3 vragen aan Saskia Temmink

Het is klaar met pleasen

Zin redactie 19 december 2022

Autonomie en vrijheid zijn belangrijke waarden voor Saskia Temmink (1968).Het moederschap, vaste vriendschappen en haar recente liefde Robbert maken haar leven compleet. De Amsterdamse actrice zou wel artistiek nog ‘een grote boost’ willen. En: “Je kunt geluk ook afdwingen.”

Hoe combineer je 1 alleenstaand ouderschap met je werkzaamheden?

“We hebben een twee-vrouwenhuishouden in een oud pandje in Amsterdam, waar ik al sinds mijn 30ste woon. Een huurhuis met een etalageruit. Ik leid nog steeds een soort studentenleven. Ava is nu 12 en ze gaat goed. Het is een slimpie. Alleenstaand ouderschap was geen wens, wel een bewuste keuze. En ik heb het nooit als lastig ervaren. Vanuit mijn docentschap aan de Toneelschool ken ik veel studenten, jonge leuke vrouwen die hier veelvuldig over de vloer kwamen. Ik kook graag, iedereen mag mee-eten. Jarenlang werkte ik hard, vooral ’s avonds. Aan vertrouwde oppassers had ik geen gebrek. Zo’n urban family is ideaal. Ik wilde al jong alle mogelijke aspecten van het leven meemaken. Ook het moederschap. Bij de bevalling was ik niet alleen, mijn beste vriendin zat naast me bij het doorknippen van de navelstreng. Vriendschappen zijn essentieel voor me.

Twee vriendinnen ken ik al vanaf mijn 8ste, we vormen een driemanschap. Anderen zeggen: dat kan niet, er valt altijd iemand buiten. Bij ons is dit niet het geval. Ik ben een vrijbuiter en ging voordat ik moeder werd vaak in mijn eentje op reis. Als het gaat om contacten, ben ik enorm trouw. Ik hou van lange lijnen, verblijf het liefst onder mensen die elkaar écht kennen en vertrouwen. Mijn geld heb ik altijd prima kunnen verdienen; sinds corona gaat het moeizamer. Natuurlijk kregen we noodsteun omdat onze producties wegvielen. Pijnlijker vond ik de manier waarop er over creatieve beroepen werd gesproken: zo respectloos. Alsof ze er niet toe doen. Het werk neemt nu weer toe en gelukkig heb ik lage lasten. Ons huisje is voldoende geïsoleerd, qua energiekosten zitten we veilig. Geld betekent voor mij vrijheid. Ik heb mezelf altijd uitstekend gered; voor mijn dochter vind ik iets meer zekerheden wel prettig. Zelf zou ik over enige tijd best naar het platteland willen verhuizen maar Ava wordt net zelfstandig. Ze gaat er veel op uit. En ze moet net als ik kunnen genieten van de voordelen van een grote stad.”

Wat waardeer je in een ander? En hecht je waarde aan een vaste partner?

“Ik kijk met bewondering naar mensen die zonder faalangst leven. Laatst las ik een verhaal over een vrouw wier vader haar de opdracht gaf elke maand iets fout te doen, het grandioos te verknallen. Zo leerde zij omgaan met tegenslagen. Zelf ben ik een ijverige, harde werker. Ik neem gauw de verantwoordelijkheid en trek dingen naar me toe. Fearless, dat zou ik meer willen zijn. Mijn angsten nemen toe nu ik in de overgang ben. Er gebeurt veel in mijn lijf. Je verliest controle. Fysiek voel ik me prima maar teksten leren gaat minder gemakkelijk dan voorheen.

Er zijn nauwelijks negatieve eigenschappen die me storen in een ander. Als ik met studenten werk, zie ik dat ze snel oordelen. Zelf probeer ik alles en iedereen te begrijpen. Het interesseert me waarom iemand iets op eigen wijze doet. Die nieuwsgierigheid kreeg ik van huis uit mee. Bijna drie jaar nu heb ik een vaste partner, Robbert. Ik ken hem van vroeger, we zaten op dezelfde middelbare school. Hij was zanger van de schoolband en destijds was ik al verliefd op hem. Van deze liefde word ik blij. We bespreken veel, zitten op dezelfde golflengte. Met hem heb ik het gevoel van rugdekking, er is iets extra’s bijgekomen. We hebben mooie vakanties, genieten zoveel mogelijk, en wonen apart. Het is fijn om met iemand te zijn, hij is de kers op mijn taart. Ik vrees wel dat ik vriendinnen de laatste tijd wat verwaarloos.”

Je speelde talloze film-, tv- en toneelrollen en geeft al jaren acteerles. Sla je nóg een nieuwe weg in?

“Tijdens de coronaperiode spatte voor mijn gevoel alles uit elkaar. Allemaal losse eindjes, afgebroken voorstellingen. Ik miste de lange lijnen. Ik hou ervan om iets op te bouwen met personen die ik vertrouw. Al op mijn 21ste was ik klaar met de Toneelschool Maastricht. Voordat ik op mijn 28ste doorbrak, als Pup in de tv-serie Oud geld, had ik al aardig wat toneelstukken gedaan. Toen kwam al vlug het moment dat ik tussen de beste acteurs van Nederland mocht staan, spelen met het weergaloze script van Maria Goos en Hugo Heinen onder leiding van een topregisseur: de overleden Willem van de Sande Bakhuyzen. Televisie is een machtig medium, zeker in die tijd.

Een leraar op de Toneelschool zei: ‘Slechts eens in de zoveel jaar sta je in een productie waarin alles klopt.’ Het is waar, ik zeg hetzelfde tegen mijn studenten. Dit vak is een kansenspel. Je moet soms ‘nee’ zeggen als het niet goed voelt. En je kunt geluk ook afdwingen. Met audities heb ik weinig moeite; als ik het niet word, zie ik dat niet als afwijzing. Is de rol niet geschikt voor mij, dan komt er wel een andere. Helaas zijn er weinig sterke vrouwenrollen in de toneel- en filmwereld. Bij de verdeling van de Gouden Kalveren is het onderscheid tussen mannen- en vrouwenrollen afgeschaft, het Kalf is sinds kort genderneutraal. Wat mij betreft komt deze ontwikkeling te vroeg. Het is nog lang niet eerlijk verdeeld, de kansen zijn ongelijk.

TEKST: MARION GROENEWOUD | BEELD: FRANK RUITER/LUMEN