Een liefdesverhaal

Zuster Ronda, de beslommeringen van een wijkverpleegster. Deel 6.

Zin redactie 7 december 2022

Behalve echtgenote en moeder is Zuster Ronda (1963) gediplomeerd wijkverpleegkundige. In Zin Magazine gidst ze ons langs bekende zorgthema’s: van werkdruk en te weinig personeel tot klotsende bedpannen. Maar ook en vooral de liefde voor het vak. Dagelijkse beslommeringen, huwelijksperikelen, zorg en zelftwijfel: bij zuster Ronda komt alles voorbij. ‘Ik ga naar Elly,’ zei Rinus met tranen in zijn ogen en trillende stem.’

De Amerikaanse president Barack Obama bracht in maart 2014 een bezoek aan Nederland. Op het moment dat Obama met de Air Force One naar Schiphol vloog, vertrok onze toen nog toekomstige thuiszorgcliënt Rinus, met zijn kleine rode autootje dat niet harder kon dan 45 km per uur, voor zijn eerste date naar Elly. Rinus raakte hopeloos verdwaald langs de afzettingen in het land, croste over fietspaden en kwam uiteindelijk op wonderbaarlijke wijze terecht op een stuk rijksweg dat speciaal voor Obama was afgezet. Rinus werd aangehouden door de marechaussee. Rinus, die mij deed denken aan de grote, vriendelijke reus, lief onbeholpen met een onhandigheid die ontroert. Zeker geen staatsgevaarlijke terrorist of een crimineel met een triple-A-status.

Verdwalen

Op barse toon werd hem gevraagd wat hij hier deed, rampspoed, een terreuraanslag, dat kon natuurlijk niet tijdens het bezoek van de president. “Ik ga naar Elly,” zei Rinus met tranen in zijn ogen en trillende stem. Rinus werd uitgebreid gefouilleerd – wat een beetje kietelde, vertelde hij achteraf – zijn voertuig werd onderzocht op verboden wapenbezit. En na nog wat stevige vragen geloofden ze in zijn onschuld. Echter, doorrijden met het kleine rode autootje, dat mocht niet. Het autootje werd op een oplegger geplaatst en samen met Rinus vervoerd naar een parkeerplaats. Eenmaal daar aangekomen, kon Rinus zijn weg vervolgen. Laat die avond kwam hij aan bij Elly, totaal verfrommeld zag hij eruit, maar de meegebrachte bloemen waren nog in prima staat. De warme soep van Elly was zijn redding. Uren zaten ze nog samen na te praten in het knusse huisje. “Ach jongen, blijf toch slapen,” zei Elly ten slotte. “Het is nu toch veel te laat, als je nu nog terug naar huis moet, verdwaal je vast wéér.” Rinus bleef slapen, en het bleef niet bij die nacht. Het jaar erop zijn ze getrouwd. Afgelopen jaar werd Rinus ziek, hij dacht zelf aan een stevige griep. Maar na de zoveelste ziekenhuisopname werd wel duidelijk dat het geen griep was. Hij had uiteindelijk een beetje hulp nodig van de thuiszorg. We wisten allemaal hoe het ervoor stond met Rinus maar als hij zei: “Ik blijf bij Elly,” gaven wij Elly een knipoog en dan zei zij: “Dat is goed, jongen.”

Laatste reis

In een houten wagen is Rinus aan zijn laatste reis begonnen. En nu is het bijna kerst. Ik moet werken, en dat is meer dan goed. Maar als ik straks klaar ben, ga ik nog even langs Elly. Gaan we samen herinneringen ophalen, en de leukste is toch wel dat Rinus na zijn avontuur tegen Elly had gezegd: “Misschien dacht president Obama wel toen hij uit het raampje van de Air Force One keek: wat rijden die Hollanders toch in leuke, kleine rode autootjes rond.” Elly gaat dan vast nog zijn favoriete deuntje op de piano spelen. Daarna drinken we een glaasje en toasten op Rinus, en op al die mensen die voorbijgaan maar wel in ons hart blijven. Op Rinus en Elly, en op al die avonturen achter de voordeur, die ons raken en ontroeren.