Hanneke vindt opgeven te makkelijk

Een nieuwe column van Hanneke

Zin redactie 19 maart 2023

Hanneke Groenteman (1939) is programmamaker, journalist en schrijver. In Zin schrijft ze over waar ze
tegenaan loopt. Hanneke heeft één zoon, Gijs. Hij heeft vier kinderen (twee dochters en twee zonen). Zij zijn Hannekes Grote Liefde. Deze keer: ‘Al lig ik zelf wakker van de grote boze buitenwereld, en missen mijn stukjes misschien grote urgentie: opgeven is te makkelijk.’

Misschien duurt de winter te lang, misschien is mijn energielevel momenteel te laag, maar ik stond op het punt om te stoppen met alles waarmee ik bezig ben. Het geven van interview trainingen, het schrijven van een column, het af en toe opdraven in een radioof televisieprogramma. Ik ben best een gewilde gast voor talkshows als oud mens die (nog) niet bezocht is door dr. Alzheimer, ik blaas een partijtje mee in een leuke verkiezingsquiz (Kiespijn), ben af en toe actief voor War Child, maar wat heeft mijn aanwezigheid voor zin? En toen die twijfels mij bekropen, liet ik het liefst alles uit mijn handen vallen, wou ik onder de dekens gaan liggen en alleen nog opstaan om naar Married at first sight of iets anders onnozels te kijken.

Maar toen ik op dat punt gekomen was, brandde er ineens een groot rood licht en denderde er een slagboom naar beneden. Ho! Stop! Je verkeert in de gevarenzone! Nu word je pas écht een oud mens en wordt je uitzicht de bak met geraniums voor je raam. En is je enige gesprekspartner je poes Pingpong (die geen Nederlands spreekt volgens mij, ik heb er nog nooit een zinnig woord uit horen komen).

Toen heb ik mezelf aan m’n haren uit het winterse moeras vol stikstof getrokken, een draai om de oren gegeven en mijn twijfels tegen het licht gehouden. Zelfs als ik met mijn stukjes niets bijdraag aan de wereldvrede, of het bedwingen van de klimaatcrisis, dat er niet één vluchteling geholpen wordt door wat ik schrijf, mag ik mijn handdoek niet in de ring gooien. Het is tenslotte een eer om te schrijven in een mooi Zinnig blad, het is fantastisch om mensen interviewles te geven en af en toe een studio vanbinnen zien, is een warm bad. Wat de columns betreft: moeten er niet ook stukjes geschreven worden over kleine gedoetjes, over familie en kleinkinderen, over ouder worden, zelfs af en toe over de onvermijdelijk naderende dood?

En al lig ik zelf wakker van de grote boze buitenwereld, en missen mijn stukjes misschien grote urgentie (om maar eens een modewoord te gebruiken), opgeven is te makkelijk. Dan maar niet schrijven over de terreur van de Taliban in Afghanistan, of over de indrukwekkende moed van Iraanse vrouwen om openlijk te protesteren tegen de dictatuur daar, of over het vernietigen van de infrastructuur in Oekraïne of het verwoestende natuurgeweld in Syrië en Turkije. Dat doen anderen beter en daarover heb ik alleen maar clichés en platitudes. Maar misschien is dat ook wel lekker in deze bittere tijden, waarin de bonbons af en toe zoet moeten zijn. De lente komt eraan, ook wel fijn!