Als je je (klein)kind niet meer ziet

Als er negen jaar geleden een verwijdering ontstaat tussen Vera van Brakel (1949) en haar dochter, denkt ze eerst dat die tijdelijk zal zijn. Niets is minder waar. Maar ze heeft ‘geleerd dat verdriet en geluk naast elkaar kunnen bestaan’. En schreef er een boek over, Uit contact. Een bijzonder aangrijpend boek dat jij nog enkele dagen kan winnen!

Een stralende lentedag in het jaar 2013. De narcissen bloeien uitbundig. Het geeft mijn stad een feestelijk aanzien. Ik ben op weg naar de 41ste verjaardag van mijn dochter. Mijn eerstgeborene, kind uit mijn eerste huwelijk. Ik verheug me op de dag die voor me ligt. Onder een prachtige magnolia doet de visite zich tegoed aan koffie met taart. Mijn dochter is het stralende middelpunt. Ook mijn 16-jarige kleindochter is van de partij. Ik zie de twee door mij zo geliefde vrouwen genieten. Het belooft een mooie dag te worden. Maar dat wordt het niet.

Tijdens een discussie over journalistiek ontstaat een aanvaring tussen mijn dochter en mijn echtgenoot, haar stiefvader. Mijn kind betrekt me erbij, ze vraagt me in het openbaar mijn man af te vallen. Ik vind dat unfair en weiger. Met een ‘dat dacht ik wel’ is de toon voor de rest van de middag gezet. Het komt erop neer dat we beter kunnen vertrekken. Tegen de gewoonte in worden we niet uitgezwaaid. Die lentedag wordt er iets in gang gezet waarvan ik nooit gedacht had dat het me zou kunnen overkomen. Persoonlijk verhaal 52 De eerste dagen denk ik dat de verwijdering tijdelijk zal zijn. Zo gaat het wel vaker. Niet dat we regelmatig ruzie hebben, integendeel. Mijn dochter en ik zijn vier handen op één buik. Een diepe band hebben we, gesmeed in de eerste jaren van haar leven. 3 was ze, toen ik officieel van haar vader scheidde.

De liefde overleefde

Een verdrietige tijd waarvan ze ongetwijfeld wat heeft meegekregen. De zon ging weer schijnen toen ik een nieuwe man leerde kennen. Voor mij – maar niet direct voor mijn kind. Zij moest wennen aan die nieuwe meneer die in niets op haar vader leek. En hij moest wennen aan mijn kind. Tot voor kort was hij een zorgeloze vrijgezel; zijn leven veranderde nu hij verliefd was geworden op een alleenstaande moeder. Met op de achtergrond een ex-man. De liefde overleefde. We trouwden en kregen samen twee zonen. Een fijn gezin van vijf. Er gebeurde van alles, zoals in ieder gezin.

We verhuisden, er waren ziektes, ziekenhuisopnames, onze ouders overleden. Er waren zorgen maar bovenal hadden we het goed met elkaar. Als ik naar foto’s van die jaren kijk, zie ik zoveel goeds en moois. Vakanties, feestdagen, etentjes, lachende gezichten. De kinderen kregen partners, en in 1996 werd mijn dochter moeder van een prachtig meisje. Kind van mijn kind, wat bijzonder! Ik voelde een diepe verbondenheid met mijn dochter en kleindochter. De nu ontstane verwijdering duurt voort. Kilte verdrijft de warmte van de mooie lente. Verzoeningspogingen lopen op niets uit. Hoe langer het duurt, hoe wanhopiger ik word.

Wanhoop

De silent treatment valt mij ten deel. Het is om gek van te worden. In mijn wanhoop stuur ik mails. Niet het slimste om te doen in zo’n situatie. Ook mijn omgeving is geschokt. Hoe kan dit? Jullie zijn zo hecht. Hoe kan ik het uitleggen? Ik begrijp het zelf niet eens. Schrijven helpt me mijn gedachten te ordenen. Het wordt weer lente. De narcissen maken me nu verdrietig. Op mijn dochters verjaardag schrijf ik een stukje op Facebook. Ik word overstelpt met reacties. Schrijnende verhalen van mensen die hetzelfde doormaken. Wat opvalt, is de schaamte. Ik herken het en ga op zoek naar publicaties waaruit ik troost kan halen. Die zijn er niet of nauwelijks. Het is het laatste zetje dat ik nodig heb: ik wil mijn schrijfsels uitbrengen in een boek. Ouders een stem geven. Intussen zijn we negen lentes verder. Het contact met mijn dochter en kleindochter is nooit hersteld. Maar ik heb geleerd dat verdriet en geluk naast elkaar kunnen bestaan, en geniet weer volop van bloeiende narcissen en prachtige magnolia’s.

Win met Zin

Wil je Vera’s boek winnen? Dat kan nog een paar dagen via deze link

ROUW DIE GEEN ROUW KAN ZIJN

In haar boek Uit contact beschrijft Vera het pijnlijke proces van het verlies van contact met haar enige dochter en haar kleindochter. Een proces dat niet los te zien is van de gebeurtenissen in haar jonge jaren. Vera groeide op in het rooms-katholieke deel van Moerwijk in Den Haag. Tegen de achtergrond van die katholieke enclave schetst de auteur de context van de latere gebeurtenissen. Uit contact is een persoonlijk verhaal over pijn, boosheid, schaamte en rouw die geen rouw kan zijn. Vera wil met haar persoonlijke relaas een taboe doorbreken, en vaders en moeders een stem geven. Uit contact (Edicola.nl, € 19,95), Veravanbrakel.nl

Vera van Brakel (1949) is blogger, vlogger, interviewer en schrijver. Al jaren is ze actief als vrijwilliger bij het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid. Sinds de coronapandemie is ze bovendien vlogs gaan maken voor haar eigen YouTubekanaal. Elke maand bezoekt ze voor ouderenorganisatie KBO-PCOB een bekende senior om samen een vlog te maken onder het motto: ‘Ambitie en passie gaan niet met pensioen’ (Hedy d’Ancona). Vera is getrouwd, moeder van drie kinderen en oma van één kleinkind.

■ Meer Vera? Kijk voor een interview met haar en haar man Govert op Zin.nl/Summeroflove2021