‘Ik bemachtig het állerlaatste plekje op de stadscamping’

Sandra Nieweg (1960) verkocht haar huis in Muiderberg en gaat samen met hond Bobby reizen in camperbus Luce. Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 9: Toeslaan wanneer de mogelijkheid zich aandient.

Ik heb een prachtige route uitgestippeld naar Bilbao. Het is een prima ritje, het rijdt lekker door en ik ben helemáál in mijn nopjes als ik onderweg groots kan inslaan bij een Mercadona, inmiddels mijn favoriete supermarkt. Die verscheen niets te vroeg want de echo in mijn koelkast was zorg­wekkend. 

Een van de vele dingen die ik moet leren als van lifer is Plannen. Met hoofdletter P. Waar ik thuis gedachteloos de wasmachine aanzet als de mand uitpuilt, moet ik nu minutieus uitkienen waar en wanneer ik een wasje draai. Dat betekent: camping zoeken mét wasmachines en wassen op een zonnige dag (want handdoeken aan een lijntje in de bus drogen heel lang­ -haal adem- zaam). En zeker niet wachten tot je nul schone onder­ broeken meer hebt, want dan is er natuurlijk net geen camping­-met-­wasmachine in de buurt. 

Boodschappen doen idem dito. Niet denken: ik heb nog wel genoeg hondeneten/wijn/wc­ papier (om maar eens wat strikt noodzake­ lijke dingen te noemen), je moet toeslaan wanneer de mogelijkheid zich aandient. Zodat je niet net zoals ik op een prachtige plek in de middle of nowhere stuit waar je wel weken wilt blijven, maar dat je alleen nog maar crackers en Franse pruimenjam hebt. Daar houd je het niet heel lang op vol. We komen aan bij Autocaravaning Kobetamendi, de gemeentelijke camper­ plaats in Bilbao die ik heb achterhaald via de Facebookgroep Met de camper of caravan naar en door Portugal (een kortere naam lukte kennelijk niet). Het is vier uur ’s mid­dags en ik bemachtig het áller­, állerlaatste plekje op deze kennelijk immens populaire stadscamping. Fully booked, krijgen de drie campers ná mij te horen. Pfieuw, precies op tijd binnen. 

Net als in Zarautz staan we hutjemutje hoog op een berg en wéér is het uitzicht schitte­rend! Aan onze voeten ligt Bilbao, de groot­ ste stad die we tot nu toe hebben aangedaan op onze roadtrip. Het is inmiddels zachtjes gaan regenen. Wat ook wel weer zijn charme heeft, dat getik op het dak van Luce. 

De volgende ochtend is het weer zoals het hoort te zijn in Spanje: zonnig en warm. Dus hup, op verkenning! Onderweg naar het centrum van Bilbao stuiten we op wat we vanaf nu op onze reis nog veel vaker zullen meemaken: Perros no! Oftewel: ze zijn in Spanje niet bepaald hond vriendelijk. Met geen póót mag Bobby mee met de stadsbus waar we in onverstaanbaar Baskisch worden uitgejaagd. De tram is ook een no-go area ténzij in een draagtas con bozal. Van het hengsel van mijn schoudertas maak ik daar­ om snel een geïmproviseerde muilkorf en stappen we helemaal achterin in de tram, in de hoop dat de conducteur niet ziet dat Bobby never nooit in een boodschappentas past. Onder luid protest kronkelt hij onder mijn zitplaats, met zijn poten proberend dat afschuwelijke ding van zijn snuit te krijgen. Uit solidariteit met mijn zielige vriend draag ik een mondkapje. Maar ook omdat het ver­ plicht is. 

Even later is al het leed geleden: Bobby leeft zich als een blij ei uit in de fontein vóór het Guggenheim Museum. Waar hij natuurlijk óók niet in mag, wat begrijpelijk is, maar vanbuiten is het museum ook dubbel en dwars de moeite waard. Na wat geslenter door de prachtige oude binnenstad – hé, een overdekte foodmarkt, net als De Hallen in Amsterdam! – wil ik per taxi terug naar de camperplaats. 48 minuten bergopwaarts bij 26 graden: no gracias. Ik wuif naar taxi numero uno die gas geeft als hij ons ziet staan. De tweede draait zijn raampje naar beneden en zegt iets wat lijkt op: “Jij wel, hij niet,” wijzend op Bobby. 

Ik bestel een Uber en zet er niet bij dat ik een perro heb. De chauffeur van de bolide die komt voorrijden werpt een blik op de ver­ zwegen viervoeter en knikt in de richting van de achterbak. Bedoelt hij nou… dat meent hij niet, no? Si dus. Totaal flabber­ gasted over het ridicule voorstel stuur ik hem weg en bestel een nieuwe Uber. Er komt een joekel van een Mercedes aan die – als ik een blik naar binnen werp – vandaag de showroom lijkt te zijn uitgereden. Mikel ziet mijn wanhopige gezicht, kijkt naar Bobby wiens tong nu ook zo’n beetje over de stoep sloft en strijkt over zijn hart. 

Een kleine tien minuten en € 6,47 later plof­fen we neer voor Luce. Ik heb het idee dat het gaat onweren. Dat hebben we nog niet gehad, deze reis. Bring it on! ■

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces

Dit is deel 9 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/

Mis niets van Sandra’s reizend solobestaan

Geen aflevering meer missen van de avonturen van Sandra en haar hondje Bobby? Bekijk via deze link zeer aantrekkelijk abonnementsaanbiedingen.