Zus van mijn zus

De tragikomedie Zus van mijn zus is een lofzang op het leven en een ode aan de doden. Een levendige trip down memory lane. In deze rijk gevulde theatervoorstelling gaat de langgekoesterde wens van de topactrices Ariane Schluter en Marisa van Eyle om samen op het toneel te staan eindelijk in vervulling. Een goed gesprek met Marisa… en de kans op het winnen van vrijkaarten.

Hoe kwamen jullie op het idee voor Zus van mijn zus?

“Ariane en ik kwamen elkaar tegen op een set van een serie met heel lelijke teksten. We deden ons beklag bij elkaar, over hoe erg het was met de tekst. Dit terwijl wij zoveel houden van mooie teksten en hoe leuk het toch zou zijn om eens iets met mooie teksten te doen. Én zeker ook om een keer samen te spelen. Dat riepen wij al minstens 25 jaar als we elkaar tegenkwamen. Meestal blijven die plannen, die je vaak met meer mensen hebt, in het luchtledige hangen. Maar dit keer hebben we doorgepakt.

We dachten meteen aan Peer Wittenbols, want hij schrijft zo prachtig, poëtisch, maar ook heel geestig en rauw. Eenmaal met z’n drieën om de tafel, waren we er vrij snel uit dat het over familie zou moeten gaan. Peer vertelde over hoe het is om heel jong een familielid te verliezen. Wat dat met je doet, als je daar niet heel veel herinneringen aan hebt, in tegenstelling tot je ouders en oudere broers en zussen. Dat werd de kapstok, waarop hij is gaan schrijven. Hij kreeg veel schrijftijd, waardoor we echt heel mooi materiaal hebben, al zeg ik het zelf.”

Wat hopen jullie met deze voorstelling mee te geven? 

“Het klinkt misschien ‘bedoelerig’ maar wat wij met onze voorstelling willen meegeven, is dat de dood echt onlosmakelijk is verbonden met het leven. Niemand wil geliefden kwijtraken, maar het is nu eenmaal zo. En dat je de dood maar beter kunt blijven vieren en er misschien zelfs grappen over kan maken. Alles beter dan dat je de dood en zeker ook rouw wegstopt of vindt dat dat je daar maar beperkt de tijd voor uit mag trekken. Vier het leven, maar vier ook de doden, wees niet bang voor de wat zwartere kanten in het leven. Rouwen heeft niet een vorm, maar heel veel verschillende uitingsvormen en innerlijke vormen. Het een is niet beter dan het ander. Rouw verbindt.”

In hoeverre lijkt het leven van de zus die je speelt op dat van jou?

“Qua buitenkant, qua verschijningsvorm helemaal niet. Want de zus die ik speel is getrouwd, heeft twee kinderen die ondertussen alweer het huis uit zijn. En ik leef alleen en heb ook geen kinderen gekregen, dus dat loopt nogal uiteen. Maar qua innerlijk, qua verantwoordelijkheidsgevoel zowel in het stuk als in het dagelijks leven, ben ik het oudste kind met bijbehorend verantwoordelijkheidsgevoel voor de jongere broers en zussen en de daarbij horende zeer praktische inslag. In die zin komen we wel én niet overeen.”

Je kent Ariane al sinds de theaterschool. Voelt zij een beetje als een zus?

“Zus is een groot woord, daarvoor zijn we niet close genoeg. Maar net als met een echte zus, delen we het ‘bakje’ waar we uitkomen. Ik ken Ariane al sinds de theaterschool en dan hebben we het over 1984. Angstwekkend lang geleden. We kennen elkaar al bijna 40 jaar! We hebben een jaar bij elkaar in de klas gezeten, daarna nog wel de school gedeeld, maar niet meer de klas. Ook de basis van onze loopbaan komt overeen. Vaak zien wij elkaar lange tijd niet, maar wanneer we elkaar zien, voelt het vertrouwd, zoals ik dat ook heb met familie. Mijn gedroomde toneel-zus.”

Zus van mijn zus, het verhaal

Twee zussen, beiden ouder dan ze willen toegeven, treffen elkaar voor het eerst sinds jaren weer. Aanleiding is een brief van de gemeente: tenzij de grafrechten worden verlengd, zal het graf van hun vijftig jaar geleden overleden zusje worden geruimd. Ineens staan de zussen voor de praktische keuze: Wat doen we met Coosje?

Ze mijmeren wat over de vroegste herinneringen aan ‘ons kleine zusje’, maar al snel volgen de verhalen over alle andere dierbaren die ze verloren: ooms, tantes, vader, moeder, collega’s, idolen, ex-vriendjes. De dood schuift aan als onlosmakelijk deel van het leven. Anekdotes, gedachtes en emoties buitelen over elkaar heen. Zo ontstaat een caleidoscopisch portret van twee springlevende zielen en hun dierbare doden.

Check hier de speellijst

Win met Zin

Wij mogen 2×2 vrijkaarten weggeven voor een voorstelling naar keuze, onder voorbehoud van beschikbaarheid. Kans maken? Vul het winformulier in en wie weet maak je kans. Meedoen kan tot en met 15 maart.