Hanneke heeft veel eigenaardigheden ontwikkeld

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefde. ‘Het idee dat ik mijn keuken, mijn bed (nou ja… af en toe misschien), mijn krant, mijn afstands- bediening moet delen met een andere volwassene staat me niet aan.’

Alleen leven heb ik het grootste deel van mijn leven eigenlijk als een noodoplossing gezien. Al heel jong had ik het idee dat een goed leven was: deel uitmaken van een compleet gezin, met een vader en een moeder en, als het even kon, twee of meer kinderen. Anders was je een loser. Dat ideaal kreeg ik mee van thuis. Al was het maar doordat wij een alleenstaande tante hadden die mijn vader ‘Blauwkous’ noemde. Ons gezin was: een vader en een moeder, mijzelf en een acht jaar jonger broertje. Zo hoorde het. 

Dat er zo’n gat zat tussen mij en mijn kleine broertje kwam door de oorlog. Ik werd, in het Joodse gezin dat wij waren, geboren in 1939. Toen brak de oorlog in Nederland uit en konden mijn ouders en ik ontkomen aan deportatie door onder te duiken. Apart van elkaar; we hebben elkaar ruim drie jaar niet gezien. Na de oorlog, die we dus overleefd hadden, werden de brokken bij elkaar geraapt, werd het gezin weer opgebouwd en werd er een nieuw kind gemaakt: mijn broertje dus. En dóór! 

Cupido

In de vijftiger jaren werd mijn ideaalbeeld gescherpt door het fanatiek lezen van meisjesromans: het verblindende gif dat in meisjesbreinen werd gedruppeld. Een mooi slank meisje kreeg met vallen en opstaan verkering met een knappe, oudere jongen en ze leefden, met hun latere kinderen, nog lang en gelukkig. Met dat sprookje in je hoofd zoek je een knappe man, trouw je ermee en leef je nog lang en gelukkig. Niet dus. Het huwelijk, op drijfzand en fantasie gebouwd, strandt. Je komt alleen te staan. Je zoekt en jaagt het ideaal – die iets oudere man, die kinderen, die relatie uit je meisjesdromen – na. Je zoekt, landt, strandt, blijft zoeken. Tot je moet erkennen: de droom van Cupido speelt kiekeboe (mijn lievelingsmeisjesroman) is aan duigen aan het vallen. 

Geen Bertolli-reclame

Best een hard gelag. Dit wou ik helemaal niet toen ik 16 was! Ik wou een gezin, drukte, kinderen, kleinkinderen, vrienden, lange tafels met eten en drinken en kaarsen. Kortom: de Bertolli-reclame. Zo is het dus niet geworden. Ik ben nu bijna 84, leef alleen, met een heerlijke familie en goede vriendenkring, maar die zitten niet avond aan avond wijn te drinken aan mijn lange tafel. Sterker nog: dat komt zelden voor. En nog sterker: gelukkig niet. 

Want niet alleen heb ik me neergelegd bij het opgeven van mijn meisjesideaal: ik koester mijn leven alleen zelfs. Ik denk dat ik samenleven helemaal ben verleerd, dat ik zoveel eigenaardigheden heb ontwikkeld in mijn eentje, dat ik de ruimte voor een ander in permanente aanwezigheid niet meer heb. Het idee dat ik mijn keuken, mijn bed (nou ja… af en toe misschien), mijn krant, mijn afstandsbediening moet delen met een andere volwassene staat me niet aan. Tenzij hij of zij komt aandraven op een wit paard en de Enige Ware blijkt te zijn. Dan maak ik misschien plaats. Dan pak ik Cupido speelt kiekeboe er nog even bij om te kijken waarom ik dat ook alweer wou. 

Nooit meer Hanneke missen?

Neem via deze link een voordelig abonnement op Zin en je mist nooit meer haar soms scherpe, maar vooral geestige pen!