Werken na je 50ste

Je neemt je moeder toch niet aan?

Zin redactie 30 maart 2023

Je bent op zoek naar die leuke secretaressebaan, maar de moed zakt je al in de schoenen. Jij, 50-plus, niet meer zo heel strak, versus die jonge, blonde, frisse meid. Die valt vast meer in de smaak. Maar is dat wel zo? Hoe staan we ervoor qua leeftijdsdiscriminatie op de arbeidsmarkt? Journalist Ingrid Spelt (1962) gaat op onderzoek uit.

Heb jij toevallig nog leuke ideetjes en tijd om een paar artikelen te maken? appt een 28-jarige contentmaker vorige week. Ik kan haar moeder zijn maar daar hebben we het nooit over. We werken lekker samen. Leeftijdsdiscriminatie op de arbeidsmarkt? Zelf heb ik er geen last van. Mijn opdrachtgevers vragen niet naar leeftijd. Mijn werk is mijn visitekaartje. Zou dat niet overal zo moeten zijn?

Fictief. Werkgever zoekt telefonist(e)/ receptionist(e). Blind speeddate in King George Café. Vrijdag 24 maart 2023. Aanvang 10 uur. Klinkt goed! Jij komt backstage op. De sollicitatiecommissie ontvangt je in rode, omgedraaide stoelen. Dit is jóuw moment om te shinen in een rollenspel. Jij, 55 jaar, vlot en halflang grijs haar (dé haartrend van 2023) met een vlotte babbel – ook in het Engels, klantvriendelijk, vrolijk maar niet té, laat zien wat je in huis hebt. Binnen dertig seconden rammen ze op die knoppen. Alle vier de stoelen draaien om. Met open mond staren ze je aan. ‘Néééé!’ ‘Huh, jíj?!’ ‘Ik dacht dat je véél jonger was!’ BAM. Aangenomen.

Eerlijk toch? Iemand met ervaring Een eerlijke kans op de arbeidsmarkt. Of je nu 20 of 60 bent. Zo denkt uitzendorganisatie Driessen, met banen in het onderwijs, de zorg en bij de overheid, met meerdere vestigingen in het land, er ook over. Het bedrijf van die handige en informatieve blog Samen Slim. “Daarom vragen wij nooit naar een geboortedatum,” zegt marketingmanager Pieter Philippart (1986). “Wij beoordelen kandidaten puur op werkervaring, opleiding en presentatie in een gesprek. Geschikte kandidaten bieden we op die basis aan bij onze klanten. Leeftijd speelt daarin geen enkele rol. Leeftijdsdiscriminatie zien we ook niet terug bij onze klanten. We doen er gewoon niet aan mee!”

Ook 50-plusvrienden, -familie en -bekenden vinden vanuit een baan een nieuwe werkgever. Zoals mijn broer Marcel (1964), die vorig jaar na 32 jaar bij dezelfde werkgever te hebben gewerkt werd weggekaapt door de concurrent in de installatiebranche. Profiel: salesman, hoog salaris, vette bonussen én de ziekte van Crohn. Door zijn ziekte verschijnt hij ’s ochtends wel eens later op het werk of werkt hij vaker thuis. Geen enkel probleem. He’s the man for the job! “Laatst heb ik zelf ook een 50-plusser aangenomen.

Ik had iemand met ervaring nodig die meteen aan de slag kon. Liever gisteren dan morgen.” Kansen pakken Nu moet ik mijn kansen pakken, wil ik nog een keer veranderen van baan. De markt is gunstig, dacht vriendin Simone (1969, zie kader). Ze liet jongere generaties achter zich in de sollicitatieprocedure. Zelf woon ik op het Noord-Hollandse Waddeneiland Texel. Het eiland kent een schreeuwend tekort aan personeel. Jongeren keren na hun studie aan de vaste wal veelal niet terug of pas als ze zelf kinderen krijgen, mits ze een woning vinden. De werkloosheid onder de 50-plussers is dan ook gering. Zij houden voorlopig de eilandeconomie draaiende. Een docent op de middelbare eilandschool ging na bijna veertig jaar onderwijs op zijn 64ste met vervroegd pensioen. Thuis zitten? No way! Zijn carrière vervolgde hij als woon assistent op een woongroep voor dementerende ouderen. Hij blij, zij blij. Tot en met zijn 69ste met plezier gedaan.

Regiomanager Katrijn van der Vlerk (1975) van zorgorganisatie Omring met zorglocaties in West-Friesland en de Kop van Noord-Holland: “De levenservaring van 50-plussers heeft vaak een meerwaarde in de zorg voor onze cliënten. We investeren dan ook in het opleiden van 50-plus zijinstromers.” ‘Je neemt je moeder toch niet aan?!’ Toch laten de meest recente onderzoeken van vóór de coronacrisis ook een ander beeld zien…

Tekst: Ingrid Spelt