Home is where you park it

ROADTRIPPER Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (35) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en gaat samen met hond Bobby reizen in camperbus Luce. Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 7: Op koers naar Noord-Spanje, weg uit het vertrouwde Frankrijk.

Afscheid

Het afscheid van mijn vrienden in de Tarn valt mij zwaar. Drie heerlijke dagen hebben wij bij hen gelogeerd in hun schattige maison en pierre. Als ze ons uitzwaaien, realiseer ik me dat ik er vanaf nu echt alleen voor sta. Na hun adres staat er geen bestemming meer in de navigatie. Ja, Portugal. Via Noord-Spanje… Ik weet het, dáár is het vanlifers nou juist allemaal om te doen: gaan en staan waar jíj wilt. Home is where you park it, tenslotte. Kennelijk moet deze controlfreak nog heel erg wennen aan het principe van vrijheid, blijheid. Ik weet graag van tevoren wat het volgende reisdoel is, hoe ik daar kom, dat er gegarandeerd een staplaats is voor Luce de bus, met een bos of park vlakbij voor Bobby, en dat ik warm kan douchen. Wildkamperen zit er voor deze avonturier voorlopig nog niet in. Alles op z’n tijd.

Het moment dat ik bij mijn vrienden wegrijd, laat ik als het ware alle zekerheden díe ik nog had, achter mij. Niet alleen hún veilige haven, maar ook Frankrijk zelf. Ik weet er de weg, spreek de taal, vermijd gerechten als tripes of tête de veau en geef les amis twee zoenen in plaats van drie. Met het land dat tussen Frankrijk (zeer bekend terrein) en Portugal (redelijk bekend terrein) in ligt, heb ik niets. Ik spreek behalve ‘olé’ geen woord Spaans, laat staan Baskisch, en behalve paella en tapas herken ik niets op een Spaanse menukaart. En zo zet ik een beetje emotioneel en een tikkie onzeker koers naar het zuiden, naar Noord-Spanje. Op dit soort momenten ben ik extra blij met mijn viervoetige reisgenoot. Bobby vlijt zich tegen me aan, zacht en vol overgave. Kijkt mij met zijn trouwe hondenogen aan, waarin ik lees: samen kunnen we de hele wereld aan.

Onvervalste positivo

Dankzij Bobby’s liefde en steun barst ik in no time van de oxytocines. Dan komt de onvervalste positivo in mij weer naar boven. Leve het avontuur! Olé! Heel avontuurlijk (not) speur ik op de twee apps die een must zijn voor iedere camperaar – Campercontact en Park4Night – naar een plek voor de volgende overnachting. Er valt nogal wat te kiezen: je hebt campings met een aquaparadijs voor de kinderen en animatie (nope), natuur- of boerencampings (leuk socializen met andere gasten rondom het kampvuur), camperplaatsen met voorzieningen (stroom, water en als je geluk hebt zelfs – schone – wc’s en douches) en camperplaatsen zonder voorzieningen. Meestal een kale betonvlakte. Niets mis mee hoor, want je staat er legaal – dus geen gendarmes die je midden in de nacht wegbonjouren – en vaak ook nog eens bewaakt. Prima voor één gratis nachtje. Iedere dag douchen is sowieso voor amateurs. In Biarritz, niet ver van de Spaanse grens, staan we op zo’n camperplaats. MiLady heet hij. Niets glamoureus aan, gewoon een parkeerplaats met vakken en een slagboom. Maar aan de overkant van de weg lonkt het strand, er is een park met veel gras (dat vindt Bobby fijn) en het mondaine stadscentrum is vlakbij.

Camperplaatsen

Een camperplaats zonder voorzieningen vraagt om een volle huishoudaccu én watertank. Water is vrij essentieel in het leven van een vanlifer. Het was op één van mijn eerste campings. Ik wil mijn handen wassen en thee zetten. Keukenkraan open… niets. Nog een keer… weer niets. Ik duik via de achterdeuren de garage in, het gedeelte onder het bed waar watertank, boiler, zekeringskastje en dozen met spullen (schoenen!) staan. Ik draai de grote zwarte schroefdop open en kijk in de watertank. Echo. Ik steek mijn hand erin en voel een héél klein beetje water. En ik hoor iets lopen. Water. Ik kijk onder de bus: verrek, het water loopt gewoon de tank uit, hoe dan?!

Watertank

Als ik eindelijk de handleiding van de watertank heb gevonden en bestudeerd, blijk je vóór het vullen een klein geel hendeltje op standje ‘dicht’ te moeten zetten. Hoezo weet ik dat niet?! Oké, wáár is dat hendeltje precies? Dertien minuten en twee bulten op mijn hoofd later, rijd ik mijn met veel bloed, zweet en tranen geparkeerde bus terug naar de ingang van de camping. Watertank voor de tweede keer die middag vullen met de tuinslang en rechtsomkeert naar mijn zorgvuldig uitgezochte plekje. Waar ik de bus weer met veel bloed, zweet en tranen moet zien in te wurmen. Dit tot grote hilariteit van de buren die denken in een aflevering van We zijn er bijna! van Martine van Os te zijn beland. Nee, deze beginnersfout bega ik nóóit meer. Mijn watertank ís en blíjft deze keer vol. Dus Bobby, hoeveel dagen wil je precies in Biarritz bivakkeren?

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces

Dit is deel 7 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/

Mis niets van Sandra’s reizend solobestaan

Geen aflevering meer missen van de avonturen van Sandra en haar hondje Bobby. Bekijk via deze link zeer aantrekkelijk abonnementsaanbiedingen.