Zin feliciteert Herman van Veen

Onderscheiden met de Buma Lifetime Achievemt Award

Zin redactie 22 mei 2023

Vanavond tijdens de uitreiking van de Buma Awards, ontvangt Herman van Veen uit de handen van dochters Anne en zus Babette de Buma Lifetime Achievement Award.

Het werk van de 78-jarige artiest – als componist en tekstschrijver en zanger – heeft een grote invloed op de Nederlandse theater- en muziekcultuur. De jury zegt hierover: ‘Herman van Veen heeft met zijn unieke performancetalent, taalgevoel en veelzijdigheid niet alleen in Nederland, maar ook ver buiten de eigen landsgrenzen ongekend succes geboekt. Zijn muziek is veelzijdig, variërend van pakkende melodieën en vrolijke deuntjes tot gevoelige en introspectieve ballades.”

Team Zin feliciteert Herman van Veen met zijn onderscheiding. Speciaal voor deze feestelijke gelegenheid delen we een interview met Herman en Anne, dat eerder dit jaar te lezen was in Zin 3.

Vader en Dochter van Veen

‘Wij hebben een bewegelijke chemie’

Hij was zo oud als zij nu is, toen hij haar vader werd. Anne en Herman van Veen over hun boek, hun band, over hun overeenkomsten en verschillen.

Hoe is jullie band?

Anne: “Mijn vader en ik hebben heel beweeglijke chemie zou ik willen zeggen. We kletsen graag over van alles en nog wat. Dat kan over ons vak gaan, het leven, vriendschap, kneuterigheden, familie of over vroeger. Soms stellen we elkaar een vraag of filosoferen we. We delen een gelijksoortige nieuwsgierigheid, een ijver haast. Ook delen we ons eigen gevoel voor humor maar ik kan evengoed om zijn grappen lachen als hij om die van mij. We zien graag dat de ander gelukkig is en dragen daar ook graag aan bij. Als vader is hij zorgzaam maar nooit opdringerig, hij geniet van mijn eigengereidheid en respecteert die ook. Hij kan me geruststellen als ik een vaderlijk oor zoek en kan ervoor zorgen dat ik me blijer voel als ik wat tob. Hij kijkt naar een halfvol glas.”

Herman: “Anne is een zonnetje in huis. Ik heb er met haar, voor dezelfde moeite, ook een bijzonder oplettende en jonge tweede moeder bij gekregen. Ben er fier op haar vader te zijn, voel me een mazzelaar.”

Wat is er veranderd door de jaren heen, wat is gebleven?”

Anne: “Door de jaren is ons contact alleen maar rijker geworden. Met het ouder worden, kom ik als dochter op den duur dichterbij; je wordt van vader-dochter ineens ook elkaars gelijken en voert dan gesprekken over onderwerpen die je bij een kind minder snel aansnijdt, die dieper gaan. Het beweeglijke is altijd gebleven, we hebben een snelle manier van ‘elkaar verstaan’ en zijn graag in elkaars fysieke nabijheid. Dat was altijd al het geval, ook toen ik een kleintje was. Maar zoals het een ouderkindrelatie betaamt zijn er goddank ook onzekerheden, krabben wij ons weleens op het hoofd. Gelukkig kunnen we dat uiterst goed in elkaar waarderen en plaatsen. Je moet elkaar ook kunnen laten.”

Waarin lijken jullie op elkaar, waarin zijn jullie verschillend?

Anne: “We lijken op elkaar in het onderzoekende. We lezen graag – ook het pak hagelslag. We houden alles voor mogelijk, zijn alert en hebben zo onze nuffigheden. ‘Gevoeligheden,’ zou jij zeggen, pap. We houden van gezelschap maar ook van op onszelf zijn, we houden van de natuur en alles wat daar met ons leeft. Waarin we verschillen? We maken verschillende teksten, schrijven verschillend. We komen anders tot een theatervoorstelling, we laden ons anders op, we eten anders en onze invalshoeken zijn anders, onze ideeën soms ook. We hebben een heel andere jeugd gehad, zijn sowieso van twee totaal verschillende generaties en werelden. Dat ja, dat zul je ook teruglezen in ons boek.”

Wat leer je nog elke dag van de ander?

Anne: “Ontspannen. Scherp blijven. Groeien. Tot een betere articulatie van je gedachten of gewenste creatie komen. Vaktechnische dingen. Lef houden. Liefhebben. Gunnen. Er staat een hoofdstuk in ons boek over wat Herman me vroeger bijvoorbeeld leerde… Dat houd ik hier nog even voor me.”

Hoe ontstond het idee voor jullie boek? En hoe gingen jullie te werk?

Anne: “Er werd een pandemie afgekondigd. De hele wereld viel in een soort leegte, een stilte. Je kon weinig, dat gaf niet, maar zo was er ineens tijd. En er was het pakket aan maatregelen en adviezen: ‘Houd afstand!’ Dat deden we. Zo wilde het dat ik gedurende twee jaar meer en meer stil kwam te staan bij mijn vader, zijn wezen, onze band: wat zou hij nu doen, nu hij niet speelt? Hoe vult hij zijn uren, waar gaan zijn gedachten naar uit? Kijkt hij ook een film? Dat waren vragen die opborrelden, heel huiselijke vragen. Maar ook grotere vragen. Vandaaruit ontstond tussen mij en onze uitgever een plan. Ik vroeg mijn vader of hij iets met me wilde schrijven en hij wilde. De werkwijze ontstond organisch. Ook hierin heb ik bijvoorbeeld een heel waardevol ding van hem kunnen leren en leerde hij weer van mij. Dat is gaaf.”

Doen jullie nog eens zo’n vader-dochterproject denken jullie?

Herman: “Anne was wat sip omdat het boek af was. Ze had van het maken zeer genoten. We hebben toen besloten samen een opera te gaan schrijven.”