Dan maar tijdelijk off the grid, lekker rustig

Roadtrippen met Sandra - deel 11

Zin redactie 2 mei 2023

Sandra Nieweg (1960) maakt al ruim dertig jaar tv-programma’s. Ze is moeder van Claudia (35) en na twee huwelijken en een lange relatie weer happy single. Ze verkocht haar huis in Muiderberg en reist samen met hond Bobby in camperbus Luce Europa door, op weg naar een nieuwe toekomst in Portugal. Aflevering 11: Dan maar tijdelijk off the grid, lekker rustig.

Als je door Noord-Spanje reist, kun je niet om de Picos de Europa heen (letterlijk en figuurlijk): een bergketen met prachtige vergezichten, haarspeldbochten en bergweggetjes langs diepe ravijnen – maar daar draai ik tegenwoordig m’n hand niet meer voor om. Aan de voet van het natuurpark ligt het pittoreske dorpje Potes. Café con leche en big time boodschappen doen, want ons reisdoel is een afgelegen camping hoog in de bergen waar ik een aantal dagen wil blijven. Volgens Google Maps is het van Potes naar camping El Cares anderhalf uur rijden. We doen er de hele middag over want er is om de zoveel kilometer een fotomomentje en harder dan gemiddeld 40 km/u is sowieso niet verantwoord.

Kamperen in de picos

De laatste duizend meter naar de camping gaan zelfs stapvoets: steil en slingerend omhoog, gaten, veel losse stenen en uiteraard slaat de motor twee keer af. Puffend en hijgend komen we rond borreltijd boven aan. Het hek staat half open, Luce past er net door. Ik zie… niemand. Ik herinner me vaag een bord onderaan de berg met cerrado erop. Vast vergeten om te draaien, zoals in winkels ook zo vaak gebeurt, dacht ik nog. En dus compleet genegeerd want ze zijn heus niet dicht. Toch?! Het gras staat kniehoog. Na een paar minuten komt er een hipster, herkenbaar aan het knotje in zijn haar, aansnellen op een hoverboard. Hij heet Carlos en vertelt dat ze morgen pas opengaan. Ik kijk zo beteuterd dat hij zich haast te zeggen dat ik best mag blijven. Of ik het niet erg vind dat ze het gras nog moeten maaien? No, no, ik ben allang muy feliz dat ik de berg niet af hoef en langs de kant van de weg kwartier moet maken.

Off the grid

Carlos en zijn compañeros gaan ook nog de toiletten en douches schoonmaken, en o ja, het (online veel geprezen) restaurant is pas vanaf morgen up & running. Boeit me niks, zolang ik hier maar mag blijven, op deze adembenemende plek, omringd door besneeuwde bergtoppen, groene valleien, kwetterende vogeltjes en een kabbelend beekje op rechts… Als ik niet oppas, barst ik zo in ‘Edelweiss, edelweiss’ uit! Het enige nadeel is dat hier bijna tot geen bereik is. Dat is even slikken voor deze internet-junkie. Ik moet een heel stuk het dal inlopen voor één lousy streepje op mijn iPhone. Dan maar tijdelijk off the grid, lekker rustig. Ellek nadeel heb ze voordeel, zou J.C. zaliger zeggen. Lang houd ik dat natuurlijk niet vol. Niet in de laatste plaats omdat ik afhankelijk ben van het internet om mijn volgende bestemming en route te kunnen bepalen. Daar ben ik zeker één uur per dag zoet mee, als het stiekem niet meer is. Want zoals Marieke en Willem het doen, lukt mij niet. Marieke en Willem ontmoette ik in Prellezo. Kwieke 70’ers die met hun twee honden al vijf maanden onderweg zijn in hun buscamper. Als ik hen vraag hoe zij bijzondere overnachtingsplekken vinden, is het antwoord simpel: “Hij rijdt, ik speur.”

Kaartlezen

Op de bekende apps (Campercontact en Park4Night), op Google Maps (de satellietversie, waarop je de kleine weggetjes ziet om te beoordelen of je ‘past’), op YouTubevideo’s van andere van-lifers en op social media waar mensen hun hidden gems delen. Al rijdend waren Marieke en Willem zo op Prellezo gestuit. Zoals gezegd: hij stuurt, zij dirigeert. Ik heb Bobby. Die dirigeert niet want kaartlezen is niet zijn ding. Wel het mijne, als we eenmaal ergens staan. Dan surf ik me ongans op zoek naar dat ene speciale, volgende plekje. Maar nu dus even niet. Geheel zennnn zetten we twee dagen later koers naar Riaño. Een live tip – zo kan het dus ook! – van Serge, de Franse buurman die zich op de officiële openingsdag pal naast ons positioneerde (pourquoi, vraag je je dan af: een paar plekken verderop was op zich ook dichtbij genoeg geweest). Riaño is weer zo’n pareltje. De temperatuur komt voor het eerst sinds het begin van onze reis boven de 30 graden uit. We zitten op 1180 meter hoogte, dus smeren, smeren, smeren.

’s Avonds laat ik de achterdeuren open, we vallen in slaap in een Duizend-en-één-nacht-sprookjessetting, met fonkelende lichtjes in het dal. En dan, na een pitstop in Léon en tweedaags verblijf in Zamora (één groot openluchtmuseum, met de hoogste concentratie romaanse kunst en architectuur in Europa), bereiken we eindelijk Portugal. Via het slaperige grensstadje Miranda do Douro. Als we de grens passeren, pink ik een traantje weg. Ik ben thuis.

Volg Sandra en Bobby ook op Instagram: Bobby.goesplaces

Dit is deel 11 van Sandra’s avontuurlijke column Roadtrippen. Volg haar met ons? Haar introductieverhaal en columns verzamelen we op de pagina Zin.nl/tag/roadtrippen/