Vriendschap in donkere tijden

Viggo Waas & Peter Heerschop

Zin redactie 16 maart 2023

Cabaretier Viggo Waas (1962) kreeg in maart 2021 een hersenbloeding. Zijn beste vriend en collega-cabaretier Peter Heerschop (1960) was er kapot van. Over die periode in hun vriendschap schreven ze een boek: Infarct. Peter: ‘Na een bezoek in het ziekenhuis of het revalidatiecentrum wandelde ik vaak in tranen naar huis.

W e spreken af in restaurant Merkelbach in Park Frankendael, de buurt waar Peter en Viggo al jaren wonen. Te vroeg zijn we alle drie aanwezig. Viggo: “Voor mijn hersenbloeding kwam ik vaak te laat. Nu zorg ik dat ik eerder op een afspraak ben. Dat voelt rustiger.” Viggo voor en na z’n hersenbloeding, in uiterlijk lijken ze op elkaar. “Nog steeds die knappe man,” lacht Peter. Viggo: “Het domme blondje met niet al te veel inhoud, grapten ze wel eens bij onze cabaretgroep NUHR (ook met Joep van Deudekom en Eddie B. Wahr, red.). Uiterlijk zie je misschien niet zoveel, maar ik ben wel degelijk niet meer de oude Viggo. Soms kom ik ’m diep vanbinnen nog tegen.”

Het duo speelt in de theaters de voorstelling Er gaat nog iets heel moois gebeuren waarin ze op zoek gaan naar de heilige graal van hun vriendschap, voor en na Viggo’s herseninfarct. Ze zijn al 42 jaar bevriend. Kennen elkaar van de ALO, een opleiding voor gymdocenten. De vrienden staan op eenzelfde manier in het leven mét een flinke dosis humor. Ze delen lief en leed, soms nog meer dan met hun partners, en accepteren elkaar zoals ze zijn. Viggo: “Eigenlijk kun je het geheim van een goede vriendschap niet goed pakken. Die is er gewoon.” “We herkennen elkaar en halen het beste in elkaar naar boven,” vult Peter aan. En nu ligt er een boek op tafel: Infarct.

Peter: “Na Viggo’s infarct zat optreden er waarschijnlijk niet meer in. Dus bedachten we een project om bezig te blijven. Zo hadden we een gezamenlijk doel: een boek!” Die dag van het infarct is een zwarte bladzijde uit jullie geschiedenis? Peter: “Ik was in shock. De personal trainer van Viggo bereikte mij via via als eerste. Tijdens het trainen was hij ingestort. Het zag er ernstig uit. Ik móest naar hem toe, maar ik was er helemaal niet bij met mijn hoofd. Ik kon m’n autosleutels niet vinden, wist niet meer hoe ik naar het AMC moest rijden en kon de parkeerplaats ook niet meer vinden. Terwijl ik er toch vaak geweest ben. In het ziekenhuis hoorde ik dat we rekening moesten houden met het allerergste.”

Viggo: “Ik heb zo’n mazzel gehad. Omdat er binnen twee minuten een ambulance was, ben ik er zo goed uitgekomen. Ik ga misschien wel dood, dacht ik in alle hectiek. Praten kon ik niet meer. Doodgaan? Maar dat kón helemaal niet. Ik moest er voor mijn vriendin en kinderen zijn, en besloot te strijden. Het voelde alsof ik een keuze had.” Met de familie zat ook Peter aan het bed. Hoe voelde dat? Peter: “Het was net alsof een deel van mezelf was aangetast.” Viggo: “Peter is een hypochonder, die gaat altijd uit van het ergste.” Peter: “Maar wel een positieve hypochonder. Ik ga uit van het slechtste, maar maak er altijd het beste van.” Viggo: “Ik kijk tot hoever ik kom, dacht ik al na de tweede nacht. Ik wilde beter worden. Hoewel het nog een tijd duurde voor ik weer goed kon praten en lopen. Ik gaf niet op.

De steun van familie en vrienden is heel erg belangrijk geweest, alleen al doordat ze er wáren. Peters humor heeft me er doorheen geslagen. Hij bracht lichtheid in een moeilijke tijd.” Peter: “Samen zoeken we altijd humor als vluchtweg. Hoe slecht het ook gaat, uiteindelijk vinden we een manier om erover te lachen. Maar Viggo wist donders goed hoe ik me werkelijk voelde. Na een bezoek in het ziekenhuis of het revalidatiecentrum wandelde ik vaak in tranen naar huis.” Hoe zit het met die muziekspeellijst?

Viggo: “Joh, hou op. Heel lang kon ik er niet naar luisteren…” Peter: “Een idee van vriend Titus, die vriendenmuziekspeellijst. Zo lieten we zien wat Viggo voor ons betekent. Toen Viggo de titels las, moest hij al huilen.” Viggo: “Muziek speelt in op je emotie. En als we het daar dan toch over hebben: ik ben een stuk emotioneler geworden na mijn infarct. Ik kon vooral in het begin om alles in huilen of lachen uitbarsten.” Jullie zijn niet alleen vrienden maar ook al jarenlang collega’s.

Viggo: “Dat we naast vrienden ook collega’s zijn, heeft me geholpen. Peter gaf me een vooruitzicht door samen aan ons boek te schrijven, en later weer te gaan spelen. De afgelopen twee jaar heb ik helemáál gemerkt hoe belangrijk werk is. Als je werkt, voel je je meer gewaardeerd als mens. Het was ook belangrijk voor mijn herstel.”

Peter: “‘Over een halfjaar treden we weer op,’ zei Viggo. Véél te snel. Hij had zijn oude niveau nog niet terug. Het duurde even voor – dat ik dat durfde te zeggen.” Viggo: “Uiteindelijk werden het negen maan – den na het infarct. Maar ik móest een doel in mijn hoofd houden om stappen te kunnen maken. Langzaamaan kon ik weer meedoen. In het begin in de luwte van Peter, maar van daaruit steeds meer naar voren.”

Tekst: Ingrid Spelt, fotografie: Peter Hamelinck