Handtassen

Zuster Ronda, de beslommeringen van een wijkverpleegster. Deel 7.

Zin redactie 11 januari 2023

Behalve echtgenote en moeder is Zuster Ronda (1963) gediplomeerd wijkverpleegkundige. In Zin Magazine gidst ze ons langs bekende zorgthema’s: van werkdruk en te weinig personeel tot klotsende bedpannen. Maar ook en vooral de liefde voor het vak. Dagelijkse beslommeringen, huwelijksperikelen, zorg en zelftwijfel: bij zuster Ronda komt alles voorbij. ‘Bep was geen stijlicoon. Onze Bep, geboren 21 april 1926, was zuinig’

Op 8 september 2022 is koningin Elizabeth gestorven op 96-jarige leeftijd op Balmoral Castle in Schotland. Op ongeveer hetzelfde moment dat Queen Elisabeth stierf aan ouderdom, sloot ook onze thuiszorgcliënt Bep haar ogen. Behalve de doodsoorzaak, ouderdom, had onze Bep nóg een overeenkomst met de Britse vorstin: ze hadden ongeveer dezelfde zwarte handtas. Toen na dertig jaar gebruik de hengsels van Beps tas begonnen te rafelen, was ze ermee naar de schoenmaker gegaan en deze had haar tas hersteld voor toen nog een paar gulden. Bep was geen stijlicoon met een royale inloopkast met tweehonderd tassen.

Onze Beb

Onze Bep, geboren 21 april 1926, was zuinig. Ze woonde in het ouderlijk huis dat ze van haar ouders geërfd had. Het interieur van het huisje was fantastisch: overvol met een grote verzameling schatten die ze levenslang had verzameld. En altijd zat ze bijna majestueus in haar grote leunstoel met antimakassars (gehaakte kleedjes, red.) op ons te wachten. De zwarte handtas stond altijd naast haar stoel geparkeerd. Toen ik de eerste keer bij Bep kwam, voor een intakegesprek, bood ze mij een kopje koffie aan. Graag, zei ik, altijd benieuwd of een nieuwe cliënt het nog lukte om zelf koffie te zetten.

Royal Albert

Koffiezetten is best een ingewikkelde handeling als je eenmaal fors op leeftijd bent met pijnlijke artrosehanden. “De koffie is wel van gisteren, vind je dat erg?” Koffie van gisteren? Help! Zonder mijn antwoord af te wachten liep Bep achter haar rollator naar de keuken. Er stonden nog kannetjes koffie op het fornuis; de koffie ging door een zeefje, in het Royal Albert-kopje, hete melk erop, klaar. Daar zat ik dan met een kopje koffie van gisteren, die best wel oké was. “Ik heb af en toe geen zin meer,” zei Bep. “En toen ik een keer de gordijnen niet had opengedaan, zijn ze naar de huisarts geweest. En nu sturen ze jou.” Wie ‘ze’ waren kreeg ik niet helemaal duidelijk, ‘ze’ wonen ergens aan de overkant, aan de andere kant linksaf – maar rechtsaf zou ook kunnen. “Waar heb je verder last van?” vraag ik haar. “Nou mijn heupen willen mij af en toe niet dragen, mijn benen zijn soms opgezet. En mijn tv deed het gisteren niet. En de boiler valt soms uit. Los het maar op meissie,” zei ze met een knipoog.

Goede reis Beb

Ik word altijd een beetje zenuwachtig als ik iets moet oplossen, de personeelsschaarste gaat dan in mijn nek hijgen. En een beetje oplossen lukt me nog wel, maar álles oplossen is vaak een uitdaging. Dat lukt me niet alleen, dan heb ik mijn collega’s nodig. En dan nog. Uiteindelijk spraken we af dat we drie keer per week langs zouden komen, het laatste jaar kwamen we elke dag, het laatste halfjaar twee keer per dag. Op 8 september waren de gordijnen gesloten. Een beetje bevreesd ging ik naar binnen met de sleutel uit het sleutelkluisje. Bep zat in de stoel, de tas lag op zijn kant. Ze bewoog niet, ze was vast vergeten adem te halen. Een week later ging ik met mijn collega naar de begrafenis, stomverbaasd keken we naar de kist, de zwarte handtas van Bep stond erbovenop. De tas op die plek te zien ontroerde ons. We raakten de tas aan en fluisterden samen in koor: goede reis, Bep.