‘Soms wil je gewoon met een glas rosé in de hand met iemand de dag doornemen’

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (35) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en gaat samen met hond Bobby reizen in camperbus Luce. Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 5: ‘Onderweg door Frankrijk, het leven op 10m2 is nog wel wat wennen.’

Ik wil Parijs vermijden. Niet dat ik niet dol ben op la ville de l’amour – ik heb er zelfs twee jaar gewoond en gestudeerd met twee vriendinnen. Maar van de beruchte périphérique, de rondweg om Parijs, wil ik ver blijven. Het idee alleen al dat ik daar stil kom te staan, bezorgt mij rode vlekken. Qua route kies ik niet de bij vele landgenoten populaire westelijke route richting Bordeaux maar zet ik koers naar Troyes, ten oosten van Parijs. Dan kan ik mooi langs twee goede vrienden die een tweede maison hebben in een gehucht vlakbij Albi. Ik heb tenslotte geen haast. Bovendien ben ik tegen die tijd vast wel toe aan een normaal bed (zegt ze terwijl ze nog maar amper on the road is – ’t is heus wennen hoor, aan een 10m² kleine buscamper in plaats van een huis van 110m²).

Champagne wegklokken

Of aan een badkamer waar je voeten niet wit uitslaan op de koude betontegels, je handdoek niet van het nét te kleine haakje op de natte vloer valt en je je vochtige lijf niet als een slangenmens in je kleren moet wurmen. Benieuwd of het ooit gaat wennen, dat leven op de vierkante millimeter. Vraag het nog maar een keertje over een maand of twee. We doen Reims aan en Epernay (champagne wegklokken in de middagzon, now we’re talking!), het pittoreske Troyes met zijn mooie vakwerkhuizen en Chablis. Notitie voor mezelf: Franse stinkkaasjes niet in de koelkast bewaren, want je meurt je camper uit een dag later. Meteen opeten, met een stokbroodje. Check!

Echt connards, die Fransozen

Het rijden in mijn zes meter lange bus Luce went gestaag. Met het spiegeldrama nog vers in het geheugen (zie vorige column) waak ik ervoor om de borden centre ville te volgen. Meestal eindigt dat in middeleeuwse kruip door sluip door straatjes. Of rijd je in een moment van onoplettendheid een doodlopende steeg in, zoals me in Troyes gebeurde. Zie je daar maar weer uit te manoeuvreren, terwijl een opgewonden standje achter je staat te claxonneren alsof zijn vrouw moet bevallen. Het kunnen af en toe ook echte connards zijn, die Fransozen. Het zoeken naar een geschikte parkeerplaats voor Luce buiten het centrum vergt tijd en geduld. Ik wil per se een plek langs de weg waar ik vóóruit kan inparkeren. Die blijken dun gezaaid. En wonderbaarlijk altijd minimaal twintig minuten lopen naar de centrale Place de la République.

Levenslessen

We lopen wat af, Bobby en ik. Ik geniet van al het ge-sightsee, het voelt alsof ik op vakantie ben. De missie van een nieuw leven in Portugal is nog ver weg. Nogmaals: ik heb geen haast. “Het gaat niet om de bestemming maar om de reis ernaartoe,” zegt vriendin G. altijd. Een waarheid als een Hollandse koe, in deze Franse contreien. Overigens ook een van de levenslessen uit mijn lievelingsboek De alchemist, van de Braziliaanse schrijver Paulo Coelho. Dat de reis niet altijd gemakkelijk is, zoals Santiago de schapenhouder ervaart, maak ik dagelijks mee. Soms wil je gewoon met een glas rosé in de hand met iemand de dag doornemen. “Hey, wat was jouw highlight vandaag?” – Tjirp tjirp tjirp. “Zat die ober van dat café in Reims nou te flirten met me?” – Tjirp tjirp tjirp. “Die dieselprijzen!! We zijn failliet voordat we in Portugal zijn, we moeten goedkopere pompen zoeken! – Tjirp tjirp tjirp. Ik moet oppassen dat ik niet in mezelf ga praten. Gelukkig ligt de telefoon met unlimited beltegoed altijd binnen handbereik. Dus als Bobby voor de zoveelste keer niet thuis geeft, bel ik gewoon iemand op.

Polarsteps

Ik maak ook gretig gebruik van de app Polarsteps, waarmee vrienden en familie onze reis kunnen volgen aan de hand van mijn foto’s en verhalen. Ik post me ongans. Zo kan ik mijn ervaringen toch kwijt aan het thuisfront. Dat stuurt ijverig enthousiaste reacties. Het voelt alsof ze met ons meereizen, alsof ik niet alleen ben. Niet dat ik me zo voel, of eenzaam ben, verre dan dat. Maar het is fijn om te kunnen delen. Ik kom aan op mijn volgende camperplaats. In Beaunay, op Ferme de Bel-Air, een boerderij waar je in de wijnvelden staat. Snel nog een filmpje uploaden van de avondzon over de wijnranken en Bobby die de zuivere lucht opsnuift. Ik trek een flesje open en met een koel glas rosé in de hand constateer ik: ik ben gelukkig.

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram:  @Bobby.goesplaces

Dit is deel 5 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/

Mis niets van Sandra’s reizend solobestaan

Geen aflevering meer missen van de avonturen van Sandra en haar hondje Bobby. Bekijk via deze link zeer aantrekkelijk abonnementsaanbiedingen.