‘Ik ben helemaal echt. Er is níks nep aan mij’

Ze werd bekend als boegbeeld van de Nederlandse cosmetische chirurgie. Maar nu, in een wereld die steeds minder moeite lijkt te hebben met ‘kunstgrepen’, breekt juist Marijke Helwegen (1948) een lans voor de natuur, voor echt en jezelf zijn. Zin Magazine sprak haar thuis in Baarn. En Marijke greep de gelegenheid aan om een en ander recht te zetten.

“Hallo kom binnen!” zingt Marijke op haar kenmerkende, vrolijke manier. We nemen plaats aan de eetkamertafel. De woonkamer is klassiek ingericht, met kwasten aan de gordijnen en vazen vol zijden bloemen. Het is er gezellig, warm en stijlvol, kortom: Marijke. Ze serveert koffie in een kop en schotel van Wedgwood: “Het is het servies dat ik kreeg toen ik met Harry trouwde, vijftig jaar geleden. Ik heb het nog steeds. Het scheelt, denk ik, dat ik geen kinderen heb die het kapot kunnen laten vallen.” De afspraak plannen kostte gepuzzel in de agenda. Je bent nog heel druk, wat doe je allemaal? “Veel! Ik huppel nog steeds regelmatig over rode lopers bij filmpremières waarvan ik verslag doe op mijn Instagrampagina. Ik werk mee aan social-mediafilmpjes voor Vivara, het online warenhuis voor natuurbeschermingsproducten; ik zit in het comité van aanbeveling voor het vogelhospitaal van Naarden en ik ben ambassadeur van Stichting Amivedi, een vrijwilligersorganisatie die zich inzet voor vermiste en gevonden huisdieren. Maar ik zit óók in de seniorenraad van Baarn en ik ben ombudsvrouw van de Baarnsche Courant.

Bezig bijtje

Het is veel, maar stilzitten is niet aan mij besteed. En ik voel me wel jonger maar ben toch 74, dus ik stel prioriteiten: op zondag wil ik wandelen, dan ga ik het bos in. O, ik vergeet de lezingen die ik door het hele land geef. Dat doe ik ontzettend graag, nog steeds. Meestal word ik uitgenodigd door vrouwenverenigingen. Ik vind vrouwen ook veel interessanter dan mannen. Waarom weet ik niet precies. Het stamt uit de tijd dat ik ging werken voor cosmetisch chirurg Dr. Robert Schoemacher senior, zo rond mijn 45ste. Vanaf dat moment kreeg ik veel te maken met vrouwen.” Vertel eens hoe je in de cosmetische chirurgie verzeild raakte? “Ik solliciteerde. Schoemacher senior – later nam zijn zoon met dezelfde naam de kliniek over – zocht iemand om de pr en de sales te doen voor een fenomeen dat toen heel nieuw was in Nederland. Het ergert me mateloos als mensen denken dat ik er patiënt was: hét grote misverstand. Dat was ik niet. Het was mijn báán. Ik was het uithangbord. Ik reed door heel Nederland in mijn BMW’tje Sport om lezingen te geven, van Einighausen tot Groningen. Als ambassadrice voor de mogelijkheden die cosmetische chirurgie bood, op een heel toegankelijke manier.

Gerekruteerd

Ik was niet verlegen, niet bang voor niks en niemand. Ik voelde me in die rol als een vis in het water. Ik werd gerekruteerd omdat ik goed was in dat werk. Ik werd er vorstelijk voor betaald. Die operaties hoorden erbij. Schoemacher senior zei tegen mij: je kunt geen lezingen geven als je zelf niet ervaren hebt waar het over gaat. Ik was 45 en tevreden met mijn uiterlijk, maar ik vond het niet erg om iets te laten doen. Ik vond het werk een uitdaging omdat zij de eerste privékliniek waren die zich bezig hielden met méér dan reconstructieve plastische chirurgie, denk aan brandwonden of hazenlippen. Meer gebeurde er nog niet op dat vlak in Nederland, terwijl je in de VS al vóór de Tweede Wereldoorlog terechtkon voor cosmetische ingrepen. Schoemacher senior dacht: dat ga ik hier ook doen. Ze hebben me alles geleerd, op voorwaarde dat ik iets liet doen. Er werd me gevraagd: wat zou je willen? Weet je, het is peanuts wat ik heb laten doen, dat ergert me óók enorm, die insinuaties dat álles aan mij nep zou zijn. Dat is niet zo. Er zijn héél veel vrouwen in Nederland die veel meer hebben laten doen dan ik. Het begon met een ooglidcorrectie. Voor liposuctie, de plaatselijke verwijdering van lichaamsvet, was ik veel te dun, zo ben ik van nature. Na die ooglidcorrectie reed ik een paar jaar het land door om daarover te vertellen. Daarna liet ik een borstvergroting doen: van cup AA naar B. Dat leek me wel een leuk idee. Harry vond dat ook allemaal geen enkel probleem. Toen kon ik weer een paar jaar vooruit om te vertellen over die borstvergrotingen. De laatste chirurgische ingreep was een facelift, op mijn 50ste. Kun je nagaan, zo lang geleden alweer.

Gemeengoed

Sinds ik bij Schoemacher weg ben, toch alweer vijftien jaar, heb ik wel nog iets in mijn bovenlip laten spuiten en ik ga een keer of twee, drie per jaar voor een paar kleine botoxinjecties, niks ingrijpends. Het was een prachtige baan. Naast de lezingen deed ik ook vaak het eerste consult, een verkennend gesprek vóór mensen bij de chirurg kwamen. Daar zaten ook mensen tussen met opvallende neuzen en oren. Er is een wereld van verschil met nu. Cosmetische chirurgie is gemeengoed geworden. Zoveel vrouwen die zo jong al van alles laten doen… Ik ben er niet meer goed van op de hoogte. Het heeft zo’n vlucht genomen. Er kan veel meer en er gaat ook zoveel mis nu. Er is heel veel veranderd. Het is niet meer mijn verhaal. Ik ben niet meer de persoon om naar te wijzen als het om dat onderwerp gaat.”

Meer lezen?

Benieuwd naar de rest van het interview met Marijke Helwegen? Je leest haar verhaal in Zin 6 2023. Nu in de winkel. Of bestel ‘em hier online.

I N T E R V I E W : M A N O N W I G N Y | B E E L D : W I L L E K E P I E T E R S M A , A L E X A N D E R S A N C H E Z ( P.1 9) , M A R K U Y L / L U M E N ( P. 2 3 )