Hanneke verliest haar beste vriend

Zin redactie 10 december 2022

Hanneke Groenteman (1939) is programmaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefde. Deze keer: Hanneke liet haar beste vriend na de scheiding niet los.

Vorige week (als ik dit schrijf) is mijn beste vriend overleden. Een vriendschap van meer dan zestig jaar is voorbij. Dat gaat zo als je de 80 gepasseerd bent. Alleen: beste vrienden zijn zeldzaam en het missen zal pijn doen. De vraag blijft: hoe doe je dat, zo lang innig bevriend blijven? Kort antwoord: trouw er eerst mee, als 22-jarige, en laat elkaar na de scheiding niet los. Zo hebben wij het gedaan. Het echtelijk verbond hebben we na tien jaar opgeheven, het vertrouwelijke fundament hebben we in stand gehouden. Zo werden we familie tot de dood ons scheidde. Ons huwelijk, in de zestiger jaren, was kinderspel. Studentenvereniging, verliefd, het leven een feest, we vonden een leuk huis, hadden zin in een leuk huwelijksfeest, dus waarom niet? Hij studeerde psychologie, ik begon te werken in de journalistiek (bij Het Parool), we hadden een mooie vriendenkring en beleefden fijne avonturen. Zagen The Beatles in Blokker, gingen met Ajax naar Praag, zagen de eerste maanlanding op 20 juli 1969 (mijn 30ste verjaardag) op onze kleine televisie.

Ons huwelijk doofde uit en we besloten elkaar niet langer bezet te houden. Maar… we lieten elkaar niet los

We stonden vooraan bij de happenings bij het Lieverdje en gingen met vakantie met de scooter door heel Europa, wilden pas kinderen als hij was afgestudeerd en dat studeren ging niet heel snel want in die jaren stond geen tijdsdruk op de studieduur. Wat een tijd, wat een leven. Maar toch, ons huwelijk doofde uit, er waren geen kinderen en we besloten elkaar niet langer bezet te houden. Maar… we lieten elkaar niet los. Er kwamen nieuwe liefdes, carrières, wel kinderen, nieuwe verdrieten en nieuwe vreugdes. En we konden altijd, op basis van die oude vertrouwdheid, bij elkaar terecht. We kenden elkaar door en door, probeerden niet meer elkaar te veranderen, maar steunden elkaar met onze levenservaring. En hij was een goede psycholoog, daar heb ik veel plezier van gehad. Tja, en toen greep het noodlot in. We wilden tot in lengte van jaren zo doorgaan, ouder, wijzer, strammer, maar toch nog fit. Het mocht niet zo zijn. Een jaar geleden kreeg hij kanker, dat heeft hij manmoedig gedragen, maar uiteindelijk heeft hij in een liefdevol hospice de ogen moeten sluiten. We hebben nog een mooi afrondend gesprek kunnen voeren. Dat we weliswaar als kinderen getrouwd waren en uit elkaar gingen, maar als volwassenen bij elkaar zijn gebleven. Dat we dat uiteindelijk goed hebben gedaan. Dat we elkaar nooit los hebben gelaten en dat we daar blij om waren. Het leven zal heel ongezellig voor mij worden, zei ik tegen hem. Zo’n goede vriend krijg ik nooit meer. Want trouwen heb ik maar één keer gewild, en wel met jou, Erik.