Mischa Blok

Haar Koreaanse moeder heeft altijd van haar gehouden en had haar nooit af willen staan. Voor radio- en podcastmaker Mischa Blok (1975) is die gedachte heel helend geweest. Nadat ze haar biologische vader had gevonden ondernam ze nog één ultieme poging ook haar moeder te vinden. Over die zoektocht schreef ze het aangrijpende Mama Lee, waarvan we 3 exemplaren mogen verloten.

Vanaf wanneer weet je dat je geadopteerd bent? En hoe werd het jou verteld?

“Voor mijn gevoel heb ik het altijd al geweten, dat ik geadopteerd ben. Mijn Nederlandse ouders zijn er altijd heel open over geweest en hebben ook altijd tegen me gezegd dat ze me zouden steunen als ik ooit op zoek zou willen gaan. Dat vond ik zo’n fijn gevoel. Dat ik wist dat als ik die zoektocht zou starten, ik ze er geen pijn mee zou doen.”

Hoe kijk je terug op je jeugd? Heb je heel misschien nog een enkele herinnering aan je geboorteland?

“Ik heb een hele fijne jeugd gehad in Hendrik Ido Ambacht, met lieve ouders, een lieve broer. Dwarsfluitles, balletles, heerlijke vakanties op de boot in Oostvoorne. Ik heb geen herinneringen aan mijn geboorteland, ik was 2 jaar toen ik daar wegging. Mijn vroegste herinnering is de rechtbank in Delft, waar we naartoe gingen om mijn Koreaanse achternaam Park te laten veranderen in Blok. Dat heeft blijkbaar veel indruk op me gemaakt.”

Je ontdekte dat je als 2-jarige in Zuid-Korea niet te vondeling bent gelegd maar door je vader naar een kindertehuis bent gebracht. Wat deed dat met je?

“Het was een schok om te ontdekken dat wat ik al die jaren als mijn ontstaansgeschiedenis had gezien, niet klopte. Hoe je eerste jaren zijn geweest, dat vormt toch de basis van je bestaan. Ik ben ook journalist, dus vanaf het moment dat ik ontdekte dat mijn adoptiepapieren niet klopten, wilde ik het echte verhaal weten, de waarheid achterhalen. Ik vind dat ieder kind het recht heeft om te weten waar je vandaan komt, wie je ouders zijn en hoe het komt dat je niet bij je biologische ouders opgroeit.”

Je vond je biologische vader via de adoptieorganisatie van destijds. Wat was het moment waarop je voelde: nu wil ik mijn biologische moeder vinden?

“Vanaf het moment waarop ik ontdekte dat ik niet te vondeling was gelegd en mijn Koreaanse vader gemakkelijk te traceren bleek, voelde ik de wens om ook mijn Koreaanse moeder te vinden. Voor die tijd had ik dat altijd als een onmogelijk iets beschouwd. Ik heb mijn Koreaanse vader zo vaak gevraagd of hij meer informatie over haar had… Steeds zei hij dat hij alleen haar naam wist en zich verder niets kon herinneren. Ik voelde wel aan dat hij meer wist, maar het lukte me maar niet om die informatie uit hem te krijgen. Heel frustrerend vond ik dat.”

Waarom legde je jezelf een beperking op voor je boek (‘dit wordt de allerlaatste poging om haar te zoeken’)?

“In de loop der jaren had ik verschillende pogingen ondernomen om mijn Koreaanse moeder te vinden: via social media, via een speciale Koreaanse website, via oproepen in een Koreaans park voor geadopteerden, maar het leidde allemaal tot niets. Ik vond van mezelf dat ik ergens een grens moest trekken. Ik wilde niet altijd die onrust blijven voelen die zo’n zoektocht teweegbrengt, want ik wilde ook niet te lang in het verleden blijven hangen. Daarom nam ik mezelf voor: ik ga nog één keer tot het uiterste en als het dan niet lukt, dan moet ik accepteren dat ik niet op alle vragen antwoord krijg, en daarna moet ik door. Dat besluit gaf me ook wel een rustig gevoel, dat er een eindpunt was.”

Waarom besloot je van je zoektocht een boek te maken?

“Nadat ik een bijeenkomst over afstandsmoeders had gepresenteerd, werd ik benaderd door een uitgeverij die me vroeg om hier een boek over te schrijven. Vervolgens ben ik erover gaan nadenken en ben ik ook met andere uitgeverijen gaan praten. Bij Meulenhoff had ik meteen een heel goed gevoel, ook omdat ik zei: ‘Ik ga nog één allerlaatste zoektocht doen maar de kans is groot dat het niet lukt, dat er geen happy end is. Willen jullie het boek dan nog steeds?’ Toen ze volmondig ja zeiden, durfde ik het aan om erover te gaan schrijven. Ik ben er heel blij mee, dat ik alles heb kunnen opschrijven. Het heeft me helderheid gegeven, ik kon mijn gedachten ordenen en alle gevoelens een plek geven. En ik vind het zo fijn dat mijn vrienden en familie nu eindelijk weten hoe die zoektocht echt is verlopen en wat het met me heeft gedaan. Daarnaast word ik overspoeld met reacties van geadopteerden die me laten weten dat ze – na het lezen van het boek – toch hun eigen zoektocht weer oppakken.”

In hoeverre heeft de adoptie en het verhaal van je adoptie jouw levensweg beïnvloed? En je kijk op de liefde? Heeft het een ander mens van je gemaakt?

“Natuurlijk heeft de adoptie invloed op mijn leven en op wie ik ben geworden. Ik heb dat lange tijd geprobeerd te bagatelliseren, maar ik realiseer me meer dan ooit dat het feit dat je bent afgestaan door je biologische ouders effect heeft op de manier waarop je in het leven staan en waarop je liefde geeft en ontvangt. Weten hoe mijn echte verhaal is, dat heeft me zeker een completer mens gemaakt, heeft me rust gegeven. En weten dat mijn Koreaanse moeder altijd van me heeft gehouden en me nooit heeft willen afstaan, dat is echt helend geweest.”

Er blijken veel misstanden te bestaan in de adoptiewereld van destijds. Raad je anderen die geadopteerd zijn ook hun biologische ouders te zoeken dan wel hun ware adoptieverhaal te achterhalen?

“Ik raad hen niets aan; ik denk dat iedere geadopteerde zelf aanvoelt of hij of zij wel of niet wil gaan zoeken, en wanneer. Ik kan alleen voor mezelf spreken; ik kon niet anders dan deze zoektocht aangaan en ik besef dat ik ontzettend veel geluk heb gehad dat ik nu weet wie mijn vaders en wie mijn moeders zijn.”

En, is ‘het boek’ nu inderdaad gesloten voor jou?

“Ik heb inderdaad de antwoorden gevonden op de vragen die ik had, ik weet hoe mijn eerste jaren zijn verlopen. Het boek met mijn Koreaanse moeder begint nu pas: we leren elkaar steeds beter kennen en hebben veel jaren in te halen. Dus ik probeer haar zo veel mogelijk te zien en tijd met haar door te brengen. Wat adoptie betreft, zal ik me altijd blijven uitspreken tegen misstanden en zal ik opkomen voor de rechten van geadopteerden: iedere geadopteerde heeft recht op de informatie over zijn of haar eigen levensverhaal.”

Win met Zin

We geven 3 boeken van Mischa weg. Geef op het formulier aan welke prijs je wil winnen. Meedoen kan tot 15 februari 2023.

Over het boek

Een kindje wordt te vondeling gelegd op een pleintje in Zuid-Korea. Op haar kleding is een briefje gevonden waar haar naam op staat. Ze wordt gevonden, naar het kindertehuis gebracht en geadopteerd door Nederlandse ouders. Een prachtig verhaal, strik eromheen, klaar. Maar 36 jaar later blijkt dit verhaal niet te kloppen. Ze is helemaal niet te vondeling gelegd, haar vader heeft haar op een dag zelf naar het kindertehuis gebracht. En dat besef, dat verandert alles. De manier waarop ze naar haar adoptie kijkt. Haar eigen levensverhaal. De manier waarop ze zelf liefheeft.

Mischa Blok kan niet anders dan op zoek gaan naar antwoorden. Hoe kun je als vader je kind wegdoen? En waarom liet haar moeder haar achter bij haar vader? En lijkt ze eigenlijk op haar moeder? Ze gaat op zoek, en belooft zichzelf: dit wordt de allerlaatste poging om haar moeder te zoeken, daarna moet ze door. Zoals echte Koreanen doen. Maar het enige dat ze van haar moeder weet, is haar naam: Lee Pyung Soon. Oftewel, Mama Lee.

(Mama Lee, Meulenhoff, € 21,99)

Over de schrijver

Mischa Blok (Seoul, 1975) ) is elke dag te horen op NPO Radio 1 met haar eigen programma MISCHA! Hiernaast maakt ze VINK: De podcastgids van Nederland en Exen de Podcast, en maakte ze de podcast Liefdeslessen. Ze begon haar radiocarrière op Curaçao, als nieuwslezer en presentator bij Dolfijn FM. Terug in Nederland werkte ze als nieuwslezer bij ANP en BNR Nieuwsradio. In 2010 maakte ze de overstap naar NPO Radio 1. Hier was ze verslaggever voor EenVandaag, presenteerde ze Radar Radio, Miss Podcast en samen met Toine van Peperstraten het middagprogramma Blok&Toine. In 2018 deed ze voor NPO Radio 1 verslag van de Olympische Winterspelen in Zuid-Korea.

Meer Mischa?

In de zomer van 2022 spraken we Mischa Blok bij haar thuis? Benieuwd naar het interview? Klik op de collage.