ‘In de loop van deze week?!? Het is nu maandag… kan het niet aujourd’hui? Of uiterlijk morgen,’ denk ik licht paniekerig want op doorreis. Het is niet dat ik hier dágen wil bivakkeren of zo.

‘Ik leg de garagist uit dat het een zaak van leven of dood is dat mijn spiegel vandáág nog wordt gerepareerd’

Op leven en dood

In zijn rommelige kantoor vol posters van halfblote vrouwen schenk ik even later David, de garagist, mijn allergrootste glimlach. Ik leg hem in mijn beste Frans uit dat het een zaak van leven of dood is dat mijn kapotte spiegel vandáág nog wordt gerepareerd. Dat Luce mijn huis is en ik hem dus niet kan achterlaten, want pardieu, waar zou ik dan moeten slapen? En dat ik morgen verder moet want had Branko al verteld dat ik mijn huis in Les Pays-Bas had verkocht en dat ik een missie heb en op weg ben naar Portugal en… David begrijpt de ernst van de situatie. Hij pakt de telefoon, blaft instructies naar een dealer een paar dorpen verderop en belooft mij niet eerder aan zijn apéro te beginnen dan dat de klus geklaard is.

Moraal van het verhaal

Aan het einde van de middag zit de nieuwe spiegel erop, de richtingaanwijzer doet het ook weer. Ik lach mijn tanden bloot. Waarop David ook nog mijn bandenspanning checkt (véél te hoog!) en het oliepeil (impeccable). De moraal van dit verhaal: 1) Ik moet nog voorzichtiger rijden en mij vooral de breedte en lengte van Luce eigen maken. 2) Een garage in een (grote) stad had deze service nooit geboden. Maar David, de plaatselijke garagist, saved the day!

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: @Bobby.goesplaces

Dit is deel 4 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/