Later is nu

Just do it!

Zin redactie 20 oktober 2022

Een maand Spaans leren in Spanje. Journalist Karen Kroonstuiver (1966) gaat eindelijk een avontuur aan dat al jaren op de plank lag te verstoffen. “De tijd gaat steeds sneller en je weet nooit hoeveel later je nog hebt.” Dus het moet nu.

S a-la-man-ca. Ik hou ervan hoe dat klinkt, met al die ‘a’s’. Prachtig toch? Al sinds ik op mijn 20ste voor het eerst de plaatsnaam Salamanca hoorde, en foto’s zag van deze Spaanse stad, kreeg ik zin daar ooit te zijn. ¡Que bonita! En ik wilde Spaans leren en wel daar. Vanwege het mooie plaatje en omdat ze daar het meest ABN van Spanje spreken. Of liever gezegd ABC: Algemeen Beschaafd Castiliaans. Jarenlang stonden er praktische bezwaren in de weg om er echt naartoe te gaan. Ja maar werk, ja maar kinderen, ja maar komt niet uit, ja maar ander excuus.

Tot ik begin dit jaar hoorde dat vriendin en collega Monique een progressieve, dodelijke ziekte had. Afschuwelijk en heel verdrietig. Binnen zes maanden na de diagnose was ze overleden en nu voer ik alleen nog maar in mijn hoofd gesprekken met haar. Zoals dat vaak gaat als je keihard met je neus op de feiten des levens wordt gedrukt: ineens stelden al die bezwaren niets meer voor. Ik kon me niet meer veroorloven om dit naar ‘later’ te schuiven. Ik weet niet hoeveel later ik nog heb. En of mijn financiën, mijn lijf en geest het dan nog aankunnen. Ik wil ook zo graag even de tijd vertragen, want een jaar lijkt steeds sneller te gaan. Jij hebt dat toch ook, neem ik aan?

Wetenschappelijke verklaring

Er is een wetenschappelijke verklaring voor die ervaring, hoogleraar Douwe Draaisma (1953) schreef er een geweldig interessant en zeer leesbaar boek over (zie lijstje). Een van de dingen die ik eruit onthouden heb, is dat de tijd juist weer langzamer lijkt te gaan als je iets nieuws onderneemt in je leven. Dus: ¡vamos! Nou heb ik al eens een vreemde taal geleerd in mijn leven. Maar toen was ik nog scholier. Kan ik nu überhaupt nog wel studeren? Ik heb al eens in m’n eentje een paar maanden in het buitenland gezeten, maar dat is al decennialang geleden. Hoe vind ik dat als vijftiger? Ik heb ook wel in mijn eentje gewoond, maar dat is een leven geleden. Hoe is het om weer op jezelf te zijn? Ik wil weer een avontuur beleven. Iets nieuws, iets anders, iets wat ik best spannend vind, maar waar ik ook veel zin in heb. Er zijn mensen die hun boel verkopen, een windrichting kiezen en op de bonnefooi zien waar ze terechtkomen. Er zijn ook mensen die al bedacht hebben waar ze een Italiaanse B&B beginnen. Dat vind ik heerlijk om te horen, maar dat heeft meer te maken met ‘het roer omgooien’, je hele leven een heel andere kant opsturen. Daar heb ik geen behoefte aan.

Ik ga voor een intermezzo, wel eentje waarvoor ik enigszins uit mijn comfortzone moet, dat hoort ook wel een beetje bij het aangaan van een avontuur. Net als het feit dat een avontuur ook weer ophoudt. Zoals een vriendin zei, toen ik haar vroeg wat zij onder ‘avontuur’ verstaat: “Het is gecontroleerd de controle loslaten, waarbij je dingen gaat doen die op een leuke manier spannend zijn en waar ook weer een eind aan komt.” Mooi gezegd. Het kan natuurlijk best dat je iets overhoudt aan een avontuur, ik hoop in mijn geval dat het mooie herinneringen zijn.

Avonturen? Geen luxe maar noodzaak

Van avonturen beleven bouw je veerkracht op, schrijft de Britse Belinda Kirk (1974). ‘Je leert je angsten overwinnen en het versterkt je gevoel van vrijheid.’ Kirk heeft van avonturieren haar beroep gemaakt. Ze beleeft zelf avonturen – vooral in de natuur waar ze groepen mensen begeleidt – en ze schreef er een boek over (zie lijst). Daarin betoogt ze dat het beleven van avonturen essentieel is om je een compleet mens te voelen. ‘Avonturen aangaan is geen luxe, je hebt avonturen nodig om geestelijk gezond te blijven……