Gelukkig zijn de Franse boeren te verleiden

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (35) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en gaat samen met hond Bobby reizen in camperbus Luce. Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 6: Het hobbelen over slechte D-wegen irriteert mateloos. Dat moet anders!

Ik heb een offday. Doel is mini-camping Les Fayes in Gouttières, in de Auvergne, vlakbij de Puy-de-Dôme. Ook wel bekend als het eindpunt van een etappe van de Ronde van Frankrijk. Maar het blijkt niet alleen een hellerit voor wielrenners. Omdat ik wil genieten van de Franse campagne – en geld wil uitsparen – heb ik ‘tolen snelwegen vermijden’ aangevinkt op Google Maps. Drie uur en 51 minuten, vanaf onze camping in de buurt van Chablis. Prima te doen, lijkt me.

D-wegen met gaten en scheuren

Maar eenmaal en route kom ik er al snel achter dat zij van Google ons misschien wel de kórtste weg voorschotelt, maar niet de snélste. Want met een buscamper van zo’n 3500 kilo dender je niet met 80 km/u over slecht geasfalteerde D-wegen waar je al slalommend gaten en scheuren in het wegdek moet ontwijken. Zwaar geïrriteerd word ik ervan, van het gerammel van glazen, geschuif van de keukenla en klotsende knaapjes in de meterkast. De Route Nationale is al niet veel beter. Om de vijf kilometer verschijnt er een – charmant, toegegeven – dorp. Waar je maar 30 km/u mag (dat is maar goed ook gezien de vele drempels) en ze je langs de mairie, de école én de boulangerie leiden in plaats van om het dorp héén. Ergo: het vlot voor geen meter.

Frustratie

Als ik denk: dán in godesnaam maar de Autoroute, is er in geen velden of wegen een te bekennen. Met nog ‘maar’ 43 minuten te gaan, dirigeert Google me steeds smallere D-wegen op. Als er drie cijfers én een ‘a’ staan – de D298a bv – weet je dat je geen trekker wilt tegenkomen. Overkomt me drie keer. Gelukkig zijn de Franse boeren door mijn hulpeloze gebaren en excusez-moi monsieur-grijns te verleiden om hun gevaartes de berm in te sturen. Zolang ik me nog steeds een amateur voel achter het stuur van mijn éigen gevaarte, wijk ik geen meter. Ik zie me al ondersteboven in de greppel liggen, gekanteld en al. Non merci. Een alternatieve route zoeken op Google Maps levert geen tijdswinst op, alleen maar meer ingewikkelde wegen. Zie hier het nadeel van solo reizen: niemand om mee te sparren of bij wie je hartgrondig vloekend je frustratie kwijt kunt.

Go with the flow

Bobby is het gehobbel, gerem, geschakel en getier (k*… Google, niet wéér zo’n weg hè?!) inmiddels zat. Met zijn grote lijf wurmt hij zich onder het stuur door bij mij op schoot, legt zijn kop op mijn arm waarmee ik schakel (niet handig) en zit zacht piepend te klagen. Uiteindelijk komen we volkomen gaar pas rond 18.30 uur aan terwijl ik 16 uur – l’heure du apéro – had bedacht. Rijden in een buscamper valt niet mee. Hoe doen al die andere vanlifers dat, schijnbaar zo moeiteloos? Ik beloof Bobby dat we morgen even helemaal niets, nada, noppes doen. Ja een beetje koffie leuten, luieren in de zon, wandelen en misschien zelfs een beetje tikken aan de picknicktafel.

Ik bedenk me dat: a) Google Maps liegt b) binnendoor leuk is maar niet te lang c) irritatie voor rookies is. Go with the flow is mijn nieuwe mantra. Twee dagen later klimmen we uitgerust Luce in. Óp naar de Tarn, naar twee goede vrienden en hun heerlijke huis. Weer een trip van zo’n vier uur maar deze keer ben ik Google Maps te slim af en nemen we lekker de Autoroute. Cruise control op 110, geen vrachtverkeer (want zondag) en smooth wegdek (geen glaasje horen rammelen deze keer). Bobby gaat zowaar plat in de relaxstand op zijn zij liggen snurken.

Hutjemutje in de rij

Wat ik ook erg kan waarderen aan de Autoroutes zijn de aires, met speciale parkeerplekken én voorzieningen voor caravans en campers. Je voelt je er als vanlifer uiterst welkom. Op één daarvan, de Jardin des Causses du Lot, is zelfs een heel park. Compleet met strandstoelen en houten relaxbanken voor de vermoeide reiziger. Het horecagedeelte lijkt wel een resort met een heuse wine bar, heel wat anders dan die prehistorische P’s langs de Autoroute du Soleil waar je hutjemutje in de rij staat voor gore automatenkoffie. Ik kijk mijn ogen uit en bestel nog een café au lait. Deze keer komen we totaal relaxed aan. De vrienden serveren ijskoude champagne en de poulet rôti in de oven verspreidt watertandende geuren. Hier gaan we drie dagen opladen voor de rest van onze lange reis.

■ Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces